یکی از امور مهم در جهان، این است که ملت های نسبتا محترم جهان، در هر کشوری چگونه در انتخابات شرکت می کنند و وقتی در انتخابات حضور پیدا می کنند، چه می کنند. در همین راستا کارشناسان مختلف بررسی های بین المللی خود را انجام داده و نتایجی به این شرح حاصل شده است:
مصر: مردم مصر در انتخابات دو کار می توانند بکنند، یا در انتخابات حضور فعال پیدا کنند و در نتیجه حسنی مبارک یک بار دیگر با 94 درصد از آرای مردم، رئیس جمهور شود، یا اینکه انتخابات تحریم شود و کسی در انتخابات حاضر نشود و در نتیجه حسنی مبارک با 98 درصد از آرای مردم رئیس جمهور شود.
عراق: انتخابات با حضور فعال مردم عراق و با حمایت آمریکا و دولت دست نشانده و مردمی عراق برگزار می شود، مردم نام کسی را که دوست دارند روی برگه رای گیری می نویسند، آن را تا می کنند و می اندازند توی صندوق و در همین لحظه صندوق منفجر می شود و در نتیجه نماینده شیعیان انتخاب می شود.
افغانستان: مردم به سلامت انتخابات احترام می گذارند، به همین دلیل به جای تقلب در انتخابات، سرکوچه رای گیری می ایستند و به جای اینکه برگه رای گیری را پاره کنند، رای دهنده را پاره یا منفجر می کنند.
پاکستان: رای گیری توسط نظامیان اداره شده و نظامیان در انتخابات به هر کسی که دوست داشته باشند رای می دهند، نتیجه انتخابات هر چه باشد، کسی که انتخاب نشده است، کودتا می کند و قدرت را تا کودتای بعدی در دست می گیرد.
کوبا: مردم کوبا پای صندوق رای گیری می روند و چون پنجاه سال است این کار را نکرده اند، نمی دانند چه کنند، در نتیجه از حوزه رای گیری خارج می شوند و به خیابان می روند و علیه آمریکا تظاهرات می کنند و فیدل کاسترو اگر بتواند حرف بزند هشت ساعت برای آنها سخنرانی می کند.
آمریکا: جمهوری خواهان و دموکرات ها با جدیت تمام علیه همدیگر تبلیغات می کنند و […] همدیگر را به سر هم می کشند و از تمام سلاح های رسانه ای و افکار عمومی علیه همدیگر استفاده می کنند. سرانجام انتخابات برگزار می شود، و هرکسی که رای نیاورد خودش را برای بدست آوردن قدرت در چهار سال آینده آماده می کند.
جمهوری آذربایجان: انتخابات اعلام می شود. عده ای نامزد می شوند. گروهی که فامیل علی اف نیستند و کسانی که ممکن است به آنان رای بدهند، سه روز قبل از انتخابات دستگیر می شوند. در نتیجه هابیل علی اف یا قابیل علی اف یا الهام علی اف یا فاطمه علی اوف، رجبی علی اف، سعیدلو علی اوف، زریبافان علی اوف یا یک علی اف دیگر رئیس جمهور شده و بقیه خانواده به کارشان ادامه می دهند.
ایران: از چهار سال قبل از انتخابات پرونده کلیه کسانی که ممکن است کاندیدا شوند مورد بررسی قرار گرفته؛ در نتیجه صاحب پرونده شده دستگیر و زندانی شده و به همین علت هم رد صلاحیت می شوند، یا از کشور بیرون رفته و یا دچار مشکلات خانوادگی که باز نتیجه اش یکی است. از سه سال قبل، تحریم انتخابات آغاز می شود، و این عمل تا چهار سال بعد ادامه دارد. از دوسال قبل از انتخابات، همه ملت به این نتیجه می رسند که باید در انتخابات شرکت کنند وگرنه مملکت نابود می شود. از یک سال قبل از انتخابات، حکومت روزی شش بار اعلام می کند که بهتر است مردم حتما در انتخابات شرکت کنند و تکلیف شرعی است که در انتخابات شرکت کنند، در نتیجه مردم متوجه می شوند که تکلیف شرعی این است که در انتخابات شرکت کنند، در نتیجه تصمیم می گیرند که در انتخابات شرکت نکنند. از یک ماه قبل از انتخابات، شور تبلیغاتی آغاز می شود و سه روز قبل از انتخابات اصلاح طلبان و نیروهای منتقد دولت تصمیم می گیرند که احتمالا در انتخابات شرکت کنند. نیم ساعت بعد، نیروهای منتقد به این نتیجه می رسند که باید همه با هم ائتلاف کنند، اما چون وسط ائتلاف یاد گذشته می افتند، همه با هم درگیر می شوند و در نتیجه انتخابات را تحریم می کنند و از مردم می خواهند که به رقیب شان رای بدهند.
نتیجه گیری اخلاقی: انتخابات یکی از بهترین راهها برای ورود مخالفان به حکومت در سایر کشورهاست.