شرح خالی شدن از خویش

چون نار مکیده خالی از خویشتنم 

لعبت والا                                               

پر می شوی از روز…

 

وقتی که خالی می شوی از خود

در قله ای در اوج

بر مردمکهایت

نقشی است از غمنامه دوران

از آنچه بر ما رفت.

مرغی به پرواز آمده از دام خود اینک

در جنگل مایی

قطره نئی

دریای دریایی

آواز تو در نغمه باران

آواز تو گهواره بالیدن انسان

دستی که یاری می دهد

دست دگر را با شکیبایی

شعری که می خواند

در دشتهای سبز و بارانی.

وقتی که خالی می شوی از خود

پر می شوی از عطر شب بوها و شبدرها

پر می شوی از فصل روییدن

از شادی پرواز

از روز

از جنبش و آغاز.

پر می شوی

وقتی که خالی می شوی از خود.

لطف‌علی خنجی این شعر را به انگلیسی ترجمه کرده است:

 

 Like a pomegranate with its juice sucked out, I am emptied of myself

                                                  Lobat Vala

You are filled with daylight

When you are emptied of yourself

on the pinnacle of the highest of mountains

an image forms on the pupils of your eyes,

an image of the sufferings of time,

of what happened to us.

A bird has left the snare and flown away.

You are now in our forest.

You are not a drop of water;

you are a sea, you are an ocean …

Your singing can be heard in a gentle rainfall.

Your singing can be heard in the cradle

where human beings grow.

It is a patient hand

that helps the other hand.

It is a poem that is chanted

over green fields caressed by rain.

When you are emptied of yourself

you are filled with the scent of clovers and flowers,

you are filled with the season of germination,

with the ecstasy of flight,

with daylight,

with motion and vigour.

Oh … you are filled

when you are emptied of yourself.