دلفین مینویی
لیست آن بسیار بلند است و نمی توان همگی را نام برد. به گفته گزارشگران بدون مرز، تعداد ۶۵ روزنامه نگار ایرانی در حال حاضر در ایران پشت میله های زندان بسر می برند. البته تعدادی روزنامه نگار از زمان انتخاب شبهه برانگیز محمود احمدی نژاد از ایران خارج شده اند، وگرنه نام آنان نیز به این لیست اضافه می شد و مباهات بیشتری را برای دولتمردان جمهوری اسلامی به ارمغان می آورد.
در روز جهانی آزادی مطبوعات، نام عمادالدین باقی، ۴۸ ساله، ناگهان به ذهنم آمد. این مدافع خستگی ناپذیر حقوق بشر متأسفانه از دسامبر ۲۰۰۹ در زندان اوین است و البته این اولین اقامت او در این مکان “خوشنام” نیست. او نیز به مانند دیگران تاوان صداقت و صراحت خود را می دهد.
از دید دولتمردان جمهوری اسلامی، عمادالدین باقی [که چند سال پیش مقاله ای در فیگارو به او اختصاص یافت] تمامی “جرم ها” را یکجا دارد: بنیانگذار مؤسس انجمن دفاع از حقوق زندانیان؛ نویسنده کتاب سانسور شده “حق حیات” که در آن با حکم اعدام به مخالفت می پردازد؛ سردبیر سابق روزنامه جمهوریت که در سال ۲۰۰۳ توقیف شد؛ حمایت از نامزدهای اصلاح طلب طی انتخابات اخیر. به علاوه، حکومت جمهوری اسلامی نیز او را به دلیل انجام مصاحبه ای که دو سال پیش با مرحوم آیت الله حسینعلی منتظری انجام داده و پس از مرگ این مرجع مخالف منتشر گردیده مورد بازخواست قرار داده است.
در نامه ای که اخیراً به مناسبت سالروز تولد او در اینترنت منتشر شده، دخترش مریم از غصه های دلش نوشته است. او می نویسد: “گناه تو این است که صبر و تحمل داری، صلح و دوستی را می شناسی و با حق زندگی آشنایی.”
در سال ۲۰۰۵ جایزه حقوق بشر از سوی فرانسه به عمادالدین باقی اختصاص یافت. او در سال ۲۰۰۹ نیز جایزه مارتین انالز را از آن خود کرد، ولی در هر نوبت دولتمردان جمهوری اسلامی از سفر او برای دریافت ثمره های فعالیت هایش ممانعت بعمل آورده اند.
منبع: فیگارو، ۳ می
