داوود رضوی، فعال کارگری و عضو هیات مدیره سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه که در تجمع دیروز جمعی از رانندگان این شرکت حضور داشته به روز می‌گوید آنها به نمایندگی از کارگرانی که مشکل مسکن دارند و در پی بی‌نتیجه ماندن نامه‌نگاری با شهرداری تهران برای چندمین بار دست به اعتراض زده‌اند.
روز دوشنبه، ۳ آذرماه، جمعی از کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه که خبرگزاری ایلنا تعداد آنها را ۲۰۰ نفر برآورد کرده در اعتراض به دریافت نکردن تسهیلات مالی مربوط به مسکن برخی از رانندگان این شرکت، مقابل ساختمان شورای شهر و شهرداری تهران تجمع کردند.
این کارگران به تقسیم ناعادلانه تسهیلات مربوط به مسکن اعتراض دارند؛تسهیلاتی که بعد از اعتراضات سندیکای شرکت واحد در سال ۸۴ به تصویب کمیته مسکن شهرداری رسید و قرار بود به‌شکل بلاعوض بابت کمک‌هزینه خرید مسکن به کارگران پرداخت شود.
در مورد دلایل این تجمع، نتایج آن، وضعیت تشکل‌های مربوط به کارگران و معیشت عمومی جامعه کارگری طی یک سال گذشته با داوود رضوی، فعال کارگری و عضو هیات مدیره سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی‌تهران مصاحبه کرده‌ایم. او معتقد است در یک سال گذشته از خشونت‌ها علیه تجمعات کارگری کاسته شده، اما فعالان کارگری هنوز “چراغ‌سبزی” برای “فعالیت‌های مستقل” از دولت و حکومت دریافت نکرده‌اند.
این مصاحبه در پی می‌آید.
شما در تجمع روز گذشته شماری از رانندگان سندیکای شرکت واحد مقابل شهرداری تهران به عنوان نماینده اعضای سندیکا حضور داشتید. تجمع کنندگان به چه چیزی اعتراض داشتند؟
بعد از اعتراضات سال ۱۳۸۴ سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی، یک سری تسهیلات مربوط به مسکن در اختیار شرکت گذاشته شد تا بتوان کارگران بی‌خانمان و آنهایی را که مشکل مسکن دارند،صاحب‌خانه کرد. متاسفانه این تسهیلات به طور عادلانه در شرکت واحد تقسیم نشد. در همین راستا یک سری سوء‌استفاده هم انجام شد. برای مثال تعدادی از کارگران مشمرل هیچ‌گونه تسهیلاتی از جمله تسهیلات مسکن نشدند. با عوض شدن مدیریت مدیر عامل شرکت واحد، مدیر واحد فعلی که آقای سنندجی است گفتند این اختیارات در اختیار سردار بیژنی بوده است و ایشان هم هر طور که خواسته تقسیم کرده‌اند. گفتند اعتبارات اینک خرج شده و دیگر به ما ارتباطی ندارد. با پیگیری بچه‌های سندیکا و راننده‌های سندیکای این امکان فراهم شد که یک سری دیگر از راننده‌ها را که جا مانده بودند، جا بدهند. ولی در واقع تعداد خیلی زیادی هنوز نتوانسته‌اند از این تسهیلات استفاده کنند. این چندمین تجمع ما در مقابل شهرداری تهران است. ما از همه همکاران نخواسته بودیم که تجمع کنند، ما هم به عنوان نمایندگان این بچه‌ها، آنجا حضور پیدا کردیم، با این حال گروه بزرگی از رانندگان سندیکا هم برای حمایت حضور پیدا کردند. تجمع امروز تا ساعت تقریبا یک بعد از ظهر ادامه داشت. قول و قرارهایی گذاشته شد. قرار شد یک سری مدارک به شورای شهر بدهیم که رسیدگی کنند. البته از قبل هم پرونده در جریان بود و شهرداری در جریان این مسائل قرار داشت. تجمع ما در واقع تداوم پیگیری برای خانه‌دار شدن جمعی از رانندگان شرکت واحد بود. یک تعداد از رانندگان با وجود پرداخت چهل پنجاه درصد هزینه مسکن به تعاونی مسکن شرکت واحد، خانه‌هاشان نیمه‌ساز و تقریبا در بلاتکلیفی رها شده است. شرکت‌ها در صرف اعتبارات کم آورده‌اند ولی چون این شرکت ها زیر مجموعه شهرداری است، شهردار باید پاسخگو باشد. در همین راستا ما چندین‌بار به شهرداری مراجعه و با آنها نامه‌نگاری‌های مختلفی انجام داده‌ایم اما چون به این نامه‌ها توجهی نشد برای چندمین‌بار دست به تجمع زدیم. تجمع امروز هم در همین راستا بود. قول‌هایی داده‌اند و می‌گویند رسیدگی می‌کنند.
به غیر از این، نتیجه مشخص دیگری از این تجمع گرفتید؟
بله، رانندگان متوجه شدند که سندیکای شرکت واحد و رانندگان این شرکت پیگیر مشکلات آنها هستند و آنان را تاحل شدن مشکلات رها نخواهند کرد. برای همین ما با رئیس بازرسی شهرداری کل تهران و معاونین شهردار به صورت جداگانه ملاقات‌هایی انجام دادیم و قرار است اعضای شورای شهر را هم ملاقات کنیم. ما تصور می‌کنیم به احتمال زیاد شهرداری به پروژه مسکن شرکت واحد توجه بیشتری خواهد کرد. بخشی از پروژه‌های سپیدار دو و سه، پروژه پرند و پروژه سهیل در حال حاضر انجام نشده و خانه‌ها نیمه ساخته مانده‌اند و آن دسته هم که تحویل گرفته‌اند بعضا هنوز آب و برق و گاز آنها وصل نشده است. این پیگیری‌های اعضاو رانندگان شرکت واحد باعث می‌شود بخشی از مشکلات این پروژه‌ها حل شود. ما به طورکلی در فکر حل شدن این مشکل در شرکت واحد هستیم.
هفته گذشته وزارت کشور گفت “منعی برای تجمع‌های صنفی کارگری” وجود ندارد. آیا در رابطه با فعالیت‌ها و تجمعات کارگری تغییری ایجاد شده است؟
اگر بخواهیم بگوییم تشکل‌های کارگری و تشکل‌های مستقل واقعا از دل خود کارگران بیرون بیایند هنوز چراغ سبزی در این زمینه به کارگران نشان داده نشده است. همان شورهای اسلامی و تشکل‌هایی که در قانون کار تعریف شده و وابسته به دولت و حکومت هستند درحال حاضر اجازه فعالیت رسمی دارند. در این مدت می‌توان گفت برخوردها نسبت به گذشته خشن‌تر نبوده است. البته این به این معنا نیست که برخوردی صورت نگرفته باشد، چون به هر حال ما هر جا تجمع کرده‌ایم پلیس و نیروهای لباس شخصی حضور داشته‌اند. امسال نسبت به سالهای گذشته برخوردها کمتر بوده، اما اینکه ما را به رسمیت بشناسند و اجازه دهند آزادانه فعالیت کنیم چنین چیزی نبوده است. به طور مثال ما در سامانه یک شرکت واحد پارسال به انتخابات شورای اسلامی کار که خودشان را به زور به کارگران شرکت واحد تحمیل کرده بودند اعتراضاتی داشتیم و مدارکی نشان دادیم به وزارت کار که اینها تقلب کرده‌اند. مدارکی که ما ارائه دادیم مستند بود، اعتبار این شوراها از سوی سامانه به مدت یک سال قطع شد. اما دوباره آمدند و یک انتخاباتی گذاشتند که خوشبختانه با آگاهی کارگران و سندیکای شرکت واحد، رای دهندگان به حد نصاب نرسیدند و هیچ یک از کاندیداها رای نیاوردند و در نتیجه به دور دوم کشیده شد که هنوز برگزار نشده است. به نظر من دلیل اینکه برگزار نشده این است که هم کارگر ندارند هم اینکه کسی شرکت نمی‌کند. اما با توجه به مسائلی که در شرکت واحد اتفاق افتاده و با توجه به پیگیری‌هایی که سندیکا از طریق وزارت کار انجام داده، خوب بود اجازه می‌دادند کارگران تشکل و تجمعی را که خودشان می‌خواهند برگزار کنند. اگر منظور شما این است، هیچ تغییری در خصوص وضعیت کارگران ایجاد نشده است.
در خصوص وضعیت معیشتی کارگران چه؟ شما به عنوان یک فعال کارگری در این مدت چه تغییری در زندگی آنها مشاهده کرده‌اید؟
ما در بهای اجازه منازلی که استیجاری هستند افزایش قیمت داشته‌ایم. در مواد غذایی، آموزش و پرورش و مسائل پزشکی و بهداشتی افزایش هزینه داشته‌ایم. با توجه به تورم ۴۰/ ۴۵ درصدی سال گذشته و افزایش ۲۵ درصدی به حقوق برخی از کارگران، در شرایط معیشتی آنان، آنطور که ما شاهدیم، اتفاق جدیدی نیافتاده و بسیار سخت‌تر هم شده است. شاید توانسته باشند نرخ طلا و دلار را از نوساناتی که داشت به تعادل برسانند و در حدی نگه ندارند اما در رزق و روزی کارگران و معیشت آنها نه تنها مشکلی حل نشده، بلکه شرایط زندگی آنها نسبت به گذشته بسیار سخت‌تر هم شده است.
