سیامک صفری بازیگر نقش “آقا محمدخان قاجار”درنمایش شکارروباه است.با این بازیگرجوان وخوش ذوق تئاتر درمورد چگونگی کاردراین نمایش به گپ وگفت نشسته ایم…
تمایل به کمدی
آقای صفری،درمورد شیوه برخوردتان با نقش هایی که بازی می کنید به ما بگویید.
اساسا درنقش هایی که انتخاب می کنم سعی دارم نوعی وسواس رابه کار گیرم.از همان ابتدا تلاش می کنم که درابره نقش برای خودم چهارچون های مشخصی را طراحی کنم و تا شب های اجرا حول همان مختصات دست به اتود های متفاوتی بزنم.
اغلب شما را با اجرای نمایش های کمدی می شناسند.این مختصاتی که می گویید در ابعاد این گونه نمایش هاشکل می گیرد یا اینکه شکل نمایش بریاتان فرقی نمی کند؟
هربازیگری علاقمند به گونه ای از نمایش است و تمایلات آن به همین سمت وسوی گرایش دارند.اجرای نمایش های کمدی هم از آن دست علاقه هاست که درمن هست و فکر می کنم که قدرت مانورم در این کارها به مراتب بیشتر است.
فکر نمی کنید که بازی در نمایش های کمدی باعث شده که اخیرا تیدیل به کلیشه های مرسومی شوید که تماشاگر با آن آشنایی زیادی پیدا کرده است؟
کلیشه را قبول ندارم.البته درطول این مدت نمایش هایی بوده اند که بازی درآنها چندان برایم جذاب نبوده است.اما به هرحال اتفاق افتاده و کار کرده ام ولی تا جایی که توانسته ام سعی کرده ام که شخصیت هاشبیه یکدیگر نباشند.
دربیشتر بازی هایی که از شما دیده ایم تلاش کرده اید که در اجراهابه شدت تحت تاثیر جملات وعمل های فی البداهه باشید.چه اتفاقتی در تمرینات روی می دهد که شما به این مرحله می رسید؟
اولین چیزی که در این امر می تواند نقش مهمی داشته باشد کارگردانی است که با آن کار می کنید.برخی از کارگردانان دست بازیگران را باز می گذارند تا آنها تمام درونیات وافکار خود را در عمل خلاقه خرج کنند و سپس دست به آرایش کارکتر می زنند.جاهایی که زیاد است را کم می کنند وایده هایی را که کم است را گسترش می دهند.برخی ا زکارگردانان همان مطلبی را از تو می خواهند که به آن اعتقاد دارند و ذره ای به بازیگر اجازه نمی دهند تا از میزانسن و عکس العملهایی که خود طراحی می کنند عبور کنی.برخی از کارگردانان هم هستند که نه چیزی برای آرایش کاراکتر دارند و نه قدرت میزانسن دادن.آنها اساسا کارگردان نیستند ولی وجود دارند و کار هم می کنند.
نقش شما به عنوان بازیگر چه میزانی است؟
به عنوان بازیگر سعی می کنم که تحت نظر کارگردان با بازیگران دیگر پیشنهاداتی داشته باشیم و هماهنگی های متعددی را درمورد صحنه های تئاتر داشته باشیم. بسیاری از کارگردانان اجازه می دهند که بنا برتحلیل ها وپیش فرض های نمایش به صورت فی البداهه درشب های اجرا عمل وعکس العمل داشته باشم.اینها براساس یک تمرکز کلی قبل از اجراست.به گمانم هربازیگری درطول تمرینات وبا کمی دقت برروی نقشی که بازی می کند،شناختی که از بازیگران و اتمسفر محیط خود درصحنه و حال و هوای تماشاگران درشب اجرا داشته باشد می تواند به خوبی بدرخشد.
درمورد کار با آقای رفیعی بگویید.
ایشان از بزرگان تئاتر ایران هستند و کاربااو برایمان بسیار لذت بخش است.رفیعی ایده های بی شماری در ترکیب بندی و حرکت بازیگر دارد که به شدت مرا تحت تاثیر قرار می دهد.همواره برای بازیگران و دیگر عوامل خوراک تحلیلی و تخصصی دارد وهرگزبرای بازیگری علامت سوال باقی نمی گذارد.یکی از افتخارات من در دنیای بازیگری همکاری با ایشان است و یکی از مهم ترین اتفاقات زندگی ام آشنایی با این دوست هنرمند وصاحب سلیقه.
درکارهای آقای رفیعی کمتر اجازه بداهه پردازی دارید؟
بداهه های نمایش های آقای رفیعی در طول تمرینات اتفاق می افتد و ایشان دراین دوره آنها را هرس می کند.به دلیل شکل اجرایی کلاسیک گونه تقریبا فرصتی برای بداهه نیست.
یکی از زیبا ترین اجراهای شما درچند سال گذشته همین “آقامحمدخان”است.چه فاکتورهایی برای رشد و شکوفایی این نقش مدنظر داشتید؟
زیبایی اجرا به دلیل طراوت شخصیت پردازی در متن بوده است.این شخصیت دارای مشخصه های بارزی بوده که رفیعی و چرمشیر به درستی به آنها اشاره کرده اند.نوع گریم وطراحی لباس وصحنه به شدت به من کمک کرد.اتودهای من زیر نظر مستقیم رفیعی بود و هدایت او به عنوان کارگردان گره گشا در رسیدن به نقش.
درشخصیت پردازی از نمونه های موجود خارجی هم بهره برده اید؟
همه بازیگران برای خود نمونه هایی دارند تا به یک شکل برسند.من هم همین طورهستم.بخشی از آفرینش نقش در متن موجود است،بخشی در ذهن بازیگر وبخش مهمی هم درجامعه دیده می شود که باید دید،شنید ووام گرفت.