آیا پایان راه اینترنت در ایران نزدیک است؟ به هرحال اگر نزدیک هم نباشد، سران حکومت تهران به سوی این هدف در حرکت اند. رضا تقی پور، وزیر ارتباطات جمهوری اسلامی، در کنفرانسی که در دانشگاه امیر کبیر تهران برگزار شده بود گفت که ایران باید اینترنت را تا پایان سال ۲۰۱۳ یعنی تا ۱۸ ماه دیگر قطع کند و آن را با “یک شبکه ملی” به صورت اینترانت جایگزین سازد. اولین گام این است که ارتباط اینترنتی وزارتخانه ها و نهادهای حکومتی از ماه سپتامبر ۲۰۱۲ قطع شود. بقیه مسایل خود به خود انجام خواهد شد.
هدفی که از این اقدامات ذکر شده، مقابله با حملات کامپیوتری است. “هدف از تأسیس شبکه ملی این امکان را می دهد که اطلاعات با ارزش کشور حفظ شود و دیگر در دسترس کشورهایی که اینترنت جهانی را تحت کنترل خود دارند نباشد”.
اشاره وزیر ارتباطات به ایالات متحده و اسراییل است. ویروسی به نام استاکس نت سیستم های کارخانه غنی سازی اورانیوم نطنز را آلوده کرد. بعداً مشخص شد که این ویروس به عنوان یکی از عناصر برنامه مخفی “بازی های المپیک” بوده که توسط سلف باراک اوباما آغاز شده بود. بعد از آن نیز مشخص شد که ایالات متحده و اسراییل با کمک یکدیگر یک کرم کامپیوتری را برای حمله به سیستم های ایران طراحی کرده اند.
درواقع برنامه نویسان دستگاه امنیت ملی آمریکا با یک واحد ویژه جنگ های الکترونیکی در نیروهای مسلح اسراییل در ساخت استاکس نت همکاری کرده اند. هدف این ویروس “نابودسازی اهداف صنعتی مشخص” تعریف شده بود. یکی از دلایلی که این ویروس را تا این حد موفق کرد این بود که باعث شد یک پنجم سانتریفوژهای ایران خود را نابود کنند و برنامه هسته ای این کشور بین ۱۸ تا ۲۴ ماه به تعویق افتد. اینها همه دلایلی است که چرا ایران در صدد برآمده تا خود را از حملات کامپیوتری در امان نگاه دارد.
البته مقابله با ویروس ها تنها بخشی از این هدف است. جمهوری اسلامی با راه اندازی یک اینترانت همچنین قصد دارد مخالفان حکومت در داخل کشور را تحت کنترل خود داشته باشد. آنها دیگر نخواهند توانست با استفاده از اینترنت رفتارها و اقدامات حکومت را به اطلاع دیگران برسانند و مجبور خواهند بود ازطریق یک شبکه بسته که ازسوی حکومت نیز تحت کنترل است با جهان خارج ارتباط برقرار کنند. و بدین ترتیب می توان مخالفان را ساکت کرد.
رضا تقی پور این اهداف را پنهان نکرده. او به قدرت شبکه های اجتماعی اشاره کرد و همچنین گفت که معترضان در جریان انتخابات ۲۰۰۹ از طریق فیس بوک تظاهرات و گردهمایی های خود را برنامه ریزی می کردند.
ولی رهایی یافتن از اینترنت آن طور که گفته می شود ساده نیست و ممکن است شرایط بسیار پیچیده شود. سیستم اینترانت مذکور به مانند یک فایروال عمل می کند که نسخه ای از آن نیز توسط چین به کار گرفته شده و امکان نفوذ به اینترنت را کاهش داده. مشکل حکومت جمهوری اسلامی این است که شبکه اینترانت به مانند یک مانع بدون منفذ نیست و ممکن است هک شود، به ویژه اینکه اگر هک کنندگان داخل کشور باشند.
نیما راشدان، کارشناس ایرانی در زمینه امنیت فضای اینترنتی، در مصاحبه ای با تلگراف تأیید می کند که شبکه داخلی مورد نظر جمهوری اسلامی احتمالاً کارآمد نخواهد بود. او می گوید: “از لحاظ امنیت کامپیوتری، تا آنجا که من می دانم ایران یکی از کشورهایی است که در این زمینه بسیار عقب است. من فکر می کنم به دلیل عدم عملکرد صحیح دولت و عدم هماهنگی میان نهادهای حکومتی، امکان و توان برقراری چنین شبکه ملی وجود ندارد.”
ولی ممکن است ایران از مورد کره شمالی که از سال ۲۰۰۰ آغاز کرده الگوبرداری کند. در این سیستم اینترانت به نام “کوانگ میونگ” تنها عده ای خاص می توانند از اینترنت استفاده کنند.
اگر حکومت ایران بخواهد سایت هایی که از امنیت SSL استفاده می کنند را قطع و استفاده از جی میل را ممنوع کند، با شخص علی خامنه ای، رهبر انقلاب که ازطریق اینستاگرام تصاویر بسیاری را از خود روی توئیتر گذاشته چه می کند. در صورت قطع اینترنت حداقل یک نفر به نام علی خامنه ای بسیار دلتنگ اینترنت خواهد شد.
منبع: آتلانتیکو، ۱۴ اوت
