جانی پاردو
در روز های گذشته، بدنبال کشته شدن یکی از رهبران تروریست ها در نوار غزه، فلسطینی ها ده ها راکت به سمت اسرائیل پرتاب کردند که البته هیچ تلفاتی نداشت. در واقع یا این راکت ها در بیابان یا مناطق غیر مسکونی فرود آمدند یا عمل نکردند و یا توسط سیستم بسیار پیشرفته موشکی ضد موشک اسرائیل، ختثی شدند.
در مورد این سیستم دفاعی بسیار پیشرفته اسرائیل که کاملا سری است، هیچ کس بغیر از کارشناسان اسلحه نمی توانند نظر بدهند. اما از روی خبرهایی که منتشر شده است می توان به اطلاعاتی دست یافت.
سیستمی که از آن با عنوان” گنبد آهنی” یاد می شود، قادر است هرچه را از نوار غزه یا از لبنان به سمت اسرائیل پرتاب می شود خنثی کند. عملکرد آن را می توان در اخبار اخیر دنبال کرد. روزنامه ها نوشتند: سی عدد از راکت های پرتاب شده به سمت اسرائیل، خنثی شد. به نظر می رسد این آمار سی درصدی نشان می دهد که سیستم گنبد آهنی هر چیزی که به سمت اسرائیل پرتاب می شود را خنثی نمی کند بلکه روی آنچه برای او تعریف شده است و خطر جانی و مالی داردعمل می کند. اگر یک راکت به سمت بیایان پرتاب شده باشد، سیستم دفاعی به آن کاری ندارد. بنابراین برای این سیستم تنها قربانیان اسرائیلی مهم است.
موضوع جالب تر اما منطقه عملکرد آن است. گفته می شود که این سیستم قادر است هرچیزی که از فاصله 7 تا 70 کیلومتری پرتاب شود، دفع کند. دومین رقم آنقدر ها مهم نیست زیرا اگر این موشک از ده ها هزار کیلومتر هم پرتاب شده باشد، به زمان نیاز دارد. اما آنچه غافلگیر کننده است، موشک یا راکت هایی هستند که از فاصله چند کیلومتری شلیک می شوند: آنها در چند ثانیه می توانند عمل کنند. زمان عملکرد این موشک ها آنقدر سریع است که هیچ دستگاهی که توسط انسان هدایت می شود، به هیچ عنوان قادر به دفع آن نیست. تنها سیستمی که کامپیوتری و کاملا خودکار باشد، می تواند به موقع عمل کند.
با این توصیف، سیستم دفاعی بر اساس فاصله عمل می کند و گاهی ممکن است در مقابل یک عملیات تروریستی آماتور عاجز باشد و نتواند بمبی که از فاصله کوتاهی پرتاب می شود، خنثی کند. بر اساس این داده ها، مشکل بمب اتمی ایران تازگی و متفاوت بودن آن است.
در جنگ عراق در سال 2003، صدام حسین موشک های اسکاد را به سمت اسرائیل پرتاب کرد (بی آنکه اسرائیل در آن جنگ حضور داشته باشد) به امید اینکه با استفاده از این حربه کشور های مسلمان را علیه این جنگ برانگیزد. اسرائیلی ها اما هیچ واکنشی نشان ندادند و خونسرد ماندند، اگرچه تعداد زیادی از آن موشک ها قبل از اصابت منهدم شده بودند. اگر این کار در سال 2003 که آمریکا از سیستم پاتریوت استفاده می کرد، امکانپذیر بوده، می توان پنداشت با پیشرفت های تکنولوژیک ده سال بعد این سیستم اسرائیل به کجا رسیده است.
پیشرفت دفاع ضد موشک ثابت می کند اگر ایران موفق شود یک بمب اتمی بسازد، قادر نخواهد بود آن را به هدف برساند. بعلاوه از زمانی که موشک ها بخواهند از عراق و اردن عبور کنند باید این موضوع را در نظر داشت که این موشک ها ممکن است در خاک این کشور ها فرود بیاید. همه این گفته ها در شرایطی است که ضد حمله اتمی اسرائیل را درنظر نگریم.
اگر ایران بخواهد این بمب را با استفاده از هواپیما اسرائیل را بمباران کند، مشکل فاصله مطرح می شود همان مشکلی که اسرائیل برای حمله به تاسیسات اتمی ایران با آن روبرو است؛ ضمن اینکه هواپیماهای ایرانی یا با نیروی هوایی اسرائیل مواجه می شوند، یا با سیستم ضد موشک آن. سیستمی که قادر است هدف کوچکی مثل راکت های فلسطین را هدف بگیرد، قطعا می تواند اهداف بزرگ تری مثل جنگنده های ایران را هدف گیرد.
در این شرایط، امکان دارد تقابل ایران و اسرائیل ابعاد کوچک تری به خود بگیرد. دو کشور از هم فاصله زیادی دارند، اسرائیل می تواند به ایران حمله کند اما دلش نمی خواهد و ایران می خواهد به اسرائیل حمله کند اما ابزارش را ندارد.
ایران اتمی برای عربستان و سایر کشور های خلیج فارس هم نگران کننده است و طبیعتا این نگرانی آمریکا هم هست که ایران را عامل برهم زننده ثبات در منطقه می داند. اما خطری که مردم اسرائیل را تهدید بکند در حال حاضر وجود ندارد.
لنیو استورتو، 11 مارس
