اما گراهام هریسون
طبق گزارش دیده بان حقوق بشر، دولت ایران باعث جدایی خانواده های مهاجران افغان شده است و در تلاش برای کاستن تعداد آنهایی که از مرز وارد ایران شده اند، کودکان و بزرگسالان را وادار به کار اجباری می کند و آنها را مورد ضرب و شتم قرار می دهد.
بین ۲.۴ تا ۳ میلیون افغان در ایران زندگی می کنند که ترکیبی از پناهجویان و مهاجران اقتصادی هستند و اکثرشان با فقدان مدارک رسمی مواجه هستند و مهمان های ناخوانده محسوب می شوند: ایران حقوق مهاجران را پایمال می کند.
افغان ها یکی از بزرگ ترین جمعیت های مهاجر در دنیا هستند که بر اقتصاد ایران که با سال ها تحریم دست و پنجه نرم می کند، فشار می آورند.
در گزارش دبده بان حقوق بشر آمده است: “محدودیتهای قانونی و موانع دیوان سالاری در ایران امکان ارائه درخواست پناهندگی و یا ثبت نام برای دریافت اَشکال دیگر حمایت هایی را که در حقوق بینالملل تعیین شده و بر پایه شرایط موجود در افغانستان است.عملاً برای افغان هایی که جدیداً وارد ایران میشوند غیر ممکن ساخته است”.
جو استروک، معاون بخش خاورمیانه دیده بان حقوق بشر، گفت: “ایران هزاران افغان را به کشوری بر می گرداند که خطر موجود در آن هم واقعی و هم جدی است. ایران ملزم است به درخواستهای پناهندگی این مردم گوش فرا دهد، نه اینکه آنها را از یک طرف جمع کند و به آن طرف مرز، در افغانستان بریزد.”
افغان هایی که سال ها پیش از کشورشان فرار کرده،به ایران رفته و در آنجا فرزندانی به دنیا آورده اند که افغانستان برایشان کشوری بیگانه محسوب می شود.
استورک می گوید: “افغانستان امروز خطرناک تر هم شده است و ایران نباید در حال حاضر اقدام به بازگرداندن افغان ها بکند.”
ایران ازسی سال پیش که مناقشات در افغانستان آغاز شد، میزبان ۸۰۰۰۰۰ افغان است که اکنون به عنوان پناهنده رسمی محسوب میشوند،و این شانس وجود دارد که فرزندانشان به تحصیلات بهتر و زنانشان به آزادی بیشتر دست پیدا کنند.
اما در پنج سال گذشته، خط مشی های ایران امکان اعتراض قانونی نسبت به اخراج از کشور را برای صدها هزار افغان ساکن ایران که ممکن است با بازگشت به افغانستان در معرض آزار و اذیت و یا آسیب جدی قرار داشته باشند از آنها سلب کرده است.
در گزارش دیده بان حقوق بشر آمده است که این سازمان با والدینی که از فرزندانشان جدا می شوند مصاحبه کرده است.آنها نمی دانند در روند جداسازی آنها از فرزندانشان، می توانند آنها را بار دیگر ببینند یا نه؛ زنان و مردان جوانی که در ایران به دنیا آمده اند، عملا اجازه ندارند ملیت ایرانی بگیرند و از این کشور اخراج می شوند و به کشوری می روند که هرگز آن را ندیده اند.
نیروهای انتظامی و امنیتی ایران در حین اخراج آنها از کشور مرتکب آزار و اذیتهای جدی نسبت به آنها میشوند. مامورین به آنها فرصت و مهلت نمی دهند تا دستمزد خود را دریافت و یا اموال خود را جمع آوری کنند، یا حتی در برخی از موارد با اعضاء خانوادهشان تماس بگیرند.
یکی از این موارد عارف است. خانواده آنها به مدت ۱۰ سال در ایران زندگی کرده بودند و به هنگام اخراج دارای کارت معتبر طرح جامع ساماندهی بودند. آنها در مینی بوس دستگیر و به افغانستان بازگردانده شدند و یک فرزند نوزاد و دو فرزند ۱۰ و ۱۲ ساله شان را در ایران جا گذاشتند. وی می گوید: “من نمی دانم چکار بکنم. برای گرفتن پاسپورت و ویزا هم پولی ندارم. هیچ کس را نداریم که به ما کمک بکند.”
گاردین، 20 نوامبر
