ماری نوئل ترانشان
گلشیفته فراهانی، در فیلم “می کشمت اگر بمیری” ساخته هاینر سلیم که داستان آن در پاریس می گذرد ایفای نقش کرده است.
در زمانی که کردها و ایرانیان آمدن فصل بهار و سال نوی تقویم زرتشتی را جشن می گیرند، کارگردان کرد هاینر سلیم علی رغم تیتر غم انگیز “می کشمت اگر بمیری”، یک فیلم جذاب و پویا را به نمایش گذاشته است؛ یک داستان دوری، عزا، و تولد مجدد. و بازیگر او، گلشیفته فراهانی، در نقش یک زن جوان کرد که برای یافتن نامزد خود به پاریس آمده، یک نماد کامل از تجدید و تولد دوباره است.
گلشیفته فراهانی در مورد داستان فیلم می گوید: “این وضعیت برایم جالب بود: یک خارجی که هیچ چیز، به جز چالش های زندگی که باید با آنها روبرو شود، برایش باقی نمانده. سیبا قادر است به تنهایی زندگی کند. او و من یک چیز مشترک داریم. هر دو به دنبال آزادی هستیم، ولی نه به صورت سطحی؛ بلکه یک آزادی عمیق و درونی.“
این اظهارات به خوبی با زیبایی این بازیگر جوان ایرانی که دو سال و نیم است از کشورش تبعید شده مطابقت دارد. او فرزند یک نویسنده، کارگردان و بازیگر است که مخالف شاه بوده و با نا امیدی در یک حکومت بدتر زندگی کرده. او در جهان نمایش و بحث های سیاسی بزرگ شده. او موسیقی کلاسیک را رها کرده، زیرا “خیلی نخبگانه است”. او می گوید: “من می خواهم برای مردم کار کنم و سینما امکان انتقال پیام را می دهد.“
او در سال ۲۰۰۸ در فیلم “مجموعه دروغ ها” ساخته ریدلی اسکات ظاهر شد و یک شهرت بین المللی به دست آورد. پس از آن تصمیم گرفت ایران را ترک کند. او می گوید: “من حتی پس از اینکه بدون حجاب بر روی فرش قرمز ظاهر شدم، می توانستم به کشورم بازگردم، ولی شاید نمی توانستم خارج شوم. این مسأله برای یک بازیگر زن بسیار مهم است: اگر بازیگر نتواند موی خود را نشان دهد، یک چیزی کم دارد. من دریافتم که آزادانه نمی توانم کار کنم.”
او در فیلم هاینر سلیم بازتاب دقیقی از پیچیدگی ها و تناقضات موجود در کشورهای خاورمیانه را می بیند: “دخترها و پسرهای آزاداندیش، با فرهنگ و تحصیلکرده بسیاری هستند، ولی مردانی مانند پدر شوهر سیبا با دیکتاتوری های کورکورانه شان نیز وجود دارند که نگهبان سنت اند. او سیاه سیاه نیست، بلکه جنبه های جالب نیز دارد، ولی قادر نیست که اعتماد دیگران را جلب کند.”
گام بعدی برای گلشیفته فراهانی، فیلم جدید مرجان ساتراپی “خورش مرغ و آلو” است: یک داستان عشقی در ایران و در سال های ۱۹۳۰ که در استودیوهای آلمانی ساخته می شود. او می گوید: “وقتی وارد دکور شدم، گریه کردم. احساس می کردم در خیابان های تهران قدم می زنم.” و سپس فیلمی از رولاند ژوفه در مورد جنگ اسپانیا و سفر دو زن به آمریکا: “در آن فیلم هم دختران به دنبال آزادی هستند”. گلشیفته فراهانی خستگی ناپذیر است.
منبع: فیگارو، ۳۰ مارس
