این هفته فستیوال دیدنی ای از موسیقی و رقص اسپانیایی در لندن برگزار شد. نگاهی داریم به این فستیوال.
گزارشی از فستیوال موسیقی اسپانیایی
لورکا و فلامنکو
فستیوال فلامنکو از 23 فوریه تا سوم مارس در تالار باشکوه سدلرز ولز لندن برگزار شد؛ ضیافت دیدنی ای از موسیقی و رقص اسپانیایی که هر شب مشتاقان زیادی را در این تالار بزرگ گرد هم می آورد.
125 سال پیش، آنتونیو ماکادو آلوارز دایره المعارف آوازهای فلامنکو را منتشر کرد، کاری که چهل سال بعد، فدریکو گارسیا لورکای پر آوازه ادامه داد و کامل کرد ؛ تا به امروز که شهرت آهنگ ها و آوازهای فلامنکو عالم گیر شده و لندن- که این روزها دارد جای پای خود را به عنوان پایتخت فرهنگی دنیا محکم می کند- شماری از معروف ترین آوازها را با اجرای خوانندگان، رقصندگان و نوازندگان طراز اول، طی ده روز یکجا گرد آورده است.
کارمن کورتز- که یکی از بهترین رقصنده های فلامنکو محسوب می شود و سال قبل هم کنسرت دیدنی ای در الیزابت هال لندن داشت- مهمان ویژه فستیوال بود و علاوه بر حضور افتخاری در برنامه جراردو نونز، یکی از بهترین شب های فستیوال را رقم زد: رقصی با عنوان “زنان لورکا” که بر اساس کاراکترهای زن آثار لورکا شکل گرفته بود. کورتز همچنین در یک جلسه پرسش و پاسخ ویژه با مخاطبان شرکت کرد و به سوالات حاضران پاسخ گفت.
ایزابل بایون ستاره دیگر فستیوال بود که با همراهی گروهش و حضور افتخاری میگوئل پاودا برنامه جذابی را اجرا کرد و مورد استقبال قرار گرفت. بایون همچنین در یک جلسه فوق العاده به آموزش رقص پرداخت که دانشجویان رشته های گوناگون از آن استقبال کردند.
اما برنامه جراردو نونز از مقوله دیگری بود. نونز که از معروف ترین گیتاریست های فلامنکو محسوب می شود و به عنوان استاد در نسل خود شناخته می شود، در بیشمار آلبوم های فروش رفته اش، فلامنکوی سنتی را با “فلامنکوی نو” ترکیب می کند و حاصل غالباً تازه و نو و شنیدنی است. به گمان او فلامنکو با زمان حرکت می کند: “فلامنکو زمان را می جود و عصاره اش رابه دست می آورد و از آن لذت می برد. وقتی زمان از روی من می گذرد، من مایلم که از روی زمان عبور کنم.”
حضور افتخاری کارمن کورتز کامل کننده گیتار کم نظیر نونز بود. کورتز- که بر حسب حال و هوای خاص موسیقی نونز- شیوه رقص اش را تغییر داده بود، با ترکیبی از رقص سنتی و فلامنکو، اسطوره را با جهان امروز ترکیب می کرد و صدای گرم و خش دار خواننده گروه، غم تاریخی بشر را با شادی لحظه می آمیخت.
شب آخر هم حکایت دیگری داشت: برنامه ای ترکیبی از چند رقصنده طراز اول. برنامه که در 9 قسمت جداگانه اجرا شد، هر بار حال و هوای خاصی به مخاطب می داد. آوازهای قدیمی با گیتار آرام و صدای کفش رقصنده های زبده، به همراه طراحی نور چشمگیر و لباس های برازنده- در یک مورد با یک دامن چین دار بسیار بلند که رقص را مشکل می کرد، اما چشمنواز بود- یکی از بهترین های قستیوال را رقم زد. ژاکوئین گریلو – که از 11 سالگی به رقص فلامنکو پرداخته و امروز از مشهورترین چهره های رقص اسپانیاست و برنامه هایی با پاکو دلوچیا و ونسان آمیگو اجرا کرده- با رقص پای بسیار سریع و غریب خود تعجب و تحسین حاضران را برانگیخت. ایزابل بایون- رقصنده، طراح و معلم رقص که علاوه بر رقص اسپانیایی در شیوه های مختلف رقص مدرن و کلاسیک هم متبحر است و تدریس می کند و آخرین اجرایش به همراه میگوئل پاودا در آخرین دوسالانه فلامنکو در 2006، عنوان بهترین اجرا را کسب کرد- ستاره بلامنازع صحنه بود و دانش اش از رقص کلاسیک گاه ترکیب جالبی را موجب می شد.
پایان کنسرت ها هم طبق معمول فضای گرم و صمیمی اجراهای موسیقی اسپانیایی، به عوض کردن جای نوازنده ها و رقصنده ها اختصاص داشت؛ گیتاریست، رقصنده یا خواننده می شد وبالعکس، و در فضایی شوخ طبعانه، حضار با شادی و خنده راهی خانه می شدند.