بیل کینگ
شاید هیچ کشور دیگری مانند ایران خشم آمریکا را بر نیانگیخته باشد. از زمان انقلاب و اشغال سفارت آمریکا در ایران، روابط ایران و آمریکا که قبل از آن بسیار نزدیک بود، رو به سردی گذاشت.
در سال های اخیر، من با ایرانیان زیادی در هوستون آشنا شدم. ایرانیان هوستون، یکی از بزرگترین تجمعات ایرانیان در آمریکا است. بسیاری از آنان کمی بعد از انقلاب به آمریکا آمده اند. آنها که علاقه زیادی به سرزمینشان دارند، اکثرا شهروند آمریکا شده اند و در تطابق یافتن با جامعه آمریکا نسبت سایر مهاجران کاملا موفق بوده اند. آنها متاسف هستند که کشورشان بدست حکومت اسلامی اداره می شود.
در سال های اخیر، متوجه یک بدبینی عمومی در بین ایرانیان شده بود و آنها امیدشان به هرنوع تغییر سیاسی در آینده از دست داده بودند. آنها بعد از سرکوب بیرحمانه جنبش سبز در سال ۲۰۰۹، دچار این ناامیدی شدند. اما جالب است که اکثر آنها از تصمیم دولت اوباما برای عدم حمایت فعال از معترضان حمایت کردند زیرا معتقد بودند که حمایت اوباما منجر به مشروعیت زدایی از خواست معترضان می شود.
با اینحال اخیرا متوجه شده ام که خوشبینی – شاید امید کلمه بهتری باشد- در میان دوستان ایرانی ام بیشتر شده استو نسیم تغییرات در کشورشان وزیدن گرفته است.
اول اینکه ایرانیان بیشتری را دیده ام که به ایران سفر می کنند. کسانی که در رفت آمد دائمی به ایران بودند ،اما داستان هایی شنیده می شد از کسانی که به ایران رفته اند و دستگیر شده اند و به آنها گفته شده به دلیل اینکه در کشور دیگری زندگی می کنید خائن هستید. اما در سال گذشته، دوستان ایرانی من که به ایران رفته بودند گزارش دادند که همه این موضوعات تغییر کرده ات و سفر به ایران مثل سفر به هر کشور خارجی دیگری است. ارمغانی که از سفر خود به ایران می آورند، امید است.
قبل از هر چیز دوستانم می گویند که تحریم ها تاثیر خود را گذاشته است و بخش بزرگی از مردم از وضعیت بد اقتصادی عاجز شده اند. اما این بار برای اعتراض به خیابان ها نرفتند و جنبش سبز تکرار نشد و آنها ترجیح دادند که یک تغییر اساسی سیاسی را در سکوت رقم بزنند و در رای گیری اخیر یک رئیس جمهور میانه رو را برگزیدند. دوم اینکه دوستانم می گویند که زندگی ایرانیان به دوران قبل از انقلاب باز می گردد. بخصوص جوانان که گفته می شود زندگی شبانه در ایران شبیه به کشورهایی مانند آمریکا است.
برای آمریکایی ها سخت است که امروز دوران قبل از انقلاب ایران را به یاد بیاورند. زمانی که ایران سکولارترین کشور خاورمیانه بود. از لحاظ تاریخی ایرانی ها مسلمان نیستند و زرتشتی اند. اسلام را عرب ها بعد از فتح ایران در قرن هفتم به این کشور تحمیل کردند.
درحالیکه بسیاری از دوستان ایرانی ام خودشان را مسلمان معرفی می کنند من هیچ نشانی از این مسلمانی در ایرانیان نمی بینم. واضح است که هویت آنها بعنوان ایرانی برایشان مهم تر است تا هویت مذهبی شان. آنها ایران امروز را بخش کوتاهی از تاریخ کشورشان می بینند.
در آمریکا، ما فراموش کرده ایم که انقلاب ها چقدر منجر به بهم ریختگی می شوند. انقلاب ما کوتاه بود و بعد از آن یک حکومت با ثبات بر سر کار آمد. انقلاب فرانسه، آن کشور را ده ها سال دچار هرج و مرج کرد که منجر به دیکتاتوری ناپلئون شد. بیش از سی سال طول کشید تا دموکراسی از دل انقلاب، فرانسه بیرون اید.
مسلما هرچه گفته های رئیس جمهور ایران معتدل تر باشد، امید بیشتری در دل دوستان ایرانی ام بوجود می آید. بسیاری از آمریکایی ها در مورد این لحن معتدل با تردید نگاه می کنند و آن را نقشه ای برای برداشته شدن تحریم ها می دانند و می گویند که ایران بعد از آن به روند قبلی خود باز می گردد. اما کسانی که من می شناسم و می دانم که نبض سیاسی ایران در دستشان است احساس دیگری دارند. بیایید دعا کنیم که حق با آنها باشد.
منبع: هوستون کرونیکل ، ۳۱ ژانویه
