رنه بکمان
یاگیل لوی، کارشناس روابط میان جامعه و ارتش اسراییل، در مصاحبه ای با نوول ابزرواتور توضیح می دهد که چرا باور ندارد اسراییل به ایران حمله کند. این مصاحبه را می خوانید.
نظر شما درباره اینکه دولت علی رغم اعتراضات آشکار در ارتش، دستگاه های اطلاعاتی و افکار عمومی وانمود می کند به سوی حمله به تأسیسات اتمی ایران پیش می رود چیست؟
من مطمئن نیستم که این دو سیاستمدار یعنی بنیامین نتانیاهو و ایهود باراک واقعاً درحال گام برداشتن به سوی حمله علیه ایران باشند. فکر می کنم که آنها یک بازی بسیار هوشمندانه را پیش گرفته اند و در نظر خودشان دارند کشورهای جهان را از اتمی شدن ایران آگاه می سازند. آنها در تلاش اند تا ایالات متحده و دیگر قدرت ها را وادار کنند کاری انجام دهند تا جلوی ایران گرفته شود. به نظر من، تهدید آنها فقط یک هدف را دنبال می کند.
شما فکر می کنید که این یک بلوف است؟
شاید حرف مرا باور نکنید، ولی بله، از نظر من این یک بلوف است. درواقع من متقاعد شده ام که ازطرف نتانیاهو این مسأله یک بلوف است، زیرا نتانیاهو فرد بسیار محتاطی است. البته من هرگز به او رأی نداده ام، ولی ازنظر من، او در اسراییل میانه روترین رییس دولت از تاریخ تأسیس آن در سال ۱۹۴۸ بوده. من این موضوع را در اولین دوره او به عنوان نخست وزیر مشاهده کردم. در مورد دوره فعلی نخست وزیری او نیز همین طور است. او ازنظر نظامی یک فرد میانه رو است. او تهدید می کند، هشدار می دهد، ولی زمانی که در برابر تصمیم حمله قرار گیرد، می گوید نه.
موضع ایهود باراک چگونه است؟
باراک ازاین نظر بسیار بسیار ماجراجوتر است. او درحال حاضر تلاش می کند تا حداکثر حمایت مسؤولان نظامی را به دست آورد. البته مطمئن نیستم پاسخ او در برابر حمله مثبت باشد. بی شک او ترجیح می دهد که دستور حمله ازسوی نخست وزیر صادر شود. او می داند که اکثریت مسؤولان نظامی به طور ثابت و به شکلی آشکار “نه” گفته اند. او می داند که برای نظامیان حمله بدون ایالات متحده امکان پذیر نیست. او همچنین می داند که انجام چنین حمله ای بدون به دست آوردن موافقت افکار عمومی اسراییل امکان پذیر نیست. تمامی سران اسراییلی این موضوع را از اولین جنگ لبنان می دانند. آنها می دانند که مردم بین “جنگ برای بقا” و “جنگ انتخاب شده” تفاوت بسیار آشکاری قائل اند. مردم معمولاً به شکلی همه گیر نوع اول را می پذیرند، ولی نوع دوم را نه.
و حمله علیه ایران در صورت وقوع، یک “جنگ انتخاب شده” خواهد بود؟
دقیقاً. و این “جنگ انتخاب شده” به هیچ وجه نباید اتفاق بیفتد. نکته بسیار مهم زمانی که به افکار عمومی اسراییلی ها گوش می دهیم این است که اکثر مردم اسراییل در برابر حمله احتمالی علیه ایران نگران نیستند. بسیاری می گویند که اگر واقعاً خطر جدی باشد، آنها می توانند مهاجرت کنند و کشور را ترک کنند. درخصوص این مسأله میان شیوه مردم در ارزیابی مسایل و شیوه دولتمردان ارتباطی وجود ندارد. ببینید سال گذشته در تظاهراتی که بخاطر عدالت اجتماعی برگزار شده بود چه اتفاقی افتاد. یکی از پاسخ های سبمولیک به تظاهرکنندگان این بود که بودجه نظامی کاهش خواهد یافت.
ولی تهدید ایران بدون اینکه واقعاً نیت حمله وجود داشته باشد می تواند وجهه اسراییل و توان این کشور برای اقدامات بازدارنده را زیرسؤال ببرد. نظر شما در این باره چیست؟
بله، دقیقاً همین طور است. من کاملاً با شما موافقم. این حالت بسیار خطرناک است. به همین دلیل است که بسیاری از مقامات آمریکایی معتقدند که این گونه اظهارات تهدیدآمیز ازسوی سیاستمداران اسراییلی و تهدید مداوم به حمله علیه ایران موضع اسراییل و توان بازدارندگی این کشور را در خاورمیانه تضعیف می کند.
بی شک نتانیاهو و باراک از این موضوع غافل نیستند…
بله آنها حتماً از این مسأله آگاه اند، زیرا هر دو بسیار باهوش اند. ولی آنها فکر می کنند که حداقل اگر بتوانند آمریکایی ها را مجاب به اتخاذ یک موضع سخت در قبال ایران کنند، این خود یک پیروزی خواهد بود. و یک چیز را نباید فراموش کرد: مباحثه عمومی بر سر لزوم حمله یا عدم حمله به ایران توسط باراک یا نتانیاهو آغاز نشد. این مباحثات توسط مخالفان جنگ مانند میر داگان، رییس سابق موساد، آغاز شده. او اولین شخص یا یکی از اولین اشخاصی بود که گفت با توجه به اطلاعاتی که به دست آورده، سیاستمداران درحال تدارک جنگ هستند و نسبت به وقوع این جنگ هشدار داد. این اولین باری بود که اخبار این جنگ منتشر شد و معلوم شد که در دستور کار قرار گرفته. پس از آن بود که باراک و نتانیاهو، به ویژه باراک، گفتند هنوز هیچ تصمیمی در این زمینه نگرفته اند، ولی این یک احتمال است. پس از آن گلوله برف کم کم بزرگ شد و آنها برای حفظ باورپذیری خود مجبور شدند بگویند که این گزینه جدی است. به هرحال، جامعه برای جنگ آمادگی ندارد و هیچ گاه اختلافات میان جامعه و دولتمردان تا این حد فاحش نبوده است.
منبع: نوول ابزرواتور، ۱ سپتامبر
