آقای مدنی، روز به پانصدمین رسید. برآیند تاثیرگذاری این نشریه الکترونیکی را در طول این مدت چطور می بینید؟
دست زدن به تجربه راه اندازی یک نشریه الکترونیکی در جامعه در حال گذاری مثل ایران، مانند راه رفتن در تاریکی است. در واقع نه تجربه های پیشین و نه ارزیابی مشخص از آینده در مسیر این تجربه قرار دارند. نه تکلیف با دنیای سنتی، که هنوز وابسته به روش و سبک زندگی گذشته است معلوم شده ونه دنیای مدرن، به عنوان یک میهمان ناخوانده جای خود را باز کرده است. بنابراین خواننده ایرانی نشریات هم حتما بین این دو دنیا پرسه می زند. از یک طرف دلخوش به این است که آن کاغذ کاهی را در میان انگشتان خودش لمس کند و صدای ترق ترق و برگ زدن روزنامه را بشنود و اگر این احساس ها را نداشته باشد، احساس رضایت نمی کند. از طرف دیگر هم گاهی پشت میز می نشیند و سری به اینترنت می زند اما کمتر برای دریافت خبرهای روز و داخلی.
روزنامه الکترونیکی روز در این زمینه تا چه حد موفق عمل کرده است؟
تجربه روز هم در چنین شرایطی رخ داده است؛ اما در مجموع می توان گفت این تجربه توانسته است در این فضای دوگانه خود را موفق بیرون بیاورد. قطعا ماندگاری روز طی این پانصد شماره شاید یکی از دلایل موفقیت آن هم محسوب شود.
در مورد رویکرد کلی روزنامه، چه فکر می کنید؟
شاید یکی از دلایل موفقیت نسبی روز را بتوان در گشاده نظری و نگاه حرفه ای و نه گزینشی به خبرها و پیگیری و به روز بودنش دانست. در عین حال که به هر حال انگیزه روزنامه نگاران آن، چه در داخل و چه روزنامه نگاران مهاجر، در پیگیری مسائل ایران و دغدغه های ملی آنها توانسته وجهه مثبتی برای روز ایجاد کند. من فکر می کنم اگر همین حساسیت ها ادامه پیدا کند، قطعا چشم انداز مثبت تری هم پیش روی روز خواهد بود.