دلفین مینویی
دوبی در فاصله ای کمتر از دو ساعت پرواز تا تهران، اکنون تبدیل به پایگاه سرویس های اطلاعاتی امریکایی که عطش دانستن هر چه بیشتر در مورد جمهوری اسلامی را دارند شده است.
روزنامه نگار امریکایی جیم کرین، در کتابی که روز دوشنبه در ایالات متحده منتشر شده [شهر طلایی: دوبی و رؤیای کاپیتالیسم] می نویسد که سازمان سیا بارها از حق وتوی خود در وزارت امور خارجه امریکا استفاده کرده تا سفارت این کشور در دوبی به دلیل بودجه محدود تعطیل نشود.
دلیل: چنین اقدامی واشنگتن را از خزانه عوامل اطلاعاتی ایرانی محروم خواهد کرد. جیم کرین می نویسد که درحقیقت، به طور روزانه صدها ایرانی درخواست کننده ویزا در آنجا “بررسی می شوند، مورد سؤال و جواب قرار می گیرند و گاهی جذب سرویس های جاسوسی می شوند تا اطلاعاتی را از دولت جمهوری اسلامی دراختیار گذارند”.
موردهای ایده آل برای سازمان سیا شهروندانی هستند که برای ارتش یا دولت جمهوری اسلامی کار کرده باشند. این اشخاص براساس سابقه شان پس از ارائه پرونده مجدداً فراخوانده می شوند. در زمان مصاحبه، سؤالات به تدریج هدفمند می شوند و به صورت یک اخاذی غیرمستقیم درمی آیند؛ به طوری که گویی صدور ویزا ارتباط مستقیم با پاسخ های فرد متقاضی دارد.
روابط نزدیک بین دوبی و تهران تازه نیستند. دوبی پس از به قدرت رسیدن روحانیون در ایران در سال ۱۹۷۹ شاهد سرازیر شدن هزاران ایرانی به خاک خود بود که اکثراً نیز در زمینه های هتل داری، رستوران و ساختمان سازی پیشرفت های چشمگیری داشتند و توانستند نبض بازار را در دست بگیرند. هر هفته بیش از ۳۰۰ پرواز بین ایران و دوبی انجام می شود. امارات کوچک همچنین بزرگ ترین شریک تجاری جمهوری اسلامی محسوب می شود.
امریکایی ها که به دلیل قطع روابط بین تهران و واشنگتن از زمان انقلاب اسلامی دغدغه بهتر شناختن آن را داشتند، به تدریج خود را به نزدیک ترین نقطه خاورمیانه به ایران رساندند: دوبی.
وزارت امور خارجه امریکا در سال ۲۰۰۶ دفتر ویژه “ایران” را در کنسولگری خود در دوبی افتتاح کرد. این دفتر متشکل از چندین کارشناس مسلط به زبان فارسی، به صورت غیرمستقیم تلاش می کند تا پیچیدگی های جمهوری اسلامی را کد گشایی و زمزمه تغییر و تحول را به آنسوی خلیج فارس القا کند. جیم کرین در جای دیگری آورده است که در همین کنسولگری بود که اعضای بالقوه جدیدی جذب شدند.
ولی این تنها امریکایی ها نیستند که در این زمینه فعایت می کنند. او می نویسد: “ایران نیز عوامل اطلاعاتی خود را دارد. در میان این عوامل برخی افراد بومی شاغل در شرکت های دولتی هستند که به سپاه پاسداران و وزارت دفاع و اطلاعات جمهوری اسلامی تعلق دارند.”
منبع: فیگارو، ۱۶ سپتامبر
