برای بلعیدن یکدیگر…
منوچهر آتشی
شهر، دیوانه ای به زنجیر افتاده است و مهر، ماهی که در آن شاعر شهر به دنیا آمده. آمد. زیست. ماندگار شد. رفت. شعری از منوچهر آتشی را برای صفحه ی این هفته ی مانلی برگزیده ایم. تا هم یادی از او کرده باشیم و دیگر آنکه هم سخنی باشد از حال و هوای شهری تب زده در روزگار امروزمان که به حق به دیوانه ای به زنجیر فتاده مانند است… شهری که شکیبایی می کند این همه نا ملایماتی که با فرزندانش می رود…
اتفاق آخر
شهر
دیوانه ای تمام عیار است
و سوسک های فربه ((ما بعد از انفجار ))
قطار قطار
برای بلعیدن یک دیگر
دنبال می کنند هم را
(( من اما ماسه زارانی دیده ام که هنوز
رویای بر باد رفته ی جنگل ها
و دلک خرد زنبق ها را
در هاضمه ی ذهن خویش و رز می دهند ))
شهر
دیوانه ای سرسام گرفته است
خیابان ها زیر چرخ های هراسان خود بر می گردند
و ماشین ها
یکدیگر را چنان دنبال می کنند که انگار
هر یکی نشمه ی آن دیگری را قر زده است
((اما من کویر هایی می شناسم
که شتر ها ی تیر خورده ، زیر بار تریاک
به خون در غلتیده اند
و مردی در هندوکش و دختری در میامی
از غصه آه می کشد
شهر
دیوانه ای به زنجیر افتاده است
بزرگ راه هت
چونان کمند های بی شمار گاوبازان ماهر
بر اندام ساختمان ها و فروشگاه ها پیچیده اند
((من اما- در همین شهر –
از بوستانی گذشتم و عشق را دیدم
که ناگهانی تز پس نارونی در آمد
- با دامن گلب رنگ و ، بی عینک آفتابی ، -
و لبخندی به سمت قلب شاعر هفتاد ساله ای
شلیک کرد
و هوا ناگهانی بارانی شد.
1/9/79
منوچهر آتشی
