پیر پریه
پادشاهی آل سعود به طور آشکار در آزادی حسنی مبارک نقش داشت و قصد آن کرده تا وضعیت سوریه را نیز روشن کند. این فعالیت عربستان در صحنه دیپلماتیک قبل از هر چیز وسیله ای است برای محافظت از خود در برابر ایران و اخوان المسلمین.
پادشاه سعودی که آشکارا نظامیان مصری را علیه “تروریسم” ترغیب می کند. وزیر خارجه او وعده می دهد که در صورتی که غربی ها ملزومات حکومت جدید را قطع کنند، جایگزینی کمک های اروپایی و آمریکایی را در دستور کار قرار خواهد داد. وزیر اطلاعات اش که با ولادیمیر پوتین پشت میز می نشنید تا در مورد سوریه به سازش برسد. هیچ گاه ندیدیم که عربستان سعودی که معمولاً بسیار محتاطانه عمل می کند، حضور خود را تا این حد آشکارا در صحنه بین المللی نشان دهد.
تکاپوی این کشور به دلیل نتیجه گیری هایی است که در ریاض انجام شده. از دید عربستان، اکنون هر چه سریعتر باید جایگزینی برای دیپلماسی مردد آمریکا پیدا کرد: تردید در مسلح کردن شورشیان سوری و سهل انگاری در برابر ایران اتمی. اینها دل مشغولی های ملک عبدالله است که کشور خود را در خط مقدم خطرات می بیند.
حمایت آمریکا از انقلاب های عربی نیز دلیل دیگری بر ناراحتی پادشاه سعود است. عبدالله هنوز متوجه نشده اوباما چگونه توانست بن علی تونسی و مبارک مصری را که هر دو قربانی شورش های مردمی شدند در میانه کارزار رها کند. و زمانی که سعودی ها دیدند که باراک اوباما خیلی راحت با رییس جمهور برخاسته از اخوان المسلمین دست دوستی داده، جام صبرشان لبریز شد.
تهدیدهای داخلی
ملک عبدالله، رییس جمهور سابق تونس را پذیرا شد و در رابطه با حبس حسنی مبارک تلاش کرد تا تخفیف هایی لحاظ گردد [در ازای حمایت اش از نظامیان مصری که مرسی را بیرون کردند].
ازنظر ریاض، اینکه مصر به عنوان قلب جهان عرب به دست اخوان المسلیمن بیفتد غیرقابل قبول بود. اخوان المسلمین برای پادشاه سعودی یک رقیب خطرناک است. ازسوی دیگر، اخوان المسلمین در همه جا تحت حمایت اند؛ چه در مصر و سوریه و چه در شیخ نشین ثروتمند قطر که به عنوان رقیب عربستان در جهان اسلام شناخته می شود.
اخوان المسلمین در عربستان نیز دست به اقداماتی زده و با بنیادگرایان داخلی این کشور یک اسلام گرایی سیاسی را پایه ریزی کرده اند که به شدت پادشاهی را به چالش می کشد.
ملک عبدالله چندان از این “آزادیخواهان” [به قول مقامات سعودی] که باعث سقوط رییس جمهور تونس و مصر شده اند دل خوشی ندارد. دستگاه سعودی اخیراً بسیاری از مبارزان حقوق بشر فعال در اینترنت و گاهی در خیابان را دستگیر و محکوم کرده است. ازطرف دیگر، این پادشاهی همچنان تهدیدهای جهادگرایانه از سوی باقیمانده القاعده را که توسط اسامه بن لادن عربستانی تأسیس شد، تحمل می کند.
به علاوه، پادشاهی سعود باید با یک اقلیت شیعه که در شرق این کشور و در کنار چاه های نفت به شورش برمی خیزند نیز دست و پنجه نرم کند. این دلیل مضاعفی برای نگرانی از نفوذ یک ایران هسته ای در منطقه است. و از دید سعودی ها، حکومت سوریه قبل از هر چیز یکی از متحدان ایران محسوب می شود.
ولی ریاض همچنین نگران حضور اعضای اخوان المسلمین در میان اپوزیسیون بشاراسد است. سعودی ها برای ایجاد تعادل در نزد نیروهای ائتلاف ملی سوریه، در حدود پنجاه نفر عضو “لائیک” نیز وارد کرده اند؛ البته به شرطی که آنها مخالف اخوان المسلمین باشند. پادشاهی سعود همچنین تسلیحات اپوزیسیون نظامی را تأمین می کند و در این میان گاهی انتخاب خود را به گروه های سلفی که مخالف اسلام سیاسی اخوان المسلمین اند معطوف می دارد. شاهزاده بندر بن سلطان، وزیر اطلاعات سعودی، در تاریخ ۳۱ ژوئیه به مسکو رفت تا با ولادیمیر پوتین به یک سازش نظامی برسد.
منبع: فیگارو، ۲۳ اوت
