با بهاره هدایت، شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت دبیرکمیسیون این تشکل دانشجویی در مورد برخوردهای اخیر با دانشجویان مصاحبه کرده ایم.به گفته خانم هدایت “جو دانشگاه ها هم اکنون هم بسیار ملتهب است، آقایان در زدن جرقه به این انبار باروت خیلی دارند عجله می کنند.”
این مصاحبه در پی می آید.
خانم هدایت، در خبرها داشتیم که دفتر تحکیم وحدت پیامی برای اتحادیه دانشجویان اروپا ارسال کرده است. ارسال این پیام با چه هدفی صورت گرفته؟
خب ماهر دو اتحادیه دانشجویی هستیم، هم ما و هم اتحادیه دانشجویان اروپا، البته با مختصات و مقیاس های متفاوت. اما به هر حال از یک جنسیم. بنابراین فکر کردیم که پاسخ مثبت به دعوت ایشان برای صحبت در این نشست مفید باشد. آشنایی چهره به چهره با دانشجویان و جوانانی که در کشورهای دموکراتیک و پیشرفته زندگی می کنند اگر میسر می شد می توانست برای تلاشگران داخلی خیلی مفید باشد. به هر حال هدف اصلی از شرکت در این برنامه ارائه تصویری نزدیک به واقعیت از وقایع دانشگاه های ایران بود. می خواستیم سعی کنیم بدون دروغ پردازی و افسانه سرایی های حاکمان وضعیت کنونی را به تصویر بکشیم. البته فرصت مان بسیار اندک بود و محدودیت هایی وجود داشت وگرنه خیلی حرف ها بود که باید زده می شد.
چند سالی بود که دفتر تحکیم وحدت عملا با گروه های خارجی، چه دانشجویی و چه حقوق بشری ارتباطی نداشت. چه مسایلی باعث شد تا برای این دانشجویان چنین پیامی بفرستید؟
ما برای حضور در نشست های اتحادیه دانشجویان اروپا چندین مرتبه دعوت شده بودیم ولی به دلیل فرصت کم، موفق به گرفتن ویزا نشده بودیم، یا اینکه در مقطعی برآورد دوستان این بود که ممکن است هنگام خروج یا وقت ورود به کشور بازداشت شویم، بنابراین حضور پیدا نکردیم. اما این بار موقعیت برای ارسال فایل تصویری و شرکت کردن به صورت مجازی فراهم شد و ما هم استقبال کردیم.اما در مورد ارتباط با گروه های خارجی، ما خط قرمزهای مشخصی داریم، زیاد نیستند ولی برایمان مهمند. مثلا اینکه ما ارتباط مالی با گروه های خارجی، چه دانشجویی چه حقوق بشری و… نداریم، یادر مورد ارتباط با گروه هایی که صبغه و سابقه فعالیت های تروریستی و مسلحانه دارند بشدت حساسیت به خرج می دهیم. این دو مورد برایمان اولویت دارند. امادر مورد اینکه چرا الان با اتحادیه دانشجویان اروپا ارتباط برقرار کرده ایم، باید سوال این باشد که چرا پیش از این در برقراری این ارتباط کم کاری کرده ایم! البته علت آن هم فشارهای امنیتی بوده؛البته حالا هم احتمال برخورد های امنیتی متعاقب این پیام دوستانه، کم نیست. البته آن کسانی که این برخوردها را احیاناً سامان می دهند ابتدا باید پاسخگوی پارادوکس ارتباط های نامتجانسی مثل رابطه گرم و صمیمانه دولت جمهوری اسلامی با دول کمونیستی باشند، والا ارتباط دو اتحادیه دانشجویی بسیار فرخنده و منطقی است و ما امیدواریم منجر به فهم مشترک از مسائل پیرامون شود.
آیا این حرکت در آینده هم ادامه خواهد داشت؟ مخاطب شما چه گروه هایی خواهند بود؟
این حرکت مثبتی و قابل دفاع است و گذشته از برخی فضاسازی های مخرب احتمالی، باید گفت که صرف دانشجو بودن می تواند زمینه ای منطقی برای ارتباط و تلاش برای رسیدن به فهم مشترک باشد، این را کسی نمی تواند منکر شود. باهر گروه دیگری هم که احساس کنیم چنین ارتباط منطقی میانمان برقرار است، بد نیست برویم و حرفمان را بزنیم و حرف آنها را بشنویم.
نکته مهم در این تصمیم به نظرم آگاه سازی ذهن مخاطبین از فضای ایران کنونی و رویدادهای دانشگاه های کشور است. تا جایی که من می دانم تصور درست و مقرون به واقعیتی آنجا وجود ندارد. دستگاه دیپلماسی و بنگاه های خبرپراکنی جمهوری اسلامی هم که از شایعه سازی و افسانه سرایی ابایی ندارند و اهداف خاص خودشان را دنبال می کنند. بنابراین اساسا یا حساسیتی نسبت به نقض حقوق بشر توسط حاکمان جمهوری اسلامی و تحولات مهم ایران وجود ندارد، یا اگر حساسیتی هست در میان نخبگان و سیاسیون دنیای غرب است. اگر ما بتوانیم ذهن مخاطبینی از جنس خودمان را (که مثلا دانشجو هستند، یا زن هستند، یا روزنامه نگار هستند و… ) به واقعیت های ایران جلب کنیم، می تواند گام مثبتی باشد در واکنش های آنها نسبت به رویدادهای ایران.
در حالی که به 16 آذر نزدیک می شویم، شاهدیم که هر روز دانشجویان بیشتری احضار یا بازداشت می شوند. آیا شما آماری از تعداد دانشجویان بازداشتی در روزهای اخیر دارید؟
آماری که تهیه شده متأسفانه نشان از صدور بیش از شصت حکم بازداشت برای دانشجویان در دانشگاه های مختلف دارد. ما در صدد برگزاری نشست سالیانه شورای عمومی اتحادیه برای انتخاب شورای مرکزی جدید بودیم، حتی به صورت نشست در فضای مجازی بودیم، اما متأسفانه آقای عباس حکیم زاده، دبیر سیاسی اتحادیه مجددا بازداشت شد. در حالیکه از آزادی او کمتر از 5 ماه می گذشت. بعلاوه بازداشت دانشجویان خواجه نصیر، در حوالی 13 آبان، و بازداشت تعداد زیادی از دانشجویان دانشگاه های علامه، مازندران، شیراز، آزاد تهران، تفرش، امیرکبیر، تبریز، اصفهان و دانشجویان لیبرال و کرد؛ شماری از این شصت بازداشت شده اخیر هستند.
بسیاری معتقدند احضارها و بازداشت ها، برای تحت تاثیر قرار دادن مراسم 16 آذر است. فکر می کنید این بازداشت ها و ایجاد جو امنیتی در دانشگاه ها، تا چه حد می تواند بر مراسم روز دانشجواثر بگذارد؟
حاکمیت می خواست با بازداشت سران اصلاحات، تظاهرات را خاتمه دهد و بعد با فضا سازی های کاذب خشم مردم را بخواباند. حالا سوال این است که آیا آن بازداشت ها تأثیری در برآوردن خواسته های حاکمیت داشت؟ آنهمه سناریوسازی کردند و نمایشگاهی از زندانیان و اعترافات ساختگی برپا کردند، چه شد؟ حتی جوانان مردم را در کهریزک زیر شکنجه کشتند، اما می بینیم که هنوز نه خشم مردم فروکش کرده و نه اعتماد از دست رفته بازسازی شده. در دانشگاه ها هم مثل اینکه همین روال را میخواهند پیش بگیرند. اما باید منتظر پاسخ دندان شکن دانشجویان باشند. جو دانشگاه ها هم اکنون هم بسیار ملتهب است، آقایان در زدن جرقه به این انبار باروت خیلی دارند عجله می کنند. واقعا دستگیری بیش از 60 دانشجو در طول کمتر از یک ماه، چه معنای دیگری جز تحریک دانشجویان دارد؟ سرکوب و جو پادگانی را تا کی و تا کجا می خواهند ادامه دهند؟ این وضعیت ناپایدار قابل تداوم نیست.
در روزهای اخیر شاهد بازداشت مجدد عباس حکیم زاده، دبیر سیاسی دفتر تحکیم و احضار مهدی عربشاهی دبیر تشکیلات این مجموعه بودیم. فکر می کنید این احضار و بازداشت ها نشان دهنده این است که باید در روزهای آینده شاهد برخوردهای جدی تر با شورای مرکزی دفتر تحکیم باشیم؟
والا ما از روز اولی که به شورا مرکزی آمدیم با این احتمال بوده که بازداشت می شویم… حالا اینکه این روزهای باقیمانده چطور سپری بشود خیلی منطق بردار نیست. آقایان اصلا مشخص نیست که طبق چه ضابطه ای دستگیر می کنند و می خواهند به چه هدفی برسند. اگر هدفشان سرکوب فضای دانشگاه است، این راهکار به نتیجه نمی رسد، همانطور که بیشترین خشونت ها را در تابستان، در بازداشتگاه کهریزک و در به گلوله بستن مردم بی دفاع به کار بستند ولی باز هم دیدیم که مردم معترض در روز قدس به خیابان ها آمدند و آشکارا بر علیه دروغ و تقلب شعار دادند. در 13 آبان هم با اینکه چیزی شبیه حکومت نظامی در خیابان های تهران برقرار کرده بودند اما باز هم دیدیم نتیجه چه بود. آقایان باید بفهمند که با بگیر و ببند کار درست نمی شود. نهایتا مجبورند به خواست ملت تمکین کنند.
