تحریم های تاکنونی در قبال انتخابات های برگزار شده در جمهوری اسلامی همگی بیهوده و در خدمت به جناح تمامیت خواه و سلطه گر بوده است و ایضاً از موضع بی عملی و ناامیدی.
این نکته را که یاران و دوستان موافقی را نیز می رنجاند، باید متذکر شوم زیرا که عمل سیاسی ما اگر در چهارچوب یک استراتژی معین نباشد، اگر عملی نباشد که در یک بینش و راهبرد عمومی قابل دفاع باشد، ابتر و عقیم است و کمکی به ادامه راه درازی که در پیش داریم نخواهد کرد.
اگر امروز یک حرکت یا موضعگیری سیاسی راست و درست است و از جامعه وسیعی پاسخ مثبت می گیرد، ما را به این نتیجه نمی رساند که این سیاست در گذشته هم صحیح بوده و دریغ است که از آن غفلت شده است. بلکه اغلب نتیجه کاملاً عکس است زیرا که یکی از دلایل درستی هر سیاستی معمولاً طرح آن در موقع مناسب و منطبق با نیاز زمانه خود است. وگرنه، هر ساعتی، روی هر عددی که از کار افتاده و به اصطلاح خوابیده باشد، در شبانه روز حداقل دو بار درست است بی آنکه حرکت ساعت درست باشد و ما بتوانیم زندگی مان را با آن تنظیم کنیم.
اگر دوستانی به خودشان تبریک بگویند که این اصلاح طلبان هستند که به سمت موضع دائم و غیرقابل تغییر و بی نیاز از تحلیل آنها یعنی “تحریم” متمایل شده اند، توهمی که این روزها می بینیم برخی از دوستان به جد، و برخی چون به استحکام نظر خود بی باور هستند، در حاشیه یا پرانتزهای کوچک و بزرگ ترویج ترویج می کنند، چاره ای جز برخورد با این نظر پراکنی های خطا نیست. زیرا که ایشان به پیشبرد فضای نقد و بررسی در جهت تکوین ایده های سیاسی منسجم و به تحلیل صحیح تاریخ که مورد نیاز است و چراغ راه آینده ما لطمه می زنند.
اگر دوستانی فکر کنند که تحریم های ازلی شان درست بوده است، یعنی که جنبش دوم خرداد به رشد مبارزه دموکراتیک در ایران یاری نرسانده و نباید به وجود می آمد.
یعنی که “جنبش سبز” نقش ماندگاری بر پرچم آزادیخواهی ایرانیان نزد و خوب بود احمدی نژاد برای بار دوم هم بی هزینه صعود می کرد.
اما من تقریباً مطمئنم که حتی از بزرگوارانی که این اشارات را می کنند نیز کسی مؤید چنین شبهاتی نیست.
من بارها و تقریباً در مقطع هر انتخابات ـ بخوان تحریماتی ـ این ادعا را مطرح کرده ام که تحریم کنندگان تنها علیه خود اقدام می کنند.
در اسفند ماه 1381 وقتی حامیان اصلاح طلبان در انتخابات شوراهای شهر با آنان قهر کردند، و شوراها را به “آبادگران” سپردند تا احمدی نژادی را که در دوره قبلی نتوانسته بود حتی به شورا راه بیابد به شهرداری تهران برسانند، در مقاله یک خطای تاریخی در سایت ایران امروز نوشتم که:
“رأی ندهندگان نتیجه انتخابات را به زیان خود رقم زدند”.
به علت حملاتی که بر این اساس به من شد که گویا تکریم لازم را به رأی مردم ندارم، در مقاله دیگری همانجا نوشتم که :
… با تأکید بر اینکه تحریم انتخابات عملی فی‌النفسه غلط نیست و ممکن است در شرایطی از مبارزه و در مرحله‌ای از تناسب قوا مناسب‌ترین حرکت سیاسی باشد، ارزیابی من از حرکت اخیر بخش تحول طلب جامعه ما در تحریم انتخابات و سپردن شوراهای مهمترین مراکز فعالیت سیاسی اجتماعی به دست نیروهای راست، یک تاکتیک نامناسب و در نهایت مضر به حال جنبش اصلاحات بوده است.
تحریم انتخابات در شرایطی صحیح و لازم است که
1 ـ امر انتخابات به عنوان اصل و پایه حکومت به نوعی برای حکومت کنندگان و حکومت شوندگان تعین یافته باشد که بدون اتکای کافی به آن نه حاکمان قادر به ادامه کار باشند و نه جامعه حاضر به پذیرش.
2 ـ تناسب نیروها به گونه‌ای پیش رفته باشد که در صورت تحریم انتخابات از سوی نیروی معترض آرای باقیمانده برای نیروی مورد اعتراض، از رسمیت لازم برخوردار نشود….
باری امروز حتی اگر آن تأکیدات تطابق کافی با شرایط نیافته باشد، اما “امر انتخابات” اهمیت و تأثیر گذاری خود را در نیک و بد و تلخ و شیرین این جامعه به هر دو سوی حکومت و ملت اثبات کرده است. امروز حاکمیت در جستجوی “اتکا” به رأی مردم دچار تنگنایی است که هواداران فطری و همیشگی اش به دو جبهه تقسیم شده اند، خودی ترین رئیس جمهورش جبهه دیگری گشوده است و در نمایشی بیهوده “اصلاح طلبان جدید” می سازد. سایت الف متعلق به آقای احمد توکلی که یکی از چهره های نسبتاً معقول اصولگرایی است، در مطلبی بسیار ناامیدانه و در قالب یک مقاله مثلاً تحلیلی اما بسیار سطحی، به “اصلاح طلبان جدید” سلام داده است.
و نکته دیگر و امیدوارانه اینکه، امروز با پیدایش شرایطی که آن روز برای امثال من قابل پیش بینی نبود، در همین فاصله نه ساله، شبکه ارتباطات آن چنان جهشی یافته است که لحظه های حرکات حکومت ها و ملت ها در همان لحظه بروز خود در اختیار افکار عمومی جهانی قرار می گیرد. حوادثی که از خرداد سهمگین هشتاد و هشت ایران آغاز و به طوفان های یکساله اخیر در منطقه متصل شده است، ( طوفان هایی که حتی همه حاصل شان ابادی نیست) ملت ها را هشیار تر و دولت ها را محتاط تر گردانده و خواهد گرداند.
ما در این راه می رویم و به این افق می نگریم امروز که با صدایی رسا و دلایلی بی خدشه انتخابات پیش رو را تحریم می کنیم.
در افق سرنگونی را نمی بینیم؛ اغتشاش را نمی بینیم و خونخواهی را؛ آنچه در پی آنیم بنای دموکراسی با آهنگی معقول و مشارکتی وسیع است و امروز دادن درسی بزرگتر از دیروز به دشمنان آزادی مردم.