حسین زمان
جمعه یازدهم شهریور توفیقی پیدا کردم تا به همراه خانواده به دیدار سید مصطفی تاجزاده، دوست عزیزم بروم. شب خوب و زیبایی بود، مضافا اینکه حضور جناب آقای نوری زاد و دیگر دوستان نیز باعث آرامش خاطر همه حضار گردیده بود.
صحبت های گرم و شیرین عزیزان لذت حضور در آن جمع را بسیار افزوده بود و دلهایمان نمی خواست تا این لحظات خوش سپری شود. نکته بسیار حائز اهمیت و قابل ذکر برای دوستان روحیه بسیار بسیار قوی یاران زندان کشیده بویژه سید مصطفی تاجزاده بود. وقتی با شور و حرارت از خاطراتشان در زندان می گفتند، به صراحت می توانستیم افتخار و سربلندی را در تمامی وجودشان مشاهده کنیم. آنچنان از فرصت خودسازی پیش آمده در زندان می گفتند که انسان حسرت می خورد. به نظر می رسد زندان با همه بدی ها، رنج ها، مشقات و دلتنگی هایش بویزه برای خانواده های زندانیان، برای زنان و مردان با ایمان و استوار همچون نسرین ستوده، سید مصطفی تاجزاده و نوری زاد و…. تبدیل به فرصتی طلایی شده تا عزمشان را جزم تر و اراده شان را محکم تر کنند و بوضوح مشخص است که زندان جای شکستن زنان و مردان با ایمان نیست و این انسان های پولادین را آبدیده تر می کند.
البته این توفیقی است که نصیب ایشان شده و به برکت وجود با شرف و غیرتمند خودشان به این درجه از رشد رسیده اند و دیدن این انسانهای فرهیخته و خود ساخته و مشاهده این همه صبوری و صلابت و استواری، بار سنگین مسئولیت دفاع از حقوق انسانها را از دوش ما بر نمیدارد.
