مکس فیشر
از سال ۲۰۰۹ که باراک اوباما به کاخ ریاست جمهوری آمد ، سیاست دولت اش در قبال ایران به طور قابل ملاحظه سفت و سخت بوده؛اعمال تحریم های فلج کننده ای فراتر از زمان بوش، جلب حمایت های بین المللی برای فشار آوردن به اقتصاد ایران و بارها تاکید بر تمایل برای استفاده از زور علیه برنامه اتمی جمهوری اسلامی بخشی از این سیاست ها بوده است. اما با این حال کنگره آمریکا همواره راهی یافته است که از این هم سرسخت تر باشد.
با این وجود به نظر می رسد این پویایی کنگره ( برای تحت فشار قرار دادن ایران) این هفته قدری کاهش پیدا کرد، نخست اینکه 131 عضو کنگره نامه ای به دولت نوشتند و اوباما را به پیگیری دیپلماسی با ایران ترغیب کردند. حسن روحانی به تازگی به عنوان رئیس جمهور ایران انتخاب شده است.
نویسندگان نامه چارلی دنت از حزب جمهوری خواه و دیوید پرایس از حزب دموکرات می نویسند :” به باور ما اشتباه خواهد بود اگر نخواهیم امتحان کنیم که انتخاب دکتر روحانی یک فرصت واقعی برای پیشرفت در رسیدن به توافقی قابل اجرا و با ثابت خواهد بود. برای آزمودن این موضوع، احتیاط برای ایالات متحده این است که تمام ابزار دیپلماتیک را برای تقویت مذاکرات اتمی به کار گیرد.”
این نامه که 131 امضا دارد، البته از اکثریت کنگره فاصله دارد ، و شامل تنها 17 جمهوری خواه است ، اما اتفاق مهمی است از این جهت که در نهادی که به طور سنتی مخالف دیپلماسی با جمهوری اسلامی بوده است، گروهی به طور علنی خواستار انجام مذاکره شده اند.
شورای ملی ایرانی –آمریکایی ، یک گروه حامی تعامل میان دو کشور - این نامه را “بی سابقه” خوانده است. درخواست تعامل دیپلماتیک با ایران سیاستی با سابقه داخلی قدرتمند به حساب نمی آید.
نکته دوم بحث تحریم ها است ، معمولا هر تابستان کنگره طرحی برای شدت بخشیدن به تحریم ها علیه ایران به کاخ سفید می فرستند، فارغ از اینکه کاخ سفید آن را ایده خوبی قلمداد کند یا خیر. اما امسال ، نمایندگان دارند سنت شکنی می کنند، فصلنامه کنگره گزارش می دهد که تحریم های سالانه در تقویم به تعویق افتاده است و حتی اگر بخواهد امسال اجرا شود دست کم تا اکتبر مطرح نخواهد شد.
این گزارش نشان می دهد که تاخیر در اجرای قانون تحریم پنجره ای مطلوب برای دیپلماسی میان ایران و ایالات متحده می گشاید. حسن روحانی ماه آگوست به دفتر ریاست جمهوری می رود و دور بعدی مذاکرات بین المللی اتمی برای ماه سپتامبر برنامه ریزی شده است.
هم دولت اوباما و هم روحانی پالس هایی مبنی بر تمایل به تعامل بر اساس دیپلماسی مستقیم و تلاش برای توافقی بزرگتر برای پایان دادن به دهه ها خصومت فرستاده اند. اما یکی از موانع جدی این است که ایران و ایالات متحده هر کدام تا چه میزانی می توانند اهداف و منافع گوناگون خود را به هم نزدیک کنند. این منافع در حال تقابل تنها می تواند با مذاکرات طولانی و احتمالا دادن امتیازات دشوار از هر دو طرف حل و فصل شود.
منبع : واشنگتن پست – 19 ژوئیه
