رضا کیانیان و آتیلا پسیانی در نشست مطبوعاتی نمایش “پروفسور بوبوس”به سوالات خبرنگارروز پاسخ گفته اند… این گفت و گو را در ادامه از پی بگیرید…
آتیلا پسیانی در نشست مطبوعاتی پس از نمایش:
تئاتر اسباب بازی من است…
آقای کیانیان،مدتی است که حضور بازیگران سینما و تلویزیون بر صحنه تئاتر چشم گیر تر از گذشته شده است. دلیل این موضوع را در چه می دانید؟
کیانیان: به هرحال بازیگر بازیگراست. فرقی نمی کند که در چه مدیومی از کار خود به ایفای نقش بپردازد. به نظرم اگر وزارت ارشاد و مرکز هنرهای نمایشی ترفندهایی بزنند که اصلا بازیگران سینما در تئاتر بتوانند حضور مستمری داشته باشند این هم برای تئاتر خوب است و هم برای سینما. وزارت ارشاد و مرکز هنرهای نمایشی برای سرویس‌دهی به هنرمندان ساخته شده‌اند و بدون هنرمندان این نهادها به چه دردی می‌خورند؟!
آقای پسیانی، بحث درباره گونه تولید نمایش های شما این روزها در میان مخاطبان و منتقدان بسیار داغ است.دوست داریم از زبان خودتان بشنویم که باتوجه به همه فراز و فرودهایی که درتولیدات شما وعکس العمل های تماشاگران دررابطه با کارهایتان وجود دارد اساسا ذهنیت به وجودآوردن یک تئاتر درشما بیشتر برای خودتان است یا برای تماشاگر؟
پسیانی: تمامی کارهایم را برای دل خودم انجام می‌دهم نه برای تماشاگر. و از همه نمایش‌هایم لذت برده‌ام. تئاتر اسباب‌بازی من است و تماشاگر همبازی‌ام. اگر تماشاگری اسباب‌بازی من را دوست نداشت به سراغ اسباب‌بازی دیگری می‌رود.
و… پس از سال ها دوباره نمایشی را به سالن اصلی تئاتر شهر آوردید… لطفاً در این باره هم کمی توضیح بدهید…
پسیانی: بله. تالار اصلی تئاتر‌شهر در ارتباط با تماشاگر تالار سردی است و به همین دلیل در نمایش “پروفسور بوبوس”تلاش شده با استفاده از برخی تمهیدات این سردی شکسته شود. از سوی دیگر آکوستیک غلط سالن اصلی با برداشتن موکت‌های آن بدتر شده که امیدوارم فکری به حال این مشکل شود.
آقای کیانیان ،شما هرچند سال یک بار درصحنه تئاتر حاضر هستید.شیوه انتخاب شمابرای بازی در یک تئاتر چیست؟
کیانیان: دوست دارم خیلی ساده کار کنم. اصلا ناز و ادا ندارم اما دوست دارم نمایشی کار کنم که با سلیقه من هماهنگ باشد و فکر می‌کنم بعد از این سال‌ها که کارم را به جایی رسانده‌ام که مورد قبول عده‌ای است، حق دارم انتخاب خودم را داشته باشم.
برای شما بازی در یک تئاتر و یا فیلم و سریال چه تفاوت هایی دارد ؟
کیانیان: تئاتر در مقایسه با رسانه‌های دیگر برای من مقدس‌تر نیست؛ بلکه همه‌چیز برای مقدس است، اما به هرحال شیوه اجرا و بازی خاصی را در تئاتر دوست دارم و مرکز هنرهای نمایشی باید شرایط اجرای این‌گونه آثار را فراهم کند.
توقعاتی که از مدیریت مرکز دارید چیست؟
کیانیان: به اندازه کافی کار خودم را خوب انجام می‌دهم دوست دارم مرکز هم کارش را به خوبی انجام دهد، البته مشکلات مدیر مرکز را هم می‌فهمم به همین دلیل خیلی غر نمی‌زنم و گاهی غر می‌زنم.
برای بازیگری مثل شما چه فرقی است میان هنر وسیاست؟
کیانیان: از سیاستمداران انتظار ندارم هنر را درک کنند و از هنرمندان هم نباید انتظار داشته باشیم که سیاست را درک کنند. در این میان، مرکز هنرهای نمایشی واسطه میان سیاست و هنر است. این مرکز باید بودجه‌ای را که براساس سیاست‌هایی تعریف شده است، خرج هنر تئاتر کند. گاهی این سیاست‌ها با سلیقه من هماهنگ است و گاهی نه.
چه شد که تصمیم گرفتید نمایشنامه “پروفسور بوبوس”را به صحنه بیاورید؟
پسیانی: این متن در ایران ناشناخته است، ظاهرا در روسیه این متن و نویسنده آن الکسی فایکو بسیار معروف‌اند، چرا که این نویسنده جز هنرمندان ضد استالین است و مورد غضب این سیاست‌مدار هم بوده. سال 60 قرار بود این نمایش را که تازه توسط رضا قیصریه به من معرفی شده بود اجرا کنم، اما شرایط اجرای آن فراهم نشد و پس از 28 سال دوباره این نمایشنامه را پیشنهاد کردیم که به اجرا رسید.