روایت

چرا فیلم “امانوئل” موفق شد

انقلاب در سینمای جهان….

 

با مرگ سیلویا کریستل بحث پیرامون فیلم “امانوئل” [۱۹۷۴] ساخته “ژوست ژاکین” مجدداً آغاز شده. این فیلم با ۹ میلیون تماشاچی در سینماهای فرانسه، یکی از موفق ترین فیلم های تاریخ سینمای این کشور محسوب می شود و بیش از ۱۰ سال در یکی از سینماهای خیابان شانزه لیزه روی اکران بود. سینما “تریومف” در طول تابستان این فیلم را با زیرنویس انگلیسی برای توریست ها پخش می کرد. مرگ سیلویا کریستل، به عنوان یکی از الگوهای سینمای اروتیک فرانسه، این فرصت را به وجود آورد که بار دیگر به ژانری بپردازیم که امروز دیگر در سالن های سینما خبری از آن نیست.

این فیلم براساس رمانی به همین نام نوشته “امانوئل آرسان“، رمان نویس فرانسوی تایلندی تبار، ساخته شده است. او همسر یک دیپلمات فرانسوی بود. این رمان در سال های ۱۹۶۰ و اوایل سال های ۱۹۷۰ تقریباً به صورت مخفی بین مردم رد و بدل می شد.

داستان فیلم مربوط به زنی است به نام امانوئل (سیلویا کریستل) که قصد دارد برای دیدار شوهرش ژان (دانیل سارکی) به بانکوک برود. شوهر او دیپلمات است. او در بانکوک با دختری به نام ماری آنژ (کریستین بواسون) آشنا می شود و داستان عشق بازی اش در هواپیما را برای او تعریف می کند. ژان، شوهر امانوئل، از آشنایی همسرش با ماری آنژ استقبال می کند. آشنایی امانوئل با ماریو (آلن کونی) باعث می شود تا دیدگاه های جنسی جدیدی پیدا کند.

به دنبال این فیلم، چندین سریال و تله فیلم و همچنین چندین فیلم سینمایی با همین پرسوناژ نیز ساخته شد. موفقیت تجاری این فیلم در ژانر اروتیک که در سراسر جهان نزدیک به ۵۰ میلیون بیننده داشت، بیش از هر چیز مدیون شرایط مناسب آن زمان بود: آزادی نسبی اخلاقیات و آداب و رسوم در سال های ۱۹۷۰. دو عامل مهم دیگر نیز باعث موفقیت این فیلم و جذب بیشتر تماشاگران شد: ممنوع کردن تماشای آن برای افراد زیر ۱۶ سال و به راه افتادن اعتراض ها در سطح جامعه. حتی بحث هایی بر سر طبقه بندی فیلم و انجام ممیزی برای آن نیز درگرفت.

البته قرار بود برخی از قسمت های این فیلم بریده شود، ولی میشل گی، وزیر وقت فرهنگ فرانسه دراین خصوص گفت: “هر ژانر فیلمی می تواند روی اکران بیاید و من به هیچ وجه این حق را ندارم که برای تماشاگران بزرگسال تماشای فیلمی را که دوست دارند ممنوع کنم.”

در سال ۱۹۷۵ در قانونی که ازسوی ژیسکار دستن، رییس جمهور وقت فرانسه، وضع شد، طبقه بندی فیلم های X لحاظ گردید. براساس این قانون، مالیات سنگینی برای ساخت این نوع فیلم ها به نفع فیلم های اروتیک سبک درنظر گرفته شد. این تصمیم تا حدودی به دلیل موفقیت قابل توجه “امانوئل” در گیشه بود. این طبقه بندی در وهله اول باعث موفقیت فیلم هایی شد که در گروه X طبقه بندی نشده بودند، ولی به تدریج از تعداد تماشاگران این ژانر کاسته شد.

ایو روسه-روار، تهیه کننده فیلم که امروز در استان وکلوز فرانسه شهردار است، می گوید: “فیلم امانوئل پس از فیلم «آخرین تانگو در پاریس» به کارگردانی برناردو بوتولوچی، ساخته شد. و ایده ساخت آن این بود که یک فیلم بلند بتواند مخاطبان متفاوتی در نزد تماشاگران سینما پیدا کند.”

او در سال ۱۹۷۴ این پروژه را به ژوست ژاکین، یک عکاس جوان، محول کرد. ژاکین می گوید: “به هیچ وجه نمی شد موفقیت فیلم را از قبل سنجید. علی رغم صحبت هایی که چندین هفته در مورد سانسور فیلم مطرح بود، من نگران این مسأله نبودم که فیلم به کمیسیون راه پیدا نکند. پس از مرگ پومپیدو، رییس جمهور وقت، ژیسکار دستن قول داد که فیلم هایی از این دست را از ممیزی نگذراند.”

او در ادامه می گوید: “زمانی که فیلم به روی اکران آمد، این بدین معنی بود که شرایط نسبتاً لیبرال شده است. در دوران پرده آهنین، تماشای آن در شوروی کاملاً غیرممکن بود، ولی بسیاری از وزرا و دیپلمات ها در زمان سفر خود به پاریس یک نسخه از فیلم را برای تماشا در محافل خصوصی درخواست می کردند.”

آیا فیلم “امانوئل” ممکن است امروز هم روی اکران سینماها ظاهر شود؟ شاید. ولی به هرحال نکته مسلم این است که سینمای اروتیک ازبین رفته، ولی پرداختن به امور جنسی همچنان یک جذابیت غیرقابل انکار برای تماشاگران است و فیلم هایی از این دست معمولاً در گیشه موفق اند. “امانوئل” یک انقلاب جنسی در سینما ایجاد کرد.

منبع: هافینگتون پست