مارکو توزاتی
انتخاب شدن حسن روحانی بعنوان رئیس جمهور آینده ایران در بین جامعه مسیحیان ایران – بخصوص پروتستان های “غیر رسمی” – که در سال های اخیر شرایطشان بدتر شده بود و امکان عمل کردن به فرایض دینی شان در ملا عام مختل شده بود، ایجاد خوشبینی کرده است. دستکم این واکنشی است که در برخی از سایت های ایرانی و بطور خاص در سایت “الهام” می بینیم.
اما این حس خوشبینی بسیار محتاطانه است زیرا از گوشه و کنار صداهایی به گوش می رسد مبنی بر اینکه رئیس جمهور جدید در واقع نمی تواند در سیاست مذهبی ایران تغییر ایجاد کند چرا که حکومت ایران نسبت به افزایش علاقه جوانان به تجربه مذاهبی به غیر از اسلام، حساس است.
یک روحانی شیعه برنده انتخابات شد زیرا گفته می شود که او بهترین گزینه برای مذاکره با غرب، برای رسیدن به توافقی در مورد تحریم هاست. سیاست سختگیرانه در مورد برنامه های اتمی شکست خورده است و بازار هند و چین قادر به جبران خسارت های ناشی از تحریم ها نیست.
به همین دلیل است که باید یکی از همین روزها منتظر توافق ایران و غرب بود و این موجب امیدواری مسیحیان ایران است. تحلیلگران مسیحی معتقدند گرچه یک حکم حکومتی، همانطور که در گذشته اتفاق افتاد، می تواند به روابط ایران و غرب لطمه بزند ولی باید امیدوار بود سرکوب ها به دلایل دیپلماتیک، دستکم مدتی قطع شود. کلیسا های خانگی در سال های اخیر بشدت سرکوب شدند و اداره کنندگان آن دستگیر و زندانی شدند.
از سوی دیگر نباید فراموش کرد که روحانی یک اصلاح طلب نیست که بخواهد در خط فکری جمهوری اسلامی ایران، تغییراتی ایجاد کند. او یکی از اعضای حکومت است که خواستار ادامه آن است. لازم به گفتن نیست که او در کنترل سرکوب شورش دانشجویان در سال سال 1999 نقش داشته است.
اما روحانی یک دیپلمات کارکشته و بسیار تواناست. او در زمان خاتمی، سرپرست تیم مذاکره کننده اتمی ایران بود و همواره طرفدار گفتگو و شفافیت بود و ایران را به نزدیک ترین نقطه به توافقی رساند که هرگز تکرار نشد.
سایت ایلام می نویسد: “حالا روحانی تلاش می کند تا راهی دیپلماتیک برای کاهش تحریم ها و حفظ حق ایران برای داشتن فن آوری هسته ای، پیدا کند. مسیحیان نیز باید دعا کنند که او موفق شود و طبل های جنگ که به صدا درآمده اند، متوقف شوند. هر نوع اقدام نظامی علیه ایران یک فاجعه است. نه فقط برای ایران بلکه برای همه خاورمیانه و برای جهان یک فاجعه محسوب می شود.” اما نباید نقش “تندور” های جامعه را فراموش کرد که اگر ببینند که روحانی بیش از حد نرمی نشان می دهد، بر علیه او اقدام می کنند.
یک مقام کلیسائی با احتیاط تمام می گوید: “بارقه ای از امید وجود دارد که حکومت جدید ایران فشار بر کلیساها را کم کند اما مسیحیان باید همواره هشیار باشند. حتی اگر فشار ها امروز کم شدند، بدانند که ممکن است از سر گرفته بشوند و هر لحظه بدتر بشوند، همانطور که در گذشته این اتفاق افتاده بود.” به عقیده او باید قدرت های غربی از ایران بخواهند که رفتار بهتری با اقلیت های مذهبی داشته باشد.
لاستامپا، 29 ژوئن
