درحالی که اروپا خود گرفتار بحران است و درتقلای نجات یورو و سیستم مالی جهانی، زمزمه های جنگ علیه جمهوری اسلامی مجدداً به گوش می رسد.
جمهوری اسلامی سال هاست که درحال گسترش برنامه اتمی و ساخت موشک های دوربرد است. تنها نتیجه گیری: رهبران این کشور برای ساخت سلاح های اتمی مصمم اند یا حداقل می خواهند خود را به آستانه موقعی برسانند که تنها یک تصمیم گیری سیاسی بتواند به ساخت چنین سلاح هایی منجر شود.
به نظر می رسد دستیابی تهران به این هدف باعث خواهد شد ایران در چارچوب پیمان منع گسترش اتمی باقی بماند، ولی تردیدی نسبت به نیت واقعی رهبران این کشور وجود نخواهد داشت؛ چرا که در غیر این صورت، نمی توان توجیهی برای هزینه های هنگفت برنامه اتمی و ساخت موشک های بالستیکی پیدا کرد. به علاوه، ایران به واقع نیازی به فن آوری غنی سازی اورانیوم ندارد. این کشور تنها یک رآکتور غیرنظامی اتمی دارد که با میله های سوخت تأمین شده توسط روسیه کار می کند و بی شک در چنین رآکتوری نمی تواند فن آوری کسب شده خود را به مرحله آزمایش و اجرا بگذارد.
ولی غنی سازی اورانیوم دارای معنی و مفهوم خاصی است. اگر بخواهیم یک سلاح هسته ای تولید کنیم، غنی سازی اورانیوم غیرقابل چشم پوشی است. به علاوه، ایران درحال ساخت یک رآکتور آب سنگین است که گفته می شود برای مصارف تحقیقاتی است، ولی درحقیقت برای ساخت یک بمب پلوتونیومی لازم و ضروری به نظر می رسد.
ایران بخش های مهمی از برنامه هسته ای خود را، در تناقض با پیمان منع گسترش اتمی، مخفی نگاه داشت. به علاوه، میلیون ها دلار صرف خرید غیرقانونی فن آوری غنی سازی و طرح هایی ابرای ساخت سلاح های اتمی کرد که توسط عبدالقادرخان، دانشمند و قاچاقچی پاکستانی تدارک دیده شده بود. جمهوری اسلامی سال ها تلاش کرد تا این مبادلات را مخفی نگاه دارد، تا اینکه لیبی با کشورهای غربی شروع به همکاری کرد و شبکه عبدالقادرخان برملا شد.
ایران دارای سلاح اتمی به شدت می تواند موازنه های استراتژیک منطقه خاورمیانه را برهم زند. ترکیب سیاست خارجی خصمانه و سلاح های اتمی به همراه موشک های دوربرد نه تنها برای اسراییل، که توان مقابله به مثل دارد به مثابه یک کابوس است، بلکه برای ترکیه و دیگر همسایگان عرب غیر اتمی نیز بسیار نگران کننده است.
درواقع کشورهای خلیج فارس، و همچنین عربستان سعودی، احساس می کنند که بیشتر ازسوی ایران مورد تهدید هستند تا ازسوی اسراییل. همچنین ساختار امنیتی اروپا درصورتی که ایران دارای کلاهک هسته ای و موشک های دوربرد شود، به شدت تغییر خواهد کرد.
تاکنون هرگونه تلاش برای مذاکره بی فایده بوده و ایران همچنان به غنی سازی اورانیوم و بهبود فن آوری هسته ای خود مبادرت ورزیده. گرچه تحریم ها می تواند مفید باشد، ولی تأثیرش در درازمدت مشخص خواهد شد. اکنون همسایگان ایران و جامعه بین المللی با یک معضل روبرو هستند: پذیرش ایران به عنوان یک قدرت اتمی یا اتخاذ رویکردهای واقع بینانه تر که می تواند درنهایت منجر به وقوع جنگ شود.
رییس جمهور باراک اوباما به صورت شفاف اعلام کرده که ایالات متحده ایران را تحت هیچ شرایطی به عنوان یک قدرت اتمی نخواهد پذیرفت. اسراییل و همسایگان عربی ایران نیز چنین عقیده ای دارند.
سال آینده سال تصمیم های جدی خواهد بود. اسراییل اخیراً گفت که جمهوری اسلامی تا ۹ ماه آینده به آستانه اتمی خواهد رسید. بی شک دولت یهود در برابر چنین وضعیتی ساکت نخواهد نشست.
ازطرف دیگر، صحبت مداخله نظامی که در شرایط فعلی به صورت حملات هوایی مطرح شده، از واقعیت دور است. تردیدهای بسیاری درخصوص اینکه آیا ازطریق هوا می توان برنامه اتمی ایران را ازبین برد وجود دارد. اکثر کشورهای جهان هرگونه حمله نظامی را محکوم می کنند و به علاوه، چنین اقدامی می تواند راه را برای تولد بمب ایرانی نیز هموار سازد.
احتمالاً نیروهای مخالف دولت جمهوری اسلامی اولین قربانیان حملات نظامی کشورهای غربی خواهند بود و در دیگر نقاط منطقه نیز “بهار عرب” گرفتار یک موج سهمگین ضدغربی خواهد شد که این خود به معنی همبستگی با جمهوری اسلامی است. منطقه مجدداً به خشونت و وحشت کشیده می شود و تحول و گذر به سوی دموکراسی ازبین خواهد رفت. بی شک پیامدهای آن در اقتصاد جهانی کمتر از پیامدهای بشری نخواهد بود.
درحال حاضر به نظر نمی رسد راه حل دیپلماتیکی در این زمینه وجود داشته باشد، چرا که در نظر حکومت جمهوری اسلامی هرگونه مصالحه ای به مثابه شکست تلقی می شود. به علاوه، سران جمهوری اسلامی در بین خود به این نتیجه رسیده اند که کشور بسیار بزرگ و بسیار قدرتمند است و تحریم یا حمله هوایی نتیجه ای دربر نخواهد داشت.
منبع: لوس تیمپوس، ۵ دسامبر
