پس از تشکیل انواع و اقسام تشکیلات موازی برای مقابله و برخورد با جنبش اجتماعی مردم ایران، جنبش سبز علوی اعلام موجودیت کرد.
تشکیلاتی نا شناخته و خلق الساعه که یک شبه در برخی خبرگزاری های وابسته به دولت ظاهر شد تا انتقام خود را از جنبش سبزبا زدن نعل وارونه پس بگیرد. تو گویی جنبش سبز ایران تنها رنگ است و حاوی هیچ پیام، ارزش، هویت و پویش اجتماعی نیست و هیچ پیام، اندیشه و خرد جمعی در آن جمع نگردیده است.
بانیان جنبش سبز علوی در خیال خام تصور می کردند تا تنها با ساختن یک اسم و چند خبر می توانند در مقابل یک حرکت عظیم مردمی که دارای عقبه و سابقه و چشم انداز است یک حرکت موازی ایجاد کنند و پویش عظیم اجتماعی ملت ایران را تحت الشعاع قرار دهند و با پوشیدن یک لباس یا سربند سبز مطالبات اقشار مختلف اجتماعی را که در مسیر سال ها مبارزه و فعالیت به وجود امده است استهاله کنند و از میان ببرند.
جنبشی که به سبزی معنا داد، قابلیت هویت بخشی به هر ارزشی را که در طول 30 تاراج شده است، نیز دارد. از نظر حاملان این جنبش، امروز سبزبرای ملت ایران نه نشانه علوی است ونه نشانه اموی و نه صفوی که نشانه ازادی و دموکراسی خواهی است .سبز نقطه پایان به دروغ گویی و ریا کاری است. سبز نشانه احترام به حقوق انسان ها است و نشانه پایان دشمنی با دنیا و دوستی با همه انسان ها، فارغ از اینکه سنی هستند یا شیعه. مسلمان هستند یا بهایی. دیندار هستند یا بی دین و جدا از همه خط کشی هایی که سالها در خانه و مدرسه و تلویزیون و دانشگاه به ما اموزش دادند..سبز نشانه احترام به حریم خصوصی انسان ها و احترام به سبک زندگی ای است که بر گزید ه اند.
بانیان سبز علوی که در آستانه 13 آبان اعلام موجودیت کردند بر سر باتوم های خود سبز می پیچند و آن را بر سر جوانان این مرز و بوم می کوبند و برای فرار از عذاب با هاله ای از دین آن را تزیین می کنند. شعار اسلام می دهند و اسلام را قربانی قدرت طلبی خود می کنند. خود را قدسی جلوه می دهند و اسلام را تاراج می کنند. سبزی جنبش را بعد از رای مردم می دزدند و همه سبز اندیشان را راهی زندان ها و شکنجه گاههای رژیم می کنند. و برای خود خیال بافی می کنند که ملت رشد یافته ایران، بازی و حیله های رنگ و وارنگ آنها را در نیافته و فریب دغل کاری آنها را می خورد.
آنچه امروز حاکمان ایران باید برای بقای خود درک کنند خواست و مطالبات ملت ایران است. ملتی که بر خاسته تا قیم نداشته باشد، تا حاکم بر سرنوشت خویش باشد وبه خیابان آمده تا در مقابل هیچ قدرت طلبی کرنش نکند.
ملت ایران می خواهد که فرمانبردار نباشد. میخواهد محترم شمرده شود و از همه مواهب آزادی که در اصول حقوق بشر بر آن تصریح شده بهره مند شود.
و اگر حاکمان ایران به موقع این پیام را در نیابند و سر تسلیم فرود نیاورند جوانان و زنان و مردان ایرانی خواست خود را به آنها تحمیل می کنند و ایرانی دموکراتیک خواهند ساخت.