پی یر روسلن
کاهش قیمت نفت نه تنها مزیت بزرگی برای مصرف کننده اروپایی است، بلکه زنگ خطری برای حکومت های خودکامه است که بقایشان به حفظ یک راندمان قابل قبول بستگی دارد تا آنها را از گزند جنبش های اعتراضی مردمی مصون بدارد.
درحال حاضر، کاهش قیمت طلای سیاه چندان قابل توجه نیست. کاهشی نزدیک به ۲۵ درصد از تابستان سال جاری، قیمت نفت را به میزانی رساند که در سال ۲۰۱۰ شاهد آن بودیم. کاملاً محتمل است که این وضعیت ادامه دار باشد و مجدداً به قیمت سال های اخیر، یعنی ۸۰ دلار، بجای ۱۱۰ تا ۱۲۰ دلار برای هر بشکه، برسیم.
چندین عامل توجیه کننده این کاهش قیمت است: شرایط بد جهانی، کاهش میزان تقاضا، حفظ ارزش دلار. ولی خواست عربستان سعودی برای حفظ سهم خود در بازار و درنتیجه حفظ ظرفیت اش برای تأثیرگذاری بر قیمت ها، یکی از دلایل تعیین کننده در این زمینه محسوب می شود.
مسؤولان سعودی نگران تأثیرات طولانی مدت “انقلاب گاز طبیعی” در ایالات متحده هستند. آنها شاهد آنند که تحولاتی استراتژیک در سطح جهان درحال وقوع است و اینکه آمریکا درحال به دست آوردن استقلال خود در زمینه های انرژی است. ایالات متحده، به عنوان اولین واردکننده نفت، ممکن است به راحتی از این رکود کنونی گذر کند و بار دیگر به سردمدار انرژی در جهان تبدیل شود؛ و کشورهای خلیج فارس را از این سلاح ژئوپلیتیک که از زمان اولین بحران در سال ۱۹۷۳ از آن به نفع خود استفاده کرده اند محروم سازد.
عربستان سعودی که ظرفیت تولید نفت اش باعث شده تا سیاست سازمان اپک را دیکته کند، در برابر قیمت ۸۰ دلاری برای هر بشکه امید آن دارد که سرمایه گذاری های جدید در زمینه ذخایر گاز طبیعی در آنسوی اقیانوس اطلس را مأیوس سازد و بدین ترتیب مهلت تعیین شده برای پیشتازی طلای سیاه خاورمیانه را به تأخیز بیندازد.
دورنمای نبرد برای قیمت نفت، سران کشورهایی مانند روسیه، الجزایر، ونزوئلا، عراق و ایران را به لرزه انداخته. هر یک از آنها به درآمدهایی وابسته هستند که از هیدروکربن ها به دست می آید تا بدین ترتیب بتواند بودجه خود را تأمین و مردم خود را راضی کند.
به هرحال، جدا از عربستان سعودی که دارای ذخایر مالی قابل توجهی است، دو کشور ایران و روسیه متحمل تحریم های بین المللی شده اند. تهران و مسکو در صورت کاهش سریع و پایدار قیمت نفت خام بیشترین ضرر را در مقایسه با دیگر کشورها خواهند دید.
منبع: فیگارو، ۲۳ اکتبر
