اعدام می کنند و جنازه ها را یکی یکی دفن. مخفیانه. زهرا بهرامی را در نزدیکی سمنان دفن می کنند. بدون اطلاع خانواده. جعفر کاظمی را در نزدیکی گیلاوند. همسرش می گوید: “حتی اجازه برگزاری مجلس ختم هم به ما ندادند.”
آنها را دفن می کنند؛ عده ای دیگر را اعدام. در مشهد تصمیم می گیرند ۱۰ زندانی را اعدام کنند. پنج نفرشان افغانی. نخستین ساعات بامداد صدایشان می زنند. چیزی نمی گویند. می روند. اعدام می شوند. می روند و برنمی گردند. به خانواده هایشان چیزی نمی گویند.
اژه ای هم تایید می کند عده ای در بیرجند به شکل اعلام نشده اعدام شده اند. تایید می کند عده ای اعدام شده اند و اضافه می کند که عده ای دیگر نیز اعدام خواهند شد.
عفو بین الملل هم از احتمال اعدام دو جوان ایرانی ابراز نگرانی می کند. یک زن ۱۹ ساله و یک پسر ۱۷ ساله. هر دوی این افراد در نوجوانی مرتکب جرم شده اند. عفو بین الملل درباره احسان ۱۷ ساله می گوید: “گزارش شده که او حدود یک ماه تحت شکنجه بود تا اینکه در جریان بازجویی اتهام را پذیرفت، اما بعدا در جریان دادگاه اعتراف خود را پس گرفت و تمام اتهامات را رد کرد.”
درست در چنین شرایطی، و در واکنش به چنین وضعیتی، کمپین بین المللی لغو مجازات مرگ در ایران اعلام موجودیت می کند و در بیانیه اش می نویسد: “کمپین بین المللی لغو مجازات مرگ در ایران، از جامعه جهانی و حامیان حقوق بشر درخواست می‌کند که در مقابل اعدام‌های گسترده به اشکال مختلف اعم از اعدام های سیاسی، اعدام های تحت عنوان قاچاق مواد مخدر، اعدام نوجوانان و مجازات های غیرانسانی همچون سنگسار، سکوت نکنند.”
بهمن کم کم به پایان خود نزدیک می شود. خبرهایی که از ایران می آیند بوی اعدام و زندان می دهند. تقی رحمانی را هم بازداشت کردند. او در دوره جمهوری اسلامی بیش از ۱۴ سال را در زندان سپری کرده. نرگس محمدی، همسر او نیز، چند ماه پیش مدتی زندانی شد. او آزاد شد؛تقی رحمانی بازداشت.
نسرین ستوده چهار ماه است زندانیست. او به ۱۱ سال حبس محکوم شده. صدها فعال اجتماعی می خواهند او آزاد شود. آنها می گویند حکم نسرین ستوده، “برهانی است بر حقانیت او”. آنها سخن و درخواستی دارند:ما ضمن محکوم کردن رای صادره علیه نسرین ستوده، و اعمال فشار بر خانواده او، خواهان تجدیدنظر مقامات قضایی در این حکم ناعادلانه و آزادی بی‌قید و شرط وی هستیم. البته، اعتقاد داریم چنین حکمی، نه تنها از محبوبیت نسرین ستوده نزد افکار عمومی نخواهد کاست، بلکه بیش از پیش حقانیت راه او را بر همگان آشکار خواهد کرد. همچنین، بدینوسیله از تمامی وجدان‌های بیدار جهان تقاضا می‌کنیم برای “اعتراض به حکم صادره علیه نسرین ستوده ما را یاری دهند.
جمعی از متخصصان حقوق بشر سازمان ملل هم خواسته مشابهی دارند. آنها خطاب به رییس قوه قضاییه نوشته اند: “ما می‌دانیم که خانم ستوده وکیلی است متعهد به حفظ حقوق بشر و حقوق کودکان که زندگی خود را در جهت پاسداشت حقوق ارزشمندی از این دست صرف کرده است. ما در پرونده های متعدد حقوقی شاهد تلاش متعهدانه و دلسوزانه خانم ستوده در دفاع از حقوق کودکان و نوجوانان ایرانی بوده ایم”
نازنین خسروانی روزنامه نگار است. او در بازداشت است. برای او قرار وثیقه صادر شده. اما وزارت اطلاعات وارد عمل می شود و از آزادی یک روزنامه نگار جلوگیری می کند. وثیقه اش را هم دو برابر می کنند: ۶۰۰ میلیون!
چنین وضعیتی حاکم است که خانواده های جمعی از زندانیان سیاسی واکنش نشان می دهند و می گویند: “دستگیرشدگان، گروگان سیاسی نیستند”.
در چنین فضایی است که سازمان نظارت بر حمایت از مدافعان حقوق بشر موج جدید برخوردها با فعالان حقوق بشر را محکوم می کند و می نویسد: “سازمان نظارت بر حمایت مدافعان حقوق بشر، مصرانه از مقامات ایرانی می خواهد که به فورا آزادی بدون قید و شرط کلیه مدافعان حقوق بشر را که در حال حاضر در بازداشت به سر می برند فراهم ساخته و شرایط مناسب روحی و جسمی آنان را مطابق با اعلامیه مدافعان حقوق بشر سازمان ملل متحد، اعلامیه جهانی حقوق بشر و موازین بین اللملی حقوق بشر مصوب در ایران تضمین نماید”.
در خارج از ایران، از جعفر پناهی به دلیل “نگاه انسانی اش” تقدیر می شود. درست به همان دلیل در ایران او محکوم می شود! انجمن فیلم سازان فرانسوی جایزه ویژه فستیوال کن سال ۲۰۱۱ را به جعفر پناهی اهدا می کند.
و مسعود کیمیایی هم در مراسم افتتاحیه جشنواره فجر از قوه قضاییه می خواهد تا در حکم جعفر پناهی تجدید نظر کند.
هفته ای که پر بود از خبرهای مربوط به اعدام و زندان، با تهدید به پایان رسید. فرمانده سپاه تهران در واکنش به فراخوان معترضان برای راهپیمایی در ۲۵ بهمن، تهدید می کند: “با هر گونه تحرک مخالفان به شدت برخورد می کنیم”.