آذر نفیسی، نویسنده کتاب “لولیتا خوانی در تهران” به تحلیل درگیری های اخیر در ایران پرداخته است.
او از خواست مردم ایران برای تغییر می گوید؛ خواستی که در اعتراضات گسترده پس از انتخابات ژوئن تجلی یافته و با سرکوب شدید از سوی حکومت مواجه شده.
نویسنده کتاب بین المللی و پرفروش “لولیتا خوانی در تهران” و از دگراندیشان صاحب نام ایرانی، خاطراتی را در بارسلون بیان نمود که به خوبی رابطه بین خانواده های مرعوب و رویدادهای تاریخی از دوران شاه و انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ را نشان می داد.
او می گوید: “از روزی که آیت الله خمینی فتوای خود را علیه حقوق زنان صادر کرد، مردم علی رغم سرکوب های شدید به اعتراض پرداختند. و هر بار اعتراضات جدید به شکلی گسترده تر برگزار می شد. جامعه مدنی ایران بسیار قدرتمند است و من به قدرت آن ایمان کامل دارم.”
نفیسی که در سال ۱۹۸۱ به دلیل عدم پذیرش حجاب از دانشگاه تهران اخراج شده و از ۱۹۹۷ در ایالات متحده زندگی می کند معتقد است که “حکومت از داخل متلاشی خواهد شد”. او خاطرنشان می کند: “در اوایل انقلاب، موسوی [نخست وزیر سابق و رییس اصلاحات کنونی] حمله به دانشگاه ها را در دستور کار قرار داد و اکنون معتقد است که این کار اشتباه بوده.”
نفیسی براین اعتقاد است که سرکوب نشانه بارز ضعف است؛ “ضعف در نظامی که هیچ کس به هیچ کس اعتماد ندارد و قدرت و نفوذ نظامی رو به افزایش است”. او می گوید: “اگر حکومت به خودش اطمینان داشت، گلوله به روی مردم شلیک نمی کرد. زمانی که افراد ضعیف به رأس قدرت می رسند، بسیار خطرناک اند.”
از نظر نفیسی، نارضایتی در همه اقشار جامعه دیده می شود. احمدی نژاد پس از انتصاب مجدد به ریاست جمهوری ایران، اشتباهی مرتکب شد و آن، سرکوب وحشیانه اعتراضات کارگری بود. با این حال، حکومت همچنان برای بقای خود متکی به دیگران است، مانند شبه نظامیان بسیجی.
این نویسنده ایرانی از این متأسف است که بسیاری از رسانه های غربی این شرایط را تک قطبی کرده اند و به آن جنبه سیاسی بخشیده اند و به هیچ وجه به تفصیل واقعیت پیچیده و متنوع جامعه مدنی ایران نمی پردازند. او می گوید: “این درگیری ها ارتباطی به اسلام ندارد. مخالفت ها و اعتراضاتی که شاهد آن هستیم به دلیل حکومتی است که از اسلام به عنوان یک ایدئولوژی سوء استفاده می کند.”
شیوه آفریقای جنوبی
آذر نفیسی در برابر خطر حمله نظامی به تأسیسات هسته ای ایران می گوید که این گزینه یک اقدام احمقانه خواهد بود، زیرا موضع حکومت را تقویت خواهد کرد. او می گوید: “ایران باید از داخل تغییر کند. ما دولتی که مانند دولت عراق بازیچه دست دیگران است نمی خواهیم. ما می خواهیم ایران به مانند آفریقای جنوبی به شیوه دموکراتیک تغییر کند.”
او با اشاره به اینکه فرهنگ تا چه حد می تواند در این تغییر حائزاهمیت باشد می گوید: “تفکر و تصور همیشه واقعیت را زیر سؤال می برند؛ ادبیات برای تأیید آن چیزی که می دانیم نیست، به همین دلیل برای حکومت های استبدادی بسیار ناخوشایند و تهدیدآمیز است.” او زمانی را به خاطر می آورد که دانش آموزان رمان های ممنوع شده از سوی آیت الله ها را به شکلی مخفی می خواندند.
منبع: آ. د. ان، ۲۷ فوریه
