ایوان وادوری
ابراهیم نبوی یک نویسنده مخالف ایرانی است. متولد 1958 در آستارا است و درباره کشورش ایران با طنزی ظریف و مقاله های احساسات بر انگیز حرف می زند. او قربانی سانسوردر کشورش بوده است و به خاطر نوشته هایش زندانی شده است. او به دلیل شجاعت در روزنامه نگاری، برنده جایزه “هلمن- همت” شد. مقاله های او در همه جای دنیا شهرت دارد و روزانه در سایت های ایرانی روز آنلاین و جرس طنز می نویسد. او اکنون در بلژیک زندگی می کند وبه لطف اینترنت برای مردم کشورش می نویسد. او امیدوار است که خیلی زود به کشورش بازگردد و دولتی دموکرات که توسط مردم انتخاب شده است، در ایران قدرت رابدست بگیرد.
این مصاحبه ای است که از لابلای متن سخنرانی نبوی در شهر پوردنونه در ایتالیا درست شده است.
دولت در ایران چگونه انتخاب می شود؟
بگویم شما چیزها را آنطور که من می بینم نمی بینید؛ مثلا درباره میز، شاید برای شما میز وسیله ای است که یک مرد سیاستمدار پشت آن می نشیند و کارش را می کند، اما در کشور من میز وسیله ای است که یک سیاستمدار پشت آن پنهان می شود و ضعف هایش را پشت آن پنهان می کند. در همه کشورها، صندلی یک وسیله است که آقای رئیس جمهور، چهار سال روی آن می نشیند و کشور را اداره می کند، بعد از چهار سال اگر مردم خوش شان آمد، او می تواند چهار سال دیگر هم روی صندلی بنشیند، اما اگر مردم خوششان نیامد، او باید خداحافظی کند و برود. علت اینکه رئیس جمهور دولت قبلی حاضر نشد صندلی اش را رها کند، بخاطر علاقه او به نشستن روی صندلی نبود، چون رئیس جمهور ما به هواپیما بیشتر علاقه دارد، تا صندلی. به همین دلیل او صندلی را محکم نگه می دارد، بعد خودش سوار هواپیما می شود و به ونزوئلا می رود تا با دوستش هوگو چاوز ملاقات کند.
بنابر این رای مردم بحساب نمی آید و همه چیز از قبل تعیین شده است؟
در همه کشورها صندوق رای گیری وسیله ای است که مردم از یک سوراخ تنگ، که به اندازه آزادی مردم است، رای شان را توی صندوق می اندازند. صد سالی است که معمولا برای اینکه بفهمند نظر مردم چیست، صندوق را باز می کنند و برگه های رای را می شمارند و می فهمند رئیس جمهور چه کسی است. در ایران موضوع فرق می کند، معمولا اول نتیجه آرا را اعلام می کنند، بعد اگر کسی اعتراض نکرد، رئیس جمهور روی صندلی می نشیند، اما اگر مردم به نتیجه اعلام شده، اعتراض کردند، دولت ارتش را به خیابان می آورد و بعدا رئیس جمهور روی صندلی می نشیند. رئیس جمهور وقتی انتخاب می شود،چهار سال تبلیغات می کند، بعد به رقابت با نامزدی می پردازد که طرفدارانش فقط حق دارند یک ماه تبلیغات کنند.
چطور چنین چیزی در ایران مممکن است؟
شاید فکر کنید که ریاست جمهوری در کشوری مثل ایران، کار سختی است، در حالی که اصلا کار سختی نیست. اصولا هیچ کاری در جهان ساده تر از اداره حکومت ایران نیست، علت اینکه احمدی نژاد قصد دارد رئیس جمهور جهان بشود و تمام دنیا را اداره کند، این است که فکر می کند اداره همه کشورهای جهان مثل کشور ایران ساده است. به دو دلیل ساده است، اول بخاطر خدا و دوم بخاطر نفت. دولت در ایران هر وقت مشکلی داشته باشد، خودش را پشت سر خدا پنهان می کند. اشتباهاتش را به گردن خدا می اندازد و هر کاری بکند، کاری است که خدا خواسته است. اما آنقدر که نفت اهمیت دارد، شاید خداوند اهمیت نداشته باشد. در ایران زمانی که دولت نیاز به درآمد دارد، احمدی نژاد سخنرانی می کند و طبیعتا همه جهان ملتهب می شود، اسرائیل به فکر حمله به ایران می افتد و اجلاس شورای امنیت تشکیل می شود و ارتش ایران، اسرائیل را تهدید به حمله نظامی می کند، در نتیجه قیمت نفت بالا می رود و درآمد کشور دوبرابر می شود.
واکنش مردم به این روند چگونه است؟
وقتی دولت کار می کند، مردم آزار می کشند و وقتی دولتی وجود ندارد، مردم زندگی شان بهتر می شود دولت تلاش می کند تابا همه قوا جلوی پیشرفت فرهنگ را بگیرد و مردم هم در واکنش به آن به خیابان ها می ریزند.
به لطف ایننترنت تصاویر تظاهرات مردم به دستمان می رسد. ممکن است درباره جنبش سبز که جنبشی اعتراضی است برای پس گرفتن رای مردم، کمی صحبت کنید؟
می دانم که در ایتالیا مردم با جنبش سبز آشنا هستند. البته رنگ سبز ما با رنگ سبز شما فرق می کند. (منظور حزب لیگ شمال است که سمبلشان رنگ سبز است)، بلکه کاملا با آن فرق دارد. در انتخابات هر کاندیدا یک رنگ را برای خودش انتخاب می کند. در جریان انتخابات، رنگ سبز، بطور اتفاقی به میر حسین موسوی افتاد. جنبش سبز یک جنبش صلح آمیز برای احقاق حقوق مردم است. جنبش سبز یک جنبش اجتماعی است که رهبر آن مردمان اند، از دانشجو گرفته تا روشنفکر تاهمه اقشار مردم. مردم برای پس گرفتن رایشان که گم شده است، تظاهرات می کنند.
نظرتان درباره ایتالیا چیست؟
ایتالیا یک کشور بی نظیر است که اگر زودتر شناخته بودمش، برای زندگی کردن به آنجا می رفتم.
نظرتان درباره سیاستمداران ایتالیا چیست؟
شما برلوسکونی را دارید. اما سال هاست که او را انتخاب می کنید، دولت او یک بار شکست خورد اما باز هم او را انتخاب کردید. در گذشته همین اتفاق درباره آندرئوتی افتاده بود. شما شبیه به مردم ایران هستید.
منبع: آفاری 27 نوامبر
