آلن باروله
پکن و مسکو نیز درنهایت چراغ سبز خود را درخصوص اتخاذ تدابیری علیه ایران که به هیچ وجه تمایلی به تعلیق غنی سازی ندارد نشان دادند.
آیا بالاخره تحریم علیه ایران جامه عمل می پوشد؟ فیلیپ دوست بلازی، وزیر امور خارجه فرانسه، پس از ملاقات سرگئی لاوروف، همتای روسی خود در بروکسل که در حاشیه نشست سازمان امنیت و همکاری اروپا انجام شد، نظر مساعدی در این خصوص دارد. رییس دیپلماسی فرانسه اظهار داشت: “روس ها و چینی ها موافقت خود را اعلام کرده اند و تنها مسأله ای که اکنون باید مشخص شود، تعیین نوع این تحریم ها و مجازات هاست.”
“دامنه” این تحریم ها امروز طی نشستی در پاریس در حضور نمایندگان گروه شش کشور مشخص خواهد شد.
آنچه که ازسوی فرانسه مسلم است، اعمال تحریم هایی”هدف مند” نسبت به برنامه های هسته ای و بالستیکی ایران خواهد بود. در پاریس تأکید براین است که این تدابیر باید اشخاص، نهادها و شبکه های تأمین بودجه را نیز دربرگیرد. چین و روسیه همچنان مایلند تا از شدت این تحریم ها بکاهند و با هرگونه مجازات فردی نیز مخالف اند. این دو کشور می کوشند تا دامنه تحریم های اعمال شده را با گذشت زمان محدودتر کنند. به علاوه، روس ها بر ساخت مرکز بوشهر و تأمین سوخت آن اصرار می ورزند و به هیچ وجه نمی خواهند بحث پیرامون این موضوع در دامنه تحریم ها قرار گیرد. به این ترتیب می توان اذعان داشت که پیشرفت چندانی صورت نگرفته است.
با این حال، در نظر گروه شش کشور لزوم یک پیشرفت و نفوذ دیپلماتیک کاملاً احساس می شود. اکنون بیش از 3 ماه از اولتیماتوم تعیین شده توسط شورای امنیت می گذرد [31 اوت]. طی هفته های اخیر، اعتبار قدرت های بزرگ در برابر ایران احمدی نژاد بسیار نزول کرده؛ اکنون سانتریفوژهای جدیدی نصب شده اند و دولت تهران همچنان با خونسردی کامل درحال پیش بردن برنامه هسته ای خود است.
اتحاد صوری
مذاکرات انجام شده در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل هیچ یک نتیجه بخش نبوده و تلاش های خاویر سولانا، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نیز تاکنون هیچ ثمری دربر نداشته است. یک دیپلمات فرانسوی دراین زمینه خاطرنشان می کند: “ما از سال 2003 با مقامات ایرانی درحال مذاکره هستیم. آنها همچنان از تعلیق فعالیت های غنی سازی خودداری می کنند، درحالی که چنین اقدامی مطمئناً به نفع خود آنها خواهد بود و راه را برای پیشنهادات بسیاری هموار خواهد کرد.”
پشت اتحاد ظاهری این”شش کشور” اختلاف و دودستگی های بسیاری دیده می شود. اروپایی ها نگران این هستند که منافع اقنصادی خود را در زمینه انرژی حفظ کنند و در این راستا بدون هیچ گونه اطمینانی از اعمال تحریم سخن می گویند و آن را ستایش می کنند. و البته گاهی اوقات نیز به نظر می رسد که سازهای خود را هماهنگ با روسیه می نوازند. ازطرف دیگر، ایالات متحده که ترس کمتری از تحریم های اقتصادی دارد، همچنان لحن خود را شدت می بخشد تا جایی که بالاخره موفق شود تدابیر یک جانبه ای را علیه تهران اتخاذ نماید.
یک دیپلمات با اشاره به نکته های کلیدی که می توانند به یک سازش دوطرفه منجر شوند اظهار می دارد: “در این مرحله، نه تنها هر یک از طرفین، بلکه حتی هر کشور نیز می تواند به منافع قابل توجهی دست پیدا کند.”
منبع: فیگارو، 5 دسامبر 2006
مترجم: علی جواهرفروش