واکنش به حضور روزافزون ایران در‎ ‎نیکاراگوئه

نویسنده

تاد بنزمن

‏ ‏

دومین هلیکوپتر نظامی، روزها بر فراز جنگل پرواز کرد و سپس در میان استقبال ناخوشایند دهها تن از ‏روستائیان عصبانی مناطق راماایندیا و کریئول به زمین نشست. روپرت آلن دانکن، رهبر منطقه کریئول، با حدود ‏‏400 نفر جمعیت که در طول خط ساحلی زندگی می کنند، در ماه مارس با خارجیانی که اونیفورم نظامی به تن ‏داشتند، مواجه شد و خواست دلیل بازدیدهای هوایی غیرقانونی آنها را بداند.‏

‏ ‏irannikaragoe.jpg

دانکن با عصبانیت به آنها گفت، “اینجا ملک ماست. ما همیشه اینجا زندگی کردیم و شما اجازه ندارید اینجا بیایید.” ‏تا وقتی دانکن به طرفدارانش نگفته بود که با ساطور و قمه به جان بالگرد بیفتند، نمی دانستند که این افراد از ‏جمهوری اسلامی ایران هستند و به آنجا آمده اند تا یک جای پای محکم در آمریکای مرکزی در وسط قلمروی آنها ‏بنا کنند. ‏

‏ ‏

ایران و متحدانش بعنوان بخشی از شراکت جدیدشان با دنیل اورتگا رئیس جمهوری نیکاراگوئه، در نظر دارند به ‏ساخت یک بندر به ارزش 350 میلیون دلار در منطقه مانکی پوینت ‏‎ (Monkey Point)‎‏ بر روی ساحل اقیانوس ‏اطلس کمک کنند و سپس با حفاری یک “کانال خشک” مسیر عبور خط لوله، ریل راه آهن و بزرگراه را به ساحل ‏پرجمعیت اقیانوس آرام احداث کنند. ایران پیش از این نیز یک سفارت در ماناگوآ، پایتخت نیکاراگوئه، تأسیس ‏کرده است. ‏

‏ ‏

این در حالی است که جامعه مخالف مانکی پوینت از زمان انتشار این اخبار تاکنون، به آن بعنوان تهدیدی برای ‏زندگی روستایی خود نگریسته است. با این حال، اگرچه مردم مانکی پوینت احساس تهدید می کنند، اما با یکدیگر ‏بسیار همبستگی دارند. ورود ایران به نیکاراگوئه در حالی صورت می گیرد که دولت بوش و برخی از متحدان ‏اروپایی اش روابط خصمانه ای با ایران دارند. ‏

‏ ‏

آنچه که مقامات وزارت امور خارجه آمریکا، مقامات اسبق امنیت ملی این کشور و محققان مسائل ضدتروریستی ‏را نگران کرده این است که در صورتی که ایران مورد حمله قرار گیرد، می تواند با استقرار گروه تروریستی ‏حزب الله و عوامل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، که هم اکنون در آمریکای لاتین هستند، از نیکاراگوئه به منافع ‏آمریکا و متحدانش ضربه بزند. در واقع تهدیدهای رهبری ایران برای هدف گیری منافع آمریکا در سراسر جهان ‏باعث افزایش تنش ها شده است. ‏

‏ ‏

جان شیندلر، افسر اسبق و زبده ضدجاسوسی آمریکا و تحلیلگر سازمان امنیت ملی این کشور، می گوید: “خلاصه ‏کلام این است که در صورت درگیری با ایران و بمباران این کشور، مطلقا ً شک ندارم که ایران به فکر حمله ای ‏در سطح جهانی خواهد بود. ایرانیان این قابلیت را دارند، خصوصا ً از آمریکای جنوبی. حزب الله در سراسر ‏آمریکای لاتین جبهه دارد. این مسأله تازه ای نیست، اما یقینا ً موضوعی است که ما تازه به آن توجه کرده ایم.“‏

‏ ‏

تعداد معدودی از ناظران و تحلیلگران نیکاراگوئه معتقدند که ایران واقعا ً در نظر دارد هر یک از وعده های 500 ‏میلیون دلاری خود را عملی کند و مشخصا ً نیاز دارد که با یکی از فقیرترین کشورهای آمریکای لاتین روابط ‏تجاری داشته باشد. از سوی دیگر سیاستمداران مخالف نیکاراگوئه نیز معتقدند که می دانند چرا ایران احتمالا ً ‏خواهان برقراری روابط با کشورهای نفت خیز ونزوئلا و بولیوی است، اما تردید دارند که آیا واقعا ً ایران آنقدر ‏به موزهای نیکاراگوئه علاقه مند است که خواهان بازگشت آنها به چرخه سرمایه گذاری است. ‏

‏ ‏

آنهایی که با تردید به اهداف ایران در نیکاراگوئه می نگرند، به مأموریت جدید دیپلماتیک ایران در ماناگوآ اشاره ‏می کنند. اولیور رول معاون مدیر سازمان اطلاعات اف بی آی و امور بین المللی می گوید: “ایرانیان از سفارت ‏های خود برای قاچاق اسلحه استفاده می کنند و در گذشته نیز از آنها برای گسترش و اجرای طرح های خود ‏استفاده کرده اند. دیپلمات ها در رفت و آمد خود مصونیت دارد. سفارت یک مرکز حفاظت شده هم برای جاسوسی ‏و، هر از گاهی، هم برای انجام عملیات های ویژه است. بنابراین یک سفارت در ماناگوآ قطعا ً محیطی است که ‏برای دستگاه امنیت ملی ما نگران کننده خواهد بود.“‏

‏ ‏

اما همه رفتن ایران به ماناگوآ را از جمله اهداف شرورانه این کشور نمی دانند. برخی از تحلیلگران سیاست ‏خارجی معتقدند که این اقدام ایران، واکنش منطقی این کشور برای حمایت از کشورهایی است که با دو دور تحریم ‏های شورای امنیت سازمان ملل بر علیه ایران مخالفت کرده اند و ایران همچنان در نظر دارد برای خنثی کردن ‏دورهای بعدی تحریم، این روند را ادامه دهد. پیتر رادمن، عضو ارشد سیاست خارجی آمریکا در موسسه ‏بروکینگز می گوید: “ایران سیاست خارجی خود را دارد. ایرانیان فقط تلاش می کنند نفوذ خود را گسترش دهند. ‏آنها به فعالیت های اقتصادی خود همچنان ادامه خواهند داد.“‏

‏ ‏

دنیس جت، رئیس مرکز بین المللی دانشگاه فلوریدا در گینزویل می گوید: “وقتی واشنگتنی وجود داشته باشد که ‏شما را شرور بنامد و پیوسته گزارش هایی از واشنگتن درباره عملیات های بمباران منتشر شوند، شما چه کار می ‏کنید اگر یک طراح ایرانی در زمینه مسائل استراتژیک باشید؟ ایرانیان در استفاده از دیپلمات ها و مأموریت های ‏دیپلماتیک بعنوان مکانیسمی برای ترور سابقه دارند. پس چرا حالا نباید محاسبه این چنینی داشته باشند؟”‏

‏ ‏

منبع: سانفرانسیسکو کرونیکل، 21 دسامبر، 2007‏