منزل مادر بزرگش که به تازگی آنجا بوده در کنار رستوران “گیلک” است. فیروزه خسروانی [متولد ۱۹۷۱ تهران] این رستوران را انتخاب می کند، زیرا غذاهای ساحل دریای خزر را دوست دارد. او می گوید: “شبیه غذاهای مدیترانه ای است.” ارتباط بین ایران و مدیترانه کلید درک این مستند ساز است که تصمیم گرفته بین این دو منطقه در حرکت باشد، زیرا او علی رغم مشکلاتی که وجود دارد، به غنی بودن کشورش ایمان دارد و از آن چشم پوشی نمی کند. و مهم تر از همه اینکه او متقاعد شده که امکان درک متقابل بین این دو منطقه وجود دارد.
منوی رستوران گیلک: یک منو از غذهای سنتی با یک سرویس مدرن. خسروانی پیشنهاد می کند که اول با شامی گیلک و یک کاسه ماست و خیار و نعناع شروع کنیم، ولی از زیتون به عنوان پیش غذا پرهیز می کند، “چون زیاد می شود”. سپس کباب بره و باقلا قاتوق انتخاب می کند.
این فیلمساز زبان اسپانیایی را بسیار شیرین و با یک لهجه ایتالیایی صحبت می کند که این نتیجه ۵ سال تحصیل او در هنرهای زیبا در میلان بوده است. او دوست داشته “تنها و مستقل زندگی کند”، ولی همیشه معتقد بوده که به ایران بازخواهد گشت. آنچه او نمی توانسته تصورش را بکند این بوده که کسب تجربه تا چه حد حس کنجکاوی اش در مورد جامعه ایران را افزایش داده. البته او از نظر فرهنگی شوک زده نشده، چون قبلاً نیز ایتالیا را ازطریق ادبیات و فیلم هایش می شناخته است.
او می گوید: “پس از اکران فیلم دایره، ساخته جعفر پناهی، دوستان ایتالیایی طوری به من نگاه می کردند که انگار من در داستان این فیلم نمی گنجم.”
او می گوید: “ما ایرانیان اطلاعات کمی در مورد جامعه خود داریم. درواقع ما در یک حالت غافلگیری مستمر در این جامعه زندگی می کنیم.” ولی او اکنون احساس مسؤولیت بزرگی می کند. او می افزاید: “من نماینده واقعیتی بسیار پیچیده بودم و برای آنان تهدید کننده به نظر می رسیدم. به علاوه، من ایرانی ای نبودم که کشورش را ترک کرده و مدام از آن بد می گوید.” او این احساس را که هم در داخل و هم در خارج از ایران زندگی کند حفظ کرده.
او می گوید: “این کشور به من قدرت بسیاری می دهد و من هرگز تجربه بدی به مانند بسیاری از دوستانم نداشته ام.” امروز اکثر هنرمندان مورد انتقاد در تبعید زندگی می کنند یا اینکه مجبور به سکوت شده اند.
جستجو برای حفظ این تعادل که روز به روز سخت تر می شود، خسروانی را در کارش ترغیب می کند؛ ابتدا در مورد زن ایرانی و اکنون در مورد خود ایران. فیلم مستند او به نام “۱۰۰۱ ایران” در تاریخ ۶ نوامبر در جشنواره “میراداس دوک” به روی اکران خواهد رفت.
او می افزاید: “من از حساسیت مردم معمولی تعجب می کردم.” درست به همان صورت که اعتراضات سال گذشته روی برداشت او تأثیر گذاشته. او می گوید: “آنها متوجه شدند که سران کشور نماینده نسل های جدید نیستند.” بعید به نظر می رسد فیلم مستند او در ایران اجازه اکران بگیرد، ولی خسروانی امید خود را ازدست نداده. او در پایان می گوید: “با کمی تحمل و بردباری این نیز ممکن خواهد بود.”
منبع: ال پائیس، ۲۱ اکتبر
