کشورهای منطقه، برنده تنش ایران و آمریکا

امید معماریان
امید معماریان

» گفت‎ ‎و‎ ‎گو‎ ‎با‎ ‎صادق‎ ‎زیبا‎ ‎کلام

صادق‎ ‎زیبا‎ ‎کلام‎ ‎استاد‎ ‎دانشگاه‎ ‎و‎ ‎تحلیلگر‎ ‎سیاسی‎ ‎در‎ ‎تهران‎ ‎در‎ ‎گفت‎ ‎وگویی‎ ‎تفصیلی‎ ‎با‎ ‎روز،‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎تحولات‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آمده‎ ‎بعد‎ ‎از‎ ‎روی‎ ‎کار‎ ‎آمدن‎ ‎باراک‎ ‎اوباما‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎سخن‎ ‎گفته‎ ‎است. به‎ ‎گفته‎ ‎وی‎ ‎ایران‎ ‎از‎ ‎محل‎ ‎منافع‎ ‎ملی‎ ‎هزینه‎ ‎سنگینی‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎دشمنی‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎می‎ ‎پردازد. وی‎ ‎معتقد‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎بهبود‎ ‎یابد‎ ‎کشورهای‎ ‎منطقه‎ ‎نخواهند‎ ‎نتوانست‎ ‎به‎ ‎رفتار‎ ‎توهین‎ ‎آمیز‎ ‎خود‎ ‎در‎ ‎برابر‎ ‎تهران‎ ‎ادامه‎ ‎دهند‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎تعبیر‎ ‎وی‎ ‎‏”دست‎ ‎و‎ ‎پای‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎جمع‎ ‎خواهند‎ ‎کرد”. این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید. ‏‎

szibakalam.jpg

‎‎انتصاب‎ ‎دنیس‎ ‎راس،‎ ‎که‎ ‎نزدیکی‎ ‎بسیاری‎ ‎به‎ ‎اسراییل‎ ‎دارد،‎ ‎به‎ ‎سمت‎ ‎مشاور‎ ‎ویژه‎ ‎اوباما در‎ ‎خصوص‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎ایران، حساسیت‎ ‎هایی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎مقامات‎ ‎تهران‎ ‎ایجاد‎ ‎کرده‎ ‎است. این‎ ‎انتصاب‎ ‎تا‎ ‎چه‎ ‎حد‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎را‎ ‎تحت‎ ‎تاثیر‎ ‎خود‎ ‎قرار‎ ‎دهد؟‎ ‎‎ ‎ نزدیکی‎ ‎وی‎ ‎به‎ ‎محافل‎ ‎اسراییلی‎ ‎ملاک‎ ‎قضاوت در مورد سیاست دولت دموکرات نیست. برای‎ ‎اینکه‎ ‎ویژگی‎ ‎اصلی‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎چهره‎ ‎ها‎ ‎و‎ ‎شخصیت‎ ‎های‎ ‎برجسته‎ ‎آمریکا‎ -‎در‎ ‎میان‎ ‎جمهوری‎ ‎خواهان‎ ‎و‎ ‎دموکرات‎ ‎ها‎- ‎‏ نزدیکی‎ ‎و‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎اسراییل‎ ‎است. به‎ ‎علاوه‎ ‎شما‎ ‎کمتر‎ ‎شخصیتی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎عرصه‎ ‎سیاست‎ ‎خارجی‎ ‎آمریکا‎ ‎پیدا‎ ‎می‎ ‎کنید‎ ‎که‎ ‎سابقه‎ ‎دوستی‎ ‎یا‎ ‎جانبداری‎ ‎از‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎داشته‎ ‎باشند. این‎ ‎یک‎ ‎امر‎ ‎طبیعی‎ ‎و‎ ‎بدیهی‎ ‎است. همان‎ ‎طور‎ ‎که‎ ‎شما‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎چهره‎ ‎های‎ ‎سیاسی‎ ‎ایرانی‎-‎از‎ ‎جمله‎ ‎اصولگراو‎ ‎اصلاح‎ ‎طلب‎ - ‎کسی‎ ‎را‎ ‎پیدا‎ ‎نمی‎ ‎کنید‎ ‎که‎ ‎ظرف‎ ‎سه‎ ‎دهه‎ ‎گذشته‎ ‎آشکارا‎ ‎از‎ ‎بهبود‎ ‎رابطه‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎دفاع‎ ‎کرده‎ ‎و‎ ‎گفته‎ ‎باشد‎ ‎که‎ ‎دشمنی‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎زیان‎ ‎منافع‎ ‎ملی‎ ‎ماست،‎ ‎متقابلا‎ ‎در‎ ‎آمریکا‎ ‎هم‎ ‎جملگی‎ ‎شخصیت‎ ‎های‎ ‎سیاسی‎ ‎در‎ ‎مخالفت‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎وجه‎ ‎اشتراک‎ ‎دارند‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎کلی‎ ‎با‎ ‎برنامه‎ ‎هسته‎ ‎ای،‎ ‎سیاست‎ ‎ضد‎ ‎اسراییلی‎ ‎و‎ ‎عدم‎ ‎رعایت‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎مخالف‎ ‎هستند. همه‎ ‎اینها‎ ‎مواضعی‎ ‎بوده‎ ‎که‎ ‎کمتر‎ ‎سیاستمداری‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎آمریکا‎ ‎پیدا‎ ‎می‎ ‎کنید‎ ‎که‎ ‎روی‎ ‎این‎ ‎ویژگیهای‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎انگشت‎ ‎نگذاشته‎ ‎ومخالفت‎ ‎نکرده‎ ‎باشد. حالا‎ ‎بعضی‎ ‎ها‎ ‎بیشتر‎ ‎بعضی‎ ‎ها‎ ‎کمتر. زمانی‎ ‎شما‎ ‎می‎ ‎توانید‎ ‎به‎ ‎دنبال‎ ‎سیاستمداری‎ ‎باشید‎ ‎که‎ ‎گفته‎ ‎باشد‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎رژیم‎ ‎بدی‎ ‎نیست‎ ‎وما‎ ‎باید‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎روابط‎ ‎خوبی‎ ‎داشته‎ ‎باشید‎ ‎که‎ ‎که‎ ‎متقابلا‎ ‎چنین‎ ‎کسی‎ ‎هم‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎وجود داشته باشد. فردی‎ ‎که‎ ‎شهامت‎ ‎وجسارت‎ ‎این‎ ‎را‎ ‎داشته‎ ‎باشد‎ ‎که‎ ‎بگوید‎ ‎دشمنی‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎زیان‎ ‎منافع‎ ‎ایران‎ ‎است. ‏‎ ‎‎ ‎ ‎ ‎‎‎آیا‎ ‎این‎ ‎انتخاب‎ ‎در‎ ‎راستای‎ ‎تغییراتی‎ ‎که‎ ‎باراک‎ ‎اوباما‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎سخن‎ ‎گفته‎ ‎است‎ ‎قرار‎ ‎دارد؟‎ ‎‎ ‎ ممکن‎ ‎است‎ ‎یک‎ ‎مکث‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎روند‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آمده‎ ‎باشد. اما‎ ‎سوال‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎مقابل‎ ‎شاخه‎ ‎زیتونی‎ ‎که‎ ‎اوباما‎ ‎از‎ ‎زمان‎ ‎انتخاب‎ ‎شدنش‎ ‎به‎ ‎ایران‎ ‎نشان‎ ‎داده،‎ ‎ما‎ ‎چه‎ ‎پاسخی‎ ‎داده‎ ‎ایم؟‎ ‎آیا‎ ‎غیر‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎همان‎ ‎ادبیات‎ ‎گذشته‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎کار‎ ‎برده‎ ‎ایم؟‎ ‎بنابراین‎ ‎درست‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎اوباما‎ ‎گفته‎ ‎که‎ ‎خواهان‎ ‎پیگیری‎ ‎دیپلماسی‎ ‎فعال‎ ‎در‎ ‎قبال‎ ‎ایران‎ ‎است‎ ‎اما‎ ‎در‎ ‎بهترین‎ ‎حالت‎ ‎باید‎ ‎بگوییم‎ ‎که‎ ‎دولت‎ ‎ایران‎ ‎در‎ ‎قبال‎ ‎این‎ ‎اظهارات‎ ‎سکوت‎ ‎کرده‎ ‎است. ‏‎ ‎در‎ ‎واقع‎ ‎ایران‎ ‎هم‎ ‎پاسخ‎ ‎مثبتی‎ ‎به‎ ‎شاخه‎ ‎زیتون‎ ‎اوباما‎ ‎نداده‎ ‎است. ‏‎ ‎ ‎ ‎‎ ‎‎‎ولی‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎به‎ ‎آقای‎ ‎اوباما‎ ‎نامه‎ ‎نوشت‎ ‎و‎ ‎انتخابش‎ ‎را‎ ‎تبریک‎ ‎گفت‎ ‎که‎ ‎درنوع‎ ‎خودش‎ ‎اقدام‎ ‎بی‎ ‎سابقه‎ ‎ای‎ ‎بود.‏‎‎ ‎ ‎ این‎ ‎را‎ ‎قبول‎ ‎دارم. ولی‎ ‎نباید‎ ‎فراموش‎ ‎کنیم‎ ‎که‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎رهبران‎ ‎و‎ ‎مقامات‎ ‎ایران‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎یک‎ ‎ماه‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎شروع‎ ‎کرده‎ ‎اند‎ ‎به‎ ‎پروراندن‎ ‎و‎ ‎گسترش‎ ‎وساختن‎ ‎یکی‎ ‎دیگر‎ ‎از‎ ‎تئوری‎ ‎های‎ ‎دایی‎ ‎جان‎ ‎ناپلپونی‎ ‎و‎ ‎توهم‎ ‎توطئه‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎مضمون‎ ‎که‎ ‎اوباما‎ ‎سیاست‎ ‎براندازی‎ ‎نرم‎ ‎یا‎ ‎هوشمند‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎قبال‎ ‎ایران‎ ‎پیش‎ ‎گرفته‎ ‎است. یعنی‎ ‎معتقدند‎ ‎هیچ‎ ‎تفاوتی‎ ‎بین‎ ‎جورج‎ ‎بوش‎ ‎و‎ ‎اوباما‎ ‎وجود‎ ‎ندارد. ‏از‎ ‎نظر‎ ‎آنان‎ ‎جورج‎ ‎بوش‎ ‎می‎ ‎خواست‎ ‎با‎ ‎زور‎ ‎وقوه‎ ‎قهریه‎ ‎و‎ ‎محاصره‎ ‎نظامی‎ ‎و‎ ‎احتمالا‎ ‎حمله‎ ‎نظامی‎ ‎نظام‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎سرنگون‎ ‎کند،‎ ‎و‎ ‎اوباما‎ ‎همان‎ ‎اهداف‎ ‎را‎ ‎دنبال‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎اما‎ ‎می‎ ‎خواهد‎ ‎با‎ ‎پنبه‎ ‎سر‎ ‎ببرد. بنابراین‎ ‎درست‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎به‎ ‎اوباما‎ ‎تبریک‎ ‎گفت،‎ ‎اما‎ ‎درتهران‎ ‎شاهد‎ ‎هستیم‎ ‎که‎ ‎مقامات‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎یکی‎ ‎پس‎ ‎ازدیگری‎ ‎اوباما‎ ‎را‎ ‎متهم‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎به‎ ‎اینکه‎ ‎هیچ‎ ‎تفاوتی‎ ‎با‎ ‎جورج‎ ‎بوش‎ ‎ندارد‎ ‎و‎ ‎می‎ ‎خواهد‎ ‎تنها‎ ‎با‎ ‎پنبه‎ ‎سر‎ ‎ببرد. ‏‎ ‎‎ ‎‎ ‎ ‎‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎هنوز‎ ‎مشکلاتی‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎و‎ ‎افغانستان‎ ‎دارد. آیا‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎باعث‎ ‎خواهد‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎سر‎ ‎میز‎ ‎مذاکره‎ ‎بنشینند‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎زمینه‎ ‎موضوعات‎ ‎مبتلابه‎ ‎به‎ ‎توافقاتی‎ ‎برسند؟‎ ‎‎ ‎ ما‎ ‎در‎ ‎یکی‎ ‎دوسال‎ ‎نخستی‎ ‎که‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎عراق‎ ‎حمله‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎صدام‎ ‎سرنگون‎ ‎شده‎ ‎بود‎ ‎دست‎ ‎بالا‎ ‎داشتیم. آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎گیر‎ ‎کرده‎ ‎بودند‎ ‎و‎ ‎تلفاتشان‎ ‎خیلی‎ ‎بالا‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎عملا‎ ‎نمی‎ ‎توانستند‎ ‎از‎ ‎پس‎ ‎مسلمانان‎ ‎شعیه‎ ‎و نیز‏‎ ‎سنی‎ ‎های طرفدار‎ ‎القاعده‎ ‎برآیند. اما‎ ‎الان‎ ‎حداقل‎ ‎بیشتر‎ ‎از‎ ‎یک‎ ‎سال‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎توانسته‎ ‎اند‎ ‎بحران‎ ‎را‎ ‎پشت‎ ‎سر‎ ‎بگذارند‎ ‎و‎ ‎ثبات‎ ‎وامنیت‎ ‎درعراق‎ ‎خیلی‎ ‎بیشتر‎ ‎شده‎ ‎است. ما‎ ‎فرصت‎ ‎خیلی‎ ‎خوبی‎ ‎داشتیم‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎توانستیم‎ ‎در‎ ‎ایجاد‎ ‎صلح‎ ‎و‎ ‎ثبات‎ ‎درعراق‎ ‎با‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎همکاری‎ ‎کنیم‎ ‎که‎ ‎بنا ‏به‎ ‎دلایلی‎ ‎نکردیم. مشابه‎ ‎چنین‎ ‎وضعیتی‎ ‎در‎ ‎افغانستان‎ ‎در‎ ‎حال‎ ‎شکل‎ ‎گیری‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎معتقد‎ ‎هستند‎ ‎که‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎برقراری‎ ‎صلح‎ ‎و‎ ‎ثبات‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎کمک‎ ‎کند. من‎ ‎بعید‎ ‎می‎ ‎دانم‎ ‎ایران‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎را‎ ‎بپذیرد. ولی‎ ‎به‎ ‎هر‎ ‎حال‎ ‎‎ ‎اینکه‎ ‎ما‎ ‎بنشینیم‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎امید‎ ‎که‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎پیشبرد‎ ‎سیاست‎ ‎خارجی‎ ‎اش‎ ‎با‎ ‎مشکل‎ ‎مواجه‎ ‎شود‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎را‎ ‎پیروزی‎ ‎خودمان‎ ‎به‎ ‎حساب‎ ‎بیاوریم‎ ‎دیپلماسی‎ ‎اشتباهی‎ ‎است. ‏‎ ‎‎ ‎ ‎ ‎‎‎این‎ ‎رویکرد‎ ‎دولت‎ ‎ایران‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎مواجهه‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎بیشتر‎ ‎مبنای‎ ‎ایدئولوژیکی‎ ‎دارد‎ ‎یا‎ ‎واقع ‏گرایانه؟‎ ‎‎ ‎ واقع‎ ‎مطلب‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎شماری‎ ‎از‎ ‎مقامات‎ ‎و‎ ‎صاحب‎ ‎نظران‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎معتقدند‎ ‎که‎ ‎بین‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎انقلاب‎ ‎اسلامی‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎کشور‎ ‎آمریکا‎ ‎یک‎ ‎تضاد‎ ‎لاینحلی‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎دشمنی‎ ‎وستیز‎ ‎بین‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎قابل‎ ‎حل‎ ‎نشدن‎ ‎نیست‎ ‎واجتناب‎ ‎ناپذیر‎ ‎است. به‎ ‎گمان‎ ‎من‎ ‎تا‎ ‎زمانی‎ ‎که‎ ‎مقامات‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎چنین‎ ‎نگاهی‎ ‎داشته‎ ‎باشند‎ ‎و‎ ‎یک‎ ‎رسالتی‎ ‎برای‎ ‎خود‎ ‎قاپل‎ ‎باشند‎ ‎که‎ ‎همان‎ ‎مبارزه‎ ‎و‎ ‎رویارویی‎ ‎با‎ ‎آمریکاست‎ ‎آنگاه‎ ‎هر‎ ‎گونه‎ ‎صحبتی‎ ‎از‎ ‎همکاری‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎وافغانستان‎ ‎و‎ ‎خلیج‎ ‎فارس‎ ‎بیهوده‎ ‎است. ‏‎ ‎بنابراین‎ ‎مهم‎ ‎نیست‎ ‎که‎ ‎آمریکایی‎ ‎ها‎ ‎چه‎ ‎پیشنهاد‎ ‎و‎ ‎چه‎ ‎شاخه‎ ‎زیتونی‎ ‎نشان‎ ‎بدهند. ‏‎ ‎‎ ‎‎ ‎ ‎‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎اینکه‎ ‎ایران‎ ‎طی‎ ‎چند‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎وارد‎ ‎مرحله‎ ‎غیر‎ ‎دوستانه‎ ‎ای‎ ‎با‎ ‎کشورهای‎ ‎عربی‎ ‎همسایه‎ ‎شده‎ ‎است‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎بحران‎ ‎اخیر‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎وبحرین،‎ ‎آیا‎ ‎نزدیکی‎ ‎به‎ ‎آمریکا‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎بالانس‎ ‎قدرت‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎منطقه‎ ‎به‎ ‎نفع‎ ‎ایران‎ ‎تغییر‎ ‎دهد؟‎ ‎ ‎ ‎ما‎ ‎با‎ ‎اصرار‎ ‎بر‎ ‎اینکه‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎تضاد‎ ‎داریم‎ ‎و‎ ‎چاره‎ ‎ای‎ ‎نداریم‎ ‎به‎ ‎جز‎ ‎اینکه‎ ‎به‎ ‎دشمنی‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎همچنان‎ ‎ادامه‎ ‎بدهیم،‎ ‎از‎ ‎محل‎ ‎منافع‎ ‎ملی‎ ‎مان‎ ‎برای‎ ‎پیشبرد‎ ‎مبارزه‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎هزینه‎ ‎سنگینی‎ ‎می‎ ‎کنیم. بخشی‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎هزینه‎ ‎ای‎ ‎که‎ ‎می‎ ‎پردازیم‎ ‎حالت‎ ‎سردی‎ ‎و‎ ‎قلدری‎ ‎است‎ ‎که کشورهای عربی‏‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎ما‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهند. همین‎ ‎مساله‎ ‎اخیر‎ ‎که‎ ‎درمورد‎ ‎بحرین‎ ‎پیش‎ ‎آمد،‎ ‎با‎ ‎اینکه‎ ‎سران‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎ایران‎ ‎بارها‎ ‎اعلام‎ ‎کردند‎ ‎آنچه‎ ‎آقای‎ ‎ناطق‎ ‎نوری‎ ‎گفتند‎ ‎سیاست‎ ‎رسمی‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎مربوط‎ ‎به‎ ‎گذشته‎ ‎بوده‎ ‎ومربوط‎ ‎به‎ ‎اعراب‎ ‎هم‎ ‎نمی‎ ‎شده‎ ‎است‎ - ‎هرچند‎ ‎آنچه‎ ‎که‎ ‎آقای‎ ‎ناطق‎ ‎نوری‎ ‎گفتند‎ ‎کاملا‎ ‎غلط‎ ‎بود‎- ‎اما‎ ‎شما‎ ‎شاهد‎ ‎هستید‎ ‎که‎ ‎چطور‎ ‎بحرینی‎ ‎ها‎ ‎به‎ ‎ایران‎ ‎توهین‎ ‎می‎ ‎کنند،‎ ‎مذاکره‎ ‎گاز‎ ‎را‎ ‎قطع‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎و‎ ‎جلوی‎ ‎سفر‎ ‎هواپیماهای‎ ‎مسافری‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎گیرند. ‏‎ ‎اینها‎ ‎خیلی‎ ‎کوچک‎ ‎تر‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎هستند‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎ایران‎ ‎چنین‎ ‎رفتاری‎ ‎داشته‎ ‎باشند. آنها‎ ‎به‎ ‎پشتگرمی‎ ‎و‎ ‎اتکا‎ ‎به‎ ‎آمریکا‎ ‎و‎ ‎دشمنی‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎چنین‎ ‎به‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎سیلی‎ ‎می‎ ‎زنند. ‏‎ ‎‎ ‎ ‎ ‎‎‎آینده‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎را‎ ‎بعد‎ ‎از‎ ‎انتخابات‎ ‎چگونه‎ ‎می‎ ‎بینید؟‎ ‎‎ ‎ تا‎ ‎انتخابات‎ ‎که‎ ‎بعید‎ ‎می‎ ‎دانم‎ ‎که‎ ‎تغییر‎ ‎وتحولی‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎بیاید. ممکن‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎رای‎ ‎افراد‎ ‎تحصیل‎ ‎کرده‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎بیاورد‎ ‎علاپم‎ ‎مثبتی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎آمریکا‎ ‎نشان‎ ‎بدهد‎ ‎تا‎ ‎بگویند‎ ‎وی‎ ‎خیلی‎ ‎ضد‎ ‎آمریکا‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎فکر‎ ‎تنش‎ ‎زدایی‎ ‎با‎ ‎آمریکاست. صرفا‎ ‎به‎ ‎خاطر‎ ‎اینکه‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎طرفداران‎ ‎چندانی‎ ‎در‎ ‎لایه‎ ‎های‎ ‎تحصیل‎ ‎کرده‎ ‎جامعه‎ ‎ایرانی‎ ‎ندارد. ‏‎ ‎اما‎ ‎هر‎ ‎تغییر‎ ‎وتحول‎ ‎جدی‎ ‎به‎ ‎نظرم‎ ‎بستگی‎ ‎نتیجه‎ ‎انتخابات‎ ‎خواهد‎ ‎داشت. اگر‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎انتخابات‎ ‎اصلاح‎ ‎طلبان‎ ‎پیروز‎ ‎شوند‎- ‎‏ آقایان‎ ‎کروبی،‎ ‎میرحسین‎ ‎موسوی‎ ‎یا‎ ‎خاتمی‎- ‎‏ بعید‎ ‎به‎ ‎نظرم‎ ‎می‎ ‎رسد‎ ‎که‎ ‎محافظه‎ ‎کاران‎ ‎اجازه‎ ‎بدهند‎ ‎که‎ ‎تغییر‎ ‎وتحولی‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎وآمریکا‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎بیاید. اگر‎ ‎آقای‎ ‎احمدی‎ ‎نژاد‎ ‎پیروز‎ ‎شود‎ ‎احتمالا‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎ما‎ ‎شاهد‎ ‎تغییر‎ ‎وتحولی‎ ‎میان‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎باشیم. ‏‎ ‎ما‎ ‎شاهد‎ ‎آن‎ ‎بودیم‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎دوم‎ ‎خرداد‎ ۷۶ ‎وقتی‎ ‎آقای‎ ‎خاتمی‎ ‎سعی‎ ‎کردند‎ ‎یک‎ ‎مقداری‎ ‎تنش‎ ‎زدایی‎ ‎بین‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎صورت‎ ‎بگیرد‎ ‎شاهد‎ ‎بودیم‎ ‎چطور‎ ‎راستگرایان‎ ‎واکنش‎ ‎نشان‎ ‎داد‎ ‎و‎ ‎نگذاشتند‎ ‎که‎ ‎وی‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎جهت‎ ‎حرکت‎ ‎کند. ‏‎ ‎اما‎ ‎وقتی‎ ‎خودشان‎ ‎قدرت‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎دست‎ ‎داشته‎ ‎باشند‎ ‎و‎ ‎صلاح‎ ‎ومصلحت‎ ‎بدانند‎ ‎قطعا‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎این‎ ‎کار‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎بدهند‎ ‎وکسی‎ ‎نیست‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎آنها‎ ‎در‎ ‎داخل‎ ‎مخالفت‎ ‎کند. ‏‎ ‎‎ ‎‎ ‎ ‎‎اما‎ ‎شما‎ ‎گفتید‎ ‎توهم‎ ‎توطئه‎ ‎طی‎ ‎دو‎ ‎ماهه‎ ‎گذشته‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎مقامات‎ ‎ایرانی‎ ‎بیشتر‎ ‎شده‎ ‎است…‏‎ ‎‎ ‎ موضوع‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎روزی‎ ‎روزگاری‎ ‎مقامات‎ ‎در‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎جمع‎ ‎بندی‎ ‎برسند‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎نفع‎ ‎نظام‎ ‎و‎ ‎کشور‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎تغییر‎ ‎وتحولی‎ ‎در‎ ‎رابطه‎ ‎ایران‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎بیاید،‎ ‎اگر‎ ‎اصلاح‎ ‎طلبان‎ ‎در‎ ‎قدرت‎ ‎باشند‎ ‎بعید‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎ ‎رسد‎ ‎بتوانند‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎زمینه‎ ‎کاری‎ ‎کنند. در‎ ‎حالی‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎اصولگریان‎ ‎در‎ ‎قدرت‎ ‎باشند‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎نتیجه‎ ‎برسند‎ ‎که‎ ‎برای‎ ‎قدرت‎ ‎خودشان‎ ‎یا‎ ‎نظام‎ ‎سودمند‎ ‎خواهد‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎سمت‎ ‎تنش‎ ‎زدایی‎ ‎با‎ ‎آمریکا‎ ‎بروند‎ ‎حداقل‎ ‎می‎ ‎توانند‎ ‎این‎ ‎کار‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎بدهند‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎مخالفت‎ ‎سیاسی‎ ‎مواجه‎ ‎نشوند. ‏البته‎ ‎منظور‎ ‎من‎ ‎این‎ ‎نیست‎ ‎که‎ ‎اصولگرایان‎ ‎حتما‎ ‎به‎ ‎سمت‎ ‎این‎ ‎کار‎ ‎خواهند‎ ‎رفت. ‏