توضیح: متن ذیل سخنرانی دکتر بابک احمدی نویسنده و روشنفکر معاصر است که بنا بود در مراسم نقد و بررسی موانع سینمای مستقل در ایران،ایراد شود. به دنبال لغو این مراسم با فشار نیروهای امنیتی، این سخنان منتشر می شود.
دوستان عزیز
من به خاطر برخی از کتاب ها و مقاله هایم که موضوع آنها هنر سینما است،خود را متعلق به “خانواده سینمای ایران”می دانم و آرزوی پیشرفت و نام آوری سینماگران هنرمند ایرانی را دارم.سال ها با شادی و سربلندی،شاهد آن پیشرفت بوده ام.اما متاسفانه در سه سال گذشته به دلیل سیاست های فرهنگی واپس گرایانه و فرهنگ ستیزانه شاهد رشد سانسور و سخت گیری نسبت به کار هنرمندان و سینماگران هستم. سرنوشت فیلم های ممنوع شده(چون فیلم مهرجویی) و بازیگرانی که به آنها بی احترامی می شود(چون گلشیفته فراهانی) و ممانعت از ساخته شدن فیلم های بسیاری از سینماگران جوان،وظیفه دفاع از حقوق این هنرمندان و یاری به رشد فرهنگ ملی را پیش روی ما می نهد.
مدیران فرهنگی به صراحت اعلام می کنند که در شرایط آرمانی، اساسا هنر سینما وجود نخواهد داشت. آنان از “زیرپاگذاشتن هنرمندان” یاد می کنند،فرهنگ را به عرصه جنگ تشبیه می کنند و از پاتک های ضروری سینماگران یاد می کنند. نمی دانند که هنر صحنه ایجاد تفاهم انسانی است و نه جنگ.
در برابر اینان که از سرنوشت کسانی که در تاریخ نه چندان دور، هنر را در خدمت ایدئولوژی یا در خدمت قدرت حکومتی می خواستند بی خبرند و درسی نگرفته اند،وظیفه ما سنگین تر و دشوارتر می شود. ما نه فقط از حقوق دموکراتیک سینماگران خود دفاع می کنیم، بل از آزادی و حیثیت ملی خود نیز دفاع می کنیم.
امیدوارم در بهار آینده(به رغم هر سخت گیری و مداخله غیرقانونی)از راهی دموکراتیک،مدنی و غیر خشونت آمیز به این سیاست های ضدفرهنگی پایان دهیم و شرایطی ایجاد کنیم که هنرمندان و سینماگرام احساس کنند که در میان مسوولان سیاسی و فرهنگی کشور پشتیبان و مدافع دارند و در فضای آزاد تری به آفرینش هنری بپردازند و حقوق انسانی آنها رعایت شود.
منبع: ادوار نیوز