ماروین نیل سایمون، نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس آمریکایی، در سال ۱۹۲۷ در منطقه‌ی برانکس در نیویورک به دنیا می‌آید. او سال‌های ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵ را در دانشگاه نیویورک سپری کرده و مدتی نیز در دانشگاه دنوِر تحصیل می‌کند. در همین زمان برای شرکت در دوره‌ی آموزشیِ نیروی هواییِ ارتش نام‌نویسی می‌کند. کار نویسندگیِ سایمون با سردبیریِ ورزشیِ کمپِ روزنامه‌ی ارتش آغاز می‌شود. در سال ۱۹۴۶ با عنوانِ سرجوخه از خدمت مرخص می‌شود. دو سال بعد کار دفتریِ خود در شرکتِ برادرانِ وارنر را رها می‌کند و به همراهِ برادرش دَنی سیمون به نوشتن جُنگ‌ها و کمدی‌های رادیویی و تلویزیونی می‌پردازد. او چند بار برای کارهای تلویزیونی‌اش نامزد دریافت جایزه‌ی اِمی می‌شود و دو بار این جایزه را دریافت می‌کند. در سال ۱۹۶۱، نخستین نمایشنامه‌ی سایمون با عنوان “بیا شیپورت را بزن” در تئاتر برادوی به روی صحنه می‌رود، نمایشی که با استقبالِ گسترده‌ی تماشاگران روبرو می‌شود. او سپس آثار دیگری برای برادوی مینویسد که از آن میان می‌توان به نمایشنامه‌هایی چون “نیکوکاریِ شیرین”، “دختری با پولک‌دوزیِ ستاره‌ای”، “زوج عجیب” و “پابرهنه در پارک” اشاره کرد. او در سال ۱۹۶۸ دو اثر با نام‌های “اتاقی در هتل پلازا” و “وعده و وعیدها” مینویسد، و یک سال بعد یکی دیگر از نمایشنامه‌های برجسته‌اش را با نامِ “عاقبت عشاقِ سینه‌چاک” خلق می‌کند. “بانوی نان زنجبیلی” و “زندانیِ خیابان دوم” عنوانِ دو نمایشنامه‌ی دیگر هستند که به ترتیب در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ توسط نیل سایمون نوشته می‌شوند. وی در سال ۱۹۷۳، “پزشک نازنین” را تحت تأثیر بیماری همسرش مینویسد، و با پایان نگارش این اثر عمر همسرش نیز به پایان می‌رسد. سال ۱۹۷۷ و نوشتنِ نمایشنامه‌ی “فصلِ دو”، سایمون را بیش از پیش به عنوان نویسنده‌ای برجسته مطرح می‌کند. او در سال ۱۹۹۱ با نمایشنامه‌ی “گَم‌شده در یانکرها” برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر می‌شود و این در حالی است که پیش از آن جوایزی نیز از آکادمیِ آمریکا برای آثار دیگرش دریافت کرده است. در سال ۱۹۹۳، نمایشنامه‌ی دیگرش با نام “خنده در طبقه‌ی بیست و سوم” مورد پسند تماشاگران قرار می‌گیرد. او سه‌گانه‌ای نیز بر اساس زندگیِ خودش مینویسد که از آثار برجسته‌ی او به حساب می‌آیند و عبارت‌اند از: “مرورِ خاطراتِ ساحل”، “بلاکسی بلوز” و “گروهِ برادوی”. سایمون همچنین سه بار برای نمایشنامه‌های “زوجِ عجیب”، “بلاکسی بلوز” و “گم‌شده در یانکرها” موفق به دریافت جایزه‌ی معروفِ تونی می‌شود. کمدی‌های سایمون آینه‌ی تمام‌نمای جامعه‌ی نوپای آمریکا است. او با پاک کردنِ بزک‌ها و با ورود به بطنِ روابط خانوادگی و انسانیِ این جامعه، تماشاگران خود را با موقعیت‌های کمیک اما شگفت‌انگیز مواجه می‌کند. با وجود شهرتی که سایمون در زمینه‌ی کمدی‌نویسی دارد، اما برخی آثار او همچون “پسران آفتاب” به خاطر پرداختن به تجربیات آمریکایی‌های یهودی‌تبار در قرن بیستم، بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. در آمریکا به او لقب “پادشاهِ کمدی” داده‌اند، و پس از شکسپیر نمایشنامه‌هایش بیش از آثارِ سایر نویسندگان در نیویورک به روی صحنه می‌رود. سایمون تنها نویسنده‌ی زنده‌ای است که نام‌اش را به یک تئاترِ برادوی داده‌اند.
