به نظر می رسد قدرت های غربی به تدریج متوجه می شوند روزهای ترویج آزادی در داخل کشور و مطیع سازی در جهان دوام چندانی نخواهد داشت. ابراز ناخشنودی از نحوه رفتار متحد دیکتاتورشان در قاهره با شهروندان آن کشور از واشنگتن، برلین، پاریس و لندن به گوش می رسد. گزارش 27 ژانویه گاردین تحت عنوان “سرکوب پلیس همزمان با نافرمانی معترضان و حضور در خیابان ها”، شامل ابراز نظر رهبران دنیا بود. آنچه در میان تمامی این ابراز نظرها مشترک است، پرده از اولویت واقعی غرب برمی دارد. اگر فکر کنیم آن کلمه مشترک در این ابراز نظرها “دموکراسی” است، خودمان را گول زده ایم. آنچه از دهان تمامی رهبران دنیا بیرون آمده است، “ثبات” است.
هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه آمریکا به جای انتقاد از دولت مصر، اعلام کرد کشورمصر باثبات است و مردم نیز حق اعتراض دارند. گیدو وسترول وزیر خارجه آلمان ضمن “ابراز نگرانی عمیق” گفت “ثبات یک کشور با سر دادن شعارهایی در خصوص حقوق مدنی به مخاطره نمی افتد.” ویلیام هیگ وزیر خارجه انگلستان نیز گفت: “شفافیت و آزادی سیاسی، اصول مهم ثبات هستند.”
آنها اشتباه نمی کنند. معنی لغوی “ثبات” شامل مفاهیمی نظیر “ابدیت و دوام همیشگی” است. ما می دانیم که مبارک بر کشور فراعنه حاکم است اما مردم رنج کشیده مصر می خواهند بدانند برای یک رهبر، چه چیزی طولانی تر از 30 سال حکومت محسوب می شود؟
نقطه عطف تاریخ
مصر مانند غولی که از خواب برخواسته است، چشمانش را می مالد و اندام هایش را کش می دهد. این اعتراضات به نقطه عطفی در تاریخ مصر و تمامی خاورمیانه تبدیل خواهد شد.
مصر خود را از مناقشات قدرت در مورد روابط اعراب واسرائیل عقب کشیده است؛ اول توسط سادات و دوم توسط مبارک. مصر سیاست هایی را دنبال کرده که با طرح آمریکا برای خاورمیانه همخوانی داشت: همراهی کامل با منافع اسرائیل و پشت کردن به حقوق مردم فلسطین.
خروج مصر از این اردوگاه، در روند صلح نوعی عدم توازن ایجاد کرد که اجازه اقدامات بی پروای اسرائیل و باقی گذاشتن مقامات فلسطینی با وعده شاخه انجیر را فراهم کرد. اکنون کابوس به پایان خود نزدیک شده است و شاید سیاست های معقول تری دنبال شود.
عبرت گرفتن از ایران
بیش از 30 سال پس از انقلاب ایران، دولت های غربی هنوز یاد نگرفته اند که حمایت از مستبدان در خاورمیانه، سیاستی موفقیت آمیز نیست. وقتی احتمال برگزیده شدن دولت های مخالف اسرائیل مطرح می شود، تمام سخنان زیبا درباره دموکراسی از یادها می رود. با این حال، مرتباً به ما گفته شده که اسرائیل تنها دموکراسی منطقه است و شایسته حمایت ماست. اسرائیل تنها دموکراسی منطقه است زیرا دولت های ما اینطور می گویند. تا زمانیکه آمریکا از حمایت بی قید و شرط خود از اسرائیل دست برندارد، هیچ صلح پایداری برقرار نخواهد شد.
کمک های آمریکا به مصر
مبارک بزرگترین تهدید علیه دموکراسی مصرمحسوب می شود. آمریکا در سال 2010 به این کشور معادل 1.3 میلیارد دلار کمک نظامی و تسلیحاتی کرد. در عین حال، دولت اوباما معادل همین رقم را برای کمک سال جاری مطالبه کرده است.
اگر دولتی در مصر بر سرکار بیاید که از سیاست فعلی و مبتنی بر روابط خوب با اسرائیل عدول کند، حتی یک سنت هم دریافت نخواهد کرد. شکست روند صلح خاورمیانه و جنگ در عراق و افغانستان، تضمین کرد که یک دولت برآمده از انتخابات آزاد دیگر سیاست خارجی مشابهی را در پیش نخواهد گرفت. آیا ژنرال ها پس از مبارک از دولتی که دریافت کمک های نظامی را تهدید کند، حمایت خواهند کرد؟ جای شک وجود دارد.
منبع: گاردین- 31 ژانویه 2011
