من ایران هستم
نمایشگاه آثار ایران درودی، بانوی نقاشی ایرانی روز ۲۰ اردیبهشت ماه در خانه هنرمندان ایران برپا شد. گزارش همکارمان از تهران را در همین زمینه می خوانید…
در مراسم افتتاحیه این نمایشگاه که در بیستمین روز از اردیبهشت ماه سال جاری ـ در گالری‌های خانه هنرمندان ایران برپا شد، هنرمندانی چون عزت‌الله انتظامی، سیف‌الله صمدیان، مرتضی کاخی، پژمان بازغی، کاوه آهنگری، محسن ملک مدنی، احمد مسجد جامعی، تاها بهبهانی، حسین مسافر آستانه، سیمین بهبهانی، محمد حیدری و…حضور داشتند…
در پنجاه و هفتمین نمایشگاه انفرادی این نقاش پیشکسوت بیش از ۷۰ تابلو از کارهای جدید و قدیم این هنرمند که امروز بخشی از گنجینیه بنیاد درودی است به نمایش درآمده است.
تابلوهای جدید ایران درودی پس از آخرین نمایشگاه او در ایران طی دو سال گذشته خلق شده‌اند و تاکنون به نمایش درنیامده بود و تعدادی از آنها برای فروش نیز عرضه می‌شد.
ایران درودی را برخی منتقدین و صاحب نظران، یک نقاش سوررئال می‌دانند، برخی دیگر سمبولیست و برخی ترکیبی از چند مکتب. به گمان برخی دیگر او پیرو مکاتب متعارف نیست، بلکه او به نوعی اصالت سبکی رسیده و شیوه هنر ورزیدنش «ایران درودیسم» است. منتقد بزرگ مکزیکی، آنتونیو رودریگز درباره او می‌نویسد: “بعضی سبک او را در حد فاصل بین «سوررئالیسم» و «سمبلیسم» توصیف می‌کنند و برخی دیگر هر دو اطلاق را صحیح می‌دانند. حقیقت اما این است که درودی از طبقه بندی شدن در چارچوب‌ها و سبک‌ها گریزان است، چراکه ضمن ترسیم جهان تصاویر ذهنی و رویاهای بلند پرواز خود در میان گلهای روئیده در دورنماهای غریب نورانی، مفاهیمی‌برخاسته از فرهنگ خود را بیان می‌دارد که درک آنها در هیچ قالبی نمی‌گنجد. از این رو، من او را یک هنرمند «آزاد» می‌خوانم، که تصاویری از کمال و اعتلاء می‌آفریند، در عین حال که رها از هر قیدی به سوی نقطه یی که هدف قرار داده یا آفریده است راه می‌پوید”.
اغلب آثار ایران درودی در فضای مکانی کویر وجود دارند.آثار وی در ابتدا و بدون توجه به نظر تصاویر مانوس کننده و غمگین به نظر می‌رسند. اما استفاده از نور در کارهایش باعث شده تا در چنین کویر خشکی نیز نور و زندگی و جاری بودن آن حس شود.
حس امیدواری و بقا که حتی زندگی در اینجا هم بارور می‌شود. استفاده از فضاهای کویری و وجود گنبدها در بیشتر کارهای ایران درودی فضای زندگی وی در مشهد و علاقه به زادوبومش را تداعی می‌کند و با این که کارها کاملا مدرن و دارای سبک و سیاقی غربی هستند، حال و هوا و حس ایرانی بودن و شرقی بودن را نیز در خود دارند. با نگاهی دقیق تر به آثار این نمایشگاه متوجه می شویم که نقاشی‌های وی کاملا شرقی هستند. از المان نور به درستی استفاده می‌کند، رنگ‌ها را به خوبی می‌شناسد و به دلیل تسهیلات و سواد شناخت هنر مدرن را دارد.
نقاش آنقدر ساده و پریقین این دوگانه‌های جمع ناشدنی را کنار هم می‌آورد که درزهای پیوند آن را هم نمی‌توانی پیدا کنی و لاجرم باورش می‌کنی. لوتن، منتقد و شاعر بلژیکی درباره ایران درّودی می‌گوید: “به یقین رنجی شعله ور اما خموش، عمق اندوه او را در آثارش ابراز می‌دارد.” او بی پرواست. گستاخ است. گاهی با قلم موی درشت روی بستری از سکوت و آرامش، آنچنان فریادی می‌کشد که گوش عافیت طلبی آدم را پاره می‌کند. او از نیروهای نافرمانی فرمان می‌برد، درست همان گونه ژان کوکتو در نامه یی به او می‌نویسد: “ایران درودی عزیزم، … نمی‌دانم نقاشان جوان شما از چه نیروهایی فرمان می‌برند، اما اگر از نیروهای نافرمانی فرمان ببرند من آنان را تایید می‌کنم و درودهایم را از صمیم قلب نثارشان می‌کنم.”
در بخش جنبی این نمایشگاه نیز سه کتاب «در فاصله دو نقطه…!» زندگی‌نامه خودنوشت ایران درودی است که به قلم او توسط نشر نی منتشر شده است و چندی پیش برای دوازدهمین بار تجدید چاپ شد، «قصه انسان و پایداری‌‌اش» که شناخت‌نامه ایران درودی به کوشش مهدی مظفری ساوجی است، در کنار «چشم نوا» متشکل از نقاشی‌های ایران درودی در این نمایشگاه به فروش می‌رسد که روز گذشته با استقبال بازدیدکنندگان روبه رو شد و با امضاهای هنرمند به فروش رسید.
درودی در نشست رسانه ای نمایشگاه جدید خود به خبرنگاران گفت:اسم من «ایران» است و هر جایی که در خارج از ایران نمایشگاه گذاشته‌ام، همه می‌دانستند که یک ایرانی‌ام و از سوی دیگر با آثارم در جهت اشاعه هنر ایران تلاش کرده‌ام.
او با اشاره به تابلوهای حاضر در نمایشگاه انفرادی اش در خانه هنرمندان می گوید:این‌ها بخشی از آثاری هستند که به بنیادم هدیه کرده‌ام و دوست داشتم آثاری مثل «نبض تاریخ، سلطه بودن، طغیان کویر و… را نیز روی دیوار می‌بردم ولی احساس کردم مشابه نمایشگاهی می‌شود که سه سال پیش در موزه هنرهای معاصر گذاشتم بنابراین از نمایش دوباره آنها صرف نظر کردم و در کنار آن تعدادی از آثار جدید را به نمایش گذاشتم.
او درباره عدم حضور فیگور در آثارش هم گفت: من به مشخصات ظاهری انسان علاقه‌ای ندارم، بلکه اندیشه انسانی است که برای من مهم است و من آن را تصویر کرده‌ام، فکر می‌کنم فیگور و حضور انسانی کارم را محدود می‌کند.
درودی در بخش پایانی سخنان خود درباره شکل برخورد خود با نقاشی هایش این چنین گفت:برخی از آثاری را که دوست ندارم از بین می‌برم، قبلا آنها را می‌سوزاندم و اکنون روی آنها را با رنگ سفید می‌کنم، هنوز هم وقتی زیاد روی یک اثر کار کنم حتما خراب می‌شود و باید آن را از بین ببرم.موقع نقاشی کردن سعی می‌کنم از دانسته‌هایم فاصله بگیرم و به نتیجه کارم فکر نمی‌کنم بلکه آن را انجام می‌دهم درست مثل نفس کشیدن که گاه خوب است و گاه ممکن است سخت باشد.
این هنرمند نقاش در خاتمه از برخی غرض‌ورزی‌ها گلایه کرد و گفت: من از این غرض‌ورزی‌ها که مانع کار یک نقاش 75 ساله می‌شوند، ناراحت می‌شوم، از تحریف کردن‌ها ناراحت می‌شوم و می‌دانم که چگونه یک رسانه می‌تواند هنرمندی را تحریف کند و یا به او ارزش بگذارد، من از 27 سالگی مورد انتقاد برخی مطبوعات بوده‌ام، اما تاب آورده‌ام چون هدفم خدمت به جوانان سرزمینم بوده است.
نمایشگاه آثار این هنرمندان پیشکسوت در عرصه نقاشی ایران، تا نهم خرداد ماه جاری همه روزه از ساعت ۱۴ تا ۲۱ پذیرای علاقمندان خواهد بود.
بیوگرافی :
ایران درودی، هنرمند نقاش هفتاد و پنج ساله ایرانی دانش‌آموخته دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس «بوزار» در رشته نقاشی، مدرسه لوور پاریس در رشته تاریخ هنر معاصر، دانشکده سلطنتی بروکسل در رشته ویترای و انستیتو آر. سی. آ. نیویورک در رشته کارگردانی سینما و برنامه‌های تلویزیونی است. از وی علاوه بر پنجاه و شش نمایشگاه انفرادی، بیش از دویست نمایشگاه گروهی نیز در کشورهای مختلف دنیا برپا شده است.
