دنیا برای جنایتکاران کوچک می شود‎ ‎‎ ‎

نویسنده

» حکم دیکتاتور سودان در مصاحبه با‎ ‎لاهیجی

lahidji896.jpg

دکتر‎ ‎عبدالکریم‎ ‎لاهیجی‎ ‎نایب‎ ‎رییس‎ ‎فدراسیون‎ ‎جهانی‎ ‎جوامع‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎درگفت‎ ‎وگو‎ ‎با‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎تبعات‎ ‎سفر‎ ‎رییس‎ ‎مجلس‎ ‎ایران‎ ‎به‎ ‎کشور‎ ‎سودان،‎ ‎درست‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎محکومیت‎ ‎رییس‎ ‎جمهور‎ ‎آن‎ ‎کشور‎ ‎به‎ ‎اتهام‎ ‎ارتکاب‎ ‎جنایت‎ ‎علیه‎ ‎بشریت‎ ‎پرداخته‎ ‎است. ‏به‎ ‎گفته‎ ‎او‎ ‎صدور حکم علیه دیکتاتور سودان‎ ‎نشان دهنده‏‎ ‎این‎ ‎است که دنیا‏‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎روز‎ ‎برای‎ ‎جنایتکاران‎ ‎کوچک‎ ‎تر‎ ‎می‎ ‎شود. ‏وی در عین حال با اشاره به جنایات جنگی آمریکایی ها در مناطق مختلف می گوید: “ما‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎ده‎ ‎دادخواست‎ ‎علیه‎ ‎رامسفلد‎ ‎و‎ ‎علیه‎ ‎دیک‎ ‎چنی‎ ‎به‎ ‎کشورهای‎ ‎اروپایی‎ -‎که‎ ‎ما‎ ‎مطلع‎ ‎شده‎ ‎بودیم‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎کشورها‎ ‎می‎ ‎خواهند‎ ‎سفر‎ ‎کنند‎ ‎ویا‎ ‎سفر‎ ‎کرده‎ ‎بودند‎- ‎‏ ‏داده ایم. از‎ ‎آلمان‎ ‎وفرانسه‎ ‎تقاضای‎ ‎تعقیب‎ ‎و‎ ‎توقیف‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎کرده ایم… امیدواریم‎ ‎روزی‎ ‎در‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎شاهد‎ ‎محاکمه‎ ‎جورج‎ ‎بوش،‎ ‎رامسفلد،‎ ‎دیک‎ ‎چنی‎ ‎و‎ ‎دیگر‎ ‎کسانی‎ ‎باشیم که‎ ‎طی‎ ‎سالهای‎ ‎گذشته‎ ‎جنایات‎ ‎صورت‎ ‎گرفته‎ ‎را‎ ‎سامان‎ ‎داده اند.” این‎ ‎گفت‎ ‎وگو‎ ‎را‎ ‎می‎ ‎خوانید. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎حضور‎ ‎اخیر‎ ‎آقای‎ ‎لاریجانی‎ ‎در‎ ‎خارطوم‎ ‎را‎ ‎چگونه‎ ‎ارزیابی‎ ‎می‎ ‎کنید؟‎ ‎
‎ ‎
صدور‎ ‎حکم‎ ‎جلب‎ ‎رییس‎ ‎جمهور‎ ‎سودان،‎ ‎برای‎ ‎دولتمردان‎ ‎ایرانی‎ ‎که‎ ‎همواره‎ ‎در‎ ‎پی‎ ‎کشف‎ ‎توطئه‎ ‎هستند‎ ‎به‎ ‎مثابه‎ ‎توطئه‎ ‎ای‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎کشورهای‎ ‎غربی‎ - ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎اعضای‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎- ‎‏ علیه‎ ‎کشورهای‎ ‎دیگر‎ ‎ترتیب‎ ‎داده‎ ‎اند. ‏‎ ‎ایشان‎ ‎هنگام‎ ‎ترک‎ ‎تهران‎ ‎گفته‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎اساسا‎ ‎سودان‎ ‎عضو‎ ‎دادگاه‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎نیست. ‏‎ ‎در نتیجه، این حکم‏‎ ‎یک‎ ‎توطئه‎ ‎است‎ ‎برای‎ ‎اینکه‎ ‎عمرالبشیر‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎محاکمه‎ ‎بکشانند. موضعی‎ ‎که‎ ‎آقای‎ ‎لاریجانی‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎اشاره‎ ‎کردند‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎داد‎ ‎ایشان‎ ‎مانند‎ ‎دیگر‎ ‎دولتمردان‎ ‎دیگر‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎موازین‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎در‎ ‎جهل‎ ‎مطلق‎ ‎هستند. البته‏‎ ‎در‎ ‎اساسنامه‎ ‎دادگاه‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎یکی‎ ‎ازمواردی‎ ‎که‎ ‎بر مبنای آن می‎ ‎توانند‎ ‎به‎ ‎یک‎ ‎جرم‎ ‎رسیدگی‎ ‎کنند‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎جرم‎ ‎توسط‎ ‎کسی‎ ‎صورت‎ ‎گیرد‎ ‎که‎ ‎کشور‎ ‎او‎ ‎جزو‎ ‎دادگاه‎ ‎باشد‎ ‎و‎ ‎اساسنامه‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎پذیرفته‎ ‎باشد. اما‎ ‎مورد‎ ‎دیگری‎ ‎در‎ ‎اساسنامه‎ ‎وجود‎ ‎دارد‎ ‎که‎ ‎تصریح‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎در‎ ‎مواردی‎ ‎که‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎ ‎وقوع‎ ‎یک‎ ‎جنایت‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎را‎ ‎احراز‎ ‎کند،‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎تقاضای‎ ‎تحقیق‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎دادستان‎ ‎دادگاه‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎مطرح‎ ‎کند. در‎ ‎این‎ ‎صورت‎ ‎دادستان‎ ‎تحقیق‎ ‎می‎ ‎کند‎ ‎و‎ ‎درصورت‎ ‎احراز‎ ‎اتهام،‎ ‎اقدام‎ ‎متقضی‎ ‎صورت‎ ‎می‎ ‎گیرد‎ ‎و‎ ‎پرونده‎ ‎به‎ ‎دادگاه‎ ‎می‎ ‎رود. در‎ ‎مورد‎ ‎سودان،‎ ‎باید‎ ‎توجه‎ ‎کرد‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎سه‎ ‎سال‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎صورت‎ ‎مداوم‎ ‎در‎ ‎منطقه‎ ‎دارفور‎ ‎جنایات‎ ‎جنگی‎ ‎صورت‎ ‎گرفته‎ ‎است. در همین ارتباط، یک‎ ‎هیات‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎توسط‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎به‎ ‎منطقه‎ ‎سفر‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎رییس‎ ‎هیات‎ ‎هم‎ ‎یکی‎ ‎از‎ ‎برندگان‎ ‎جایزه ‏صلح‎ ‎نوبل‎ ‎بود. ‏‎ ‎اما‎ ‎سودان‎ ‎حتی‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎راه‎ ‎نداد. آنها‎ ‎روزها‎ ‎در‎ ‎مرز‎ ‎سودان‎ ‎ماندند‎ ‎اما‎ ‎اجازه‎ ‎نیافتند‎ ‎وارد‎ ‎منطقه‎ ‎بشوند. ‏‎ ‎‎ ‎
سالها‎ ‎و‎ ‎سالها‎ ‎این‎ ‎جنایات‎ ‎ادامه‎ ‎داشته‎ ‎است. درنتیجه‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎ ‎از‎ ‎دادسرای‎ ‎دادگاه‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎خواست‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎موضوع‎ ‎تحقیق‎ ‎کند. دادستان‎ ‎درابتدا‎ ‎هم‎ ‎جرم‎ ‎جنایت‎ ‎جنگی‎ ‎و‎ ‎هم‎ ‎جرم کشتار‎ ‎دسته‎ ‎جمعی‎ ‎را‎ ‎اعلام‎ ‎کرده‎ ‎بود. دادگاه‎ ‎در‎ ‎مرحله‎ ‎مقدماتی‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎ ‎رسیدگی‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎مساله‎ ‎کشتار‎ ‎دسته‎ ‎جمعی‎ ‎باید‎ ‎ادامه‎ ‎پیدا‎ ‎کند. ‏‎ ‎اما‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎دخالت‎ ‎البشیر‎ ‎در‎ ‎دو‎ ‎جنایت‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎اخیر‎ ‎در‎ ‎تحقیقاتی‎ ‎که‎ ‎دادستان‎ ‎انجام‎ ‎داده‎ ‎بود آنچنان‎ ‎دلایل‎ ‎محکم‎ ‎وجود‎ ‎داشت‎ ‎که‎ ‎دادگاه‎ ‎در‎ ‎جلسه‎ ‎مقدماتی‎ ‎دلایل‎ ‎اتهام‎ ‎را‎ ‎کافی‎ ‎دید‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎همین‎ ‎جهت‎ ‎دستور‎ ‎جلب‎ ‎البشیر‎ ‎صادر‎ ‎شد. آقای‎ ‎لاریجانی‎ ‎می‎ ‎داند‎ ‎اگر‎ ‎این‎ ‎نوع‎ ‎رسیدگی‎ ‎باب‎ ‎شود،‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎برخی‎ ‎از‎ ‎دولتمردان‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎هم‎ ‎مشمول‎ ‎چنین‎ ‎تعقیباتی‎ ‎قرار‎ ‎بگیرند. در نتیجه، از‎ ‎نظر‎ ‎همدردی‎ ‎با‎ ‎آقای‎ ‎البشیر‎ ‎ونیز‎ ‎ابراز‎ ‎نگرانی‎ ‎برخی‎ ‎مسوولان‎ ‎عالی‎ ‎کشور،‎ ‎این‎ ‎سفر‎ ‎را‎ ‎انجام‎ ‎دادند. ‏‎ ‎‎ ‎

‎ ‎با‎ ‎توجه‎ ‎به‎ ‎چهره‎ ‎ای‎ ‎عمرالبشیر‎ ‎در‎ ‎سطح‎ ‎افکار‎ ‎عمومی‎ ‎جهانی‎ ‎دارد،‎ ‎حضور‎ ‎آقای‎ ‎لاریجانی‎ ‎در‎ ‎خارطوم‎ ‎چه‎ ‎تصویری‎ ‎از‎ ‎ایران‎ ‎ایجاد‎ ‎می‎ ‎کند؟‎ ‎‎ ‎
در‎ ‎جامعه‎ ‎بین‎ ‎الملی‎ ‎از‎ ‎دولتمردان‎ ‎کشورهایی‎ ‎مانند‎ ‎سودان،‎ ‎ایران،‎ ‎برمه‎ ‎و‎ ‎زیمبابوه‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎دولتمردان‎ ‎یاغی‎ ‎و‎ ‎متمرد‎ ‎یاد‎ ‎می‎ ‎شود. اینها‎ ‎دولت هایی‎ ‎هستند‎ ‎که‎ ‎در واقع حیثیت‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎ندارند‎ ‎و به‎ ‎همین‎ ‎جهت‎ ‎سعی‎ ‎می‎ ‎کنند‎ ‎به‎ ‎نوعی‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎همدردی‎ ‎کنند. در‎ ‎حقوق‎ ‎اصطلاحا‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎کار‎ “‎معاونت‎ ‎بدکاران”‏‎ ‎می‎ ‎گویند‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎حقوق‎ ‎جزایی‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎کشورها‎ ‎خودش‎ ‎یک‎ ‎عنوان‎ ‎جرم‎ ‎است. متاسفانه‎ ‎حمایت‎ ‎هایی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎البشیر‎ ‎می‎ ‎شود‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهد‎ ‎کلوپی‎ ‎از‎ ‎تبهکاران‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آمده‎ ‎که‎ ‎انگارمعتقدند‎ ‎هرکاری‎ ‎کنند‎ ‎کسی‎ ‎نباید‎ ‎به‎ ‎آنها‎ ‎کاری‎ ‎داشته‎ ‎باشد. بهانه‎ ‎مقامات‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎چرا‎ ‎دادگاه‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎به‎ ‎جنایاتی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎حمله‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎عراق‎ ‎و‎ ‎یا‎ ‎ماجراهایی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎گوانتانامو‎ ‎یا‎ ‎ابوغریب‎ ‎رخ‎ ‎داده،‎ ‎رسیدگی‎ ‎نمی‎ ‎کند؟‎ ‎یا‎ ‎اینکه‎ ‎چرا‎ ‎کسی‎ ‎در‎ ‎خصوص‎ ‎جنایاتی‎ ‎که‎ ‎اسراییل‎ ‎در‎ ‎فلسطین‎ ‎طی‎ ‎ماه‎ ‎های‎ ‎گذشته‎ ‎صورت‎ ‎داد‎ ‎اعتراض‎ ‎نمی‎ ‎کند؟‎ ‎موضوع‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎موارد‎ ‎هم‎ ‎اعتراض‎ ‎کرده و می کنیم. ‏‎ ‎ولی‎ ‎این‎ ‎باعث‎ ‎نمی‎ ‎شود‎ ‎بگوییم‎ ‎‎ ‎آقای‎ ‎البشیر‎ ‎یا‎ ‎برخی‎ ‎رهبران‎ ‎جمهوری‎ ‎اسلامی‎ ‎بیگناه‎ ‎هستند. ‏‎ ‎درست‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎متاسفانه‎ ‎تناسب‎ ‎و‎ ‎موازنه‎ ‎غلطی‎ ‎در‎ ‎روابط‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎وجود‎ ‎دارد. اما‎ ‎نمی‎ ‎توانیم‎ ‎بگوییم‎ ‎اگر‎ ‎در‎ ‎یک‎ ‎موردی‎ ‎مراجع‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎کسی‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎خاطر‎ ‎جنایاتی‎ ‎که‎ ‎مرتکب‎ ‎کرده‎ ‎تحت‎ ‎تعقیب‎ ‎قرار‎ ‎دادند،‎ ‎عمل‎ ‎درستی‎ ‎نیست‎ ‎و‎ ‎بنابراین‎ ‎او‎ ‎هم‎ ‎باید‎ ‎بتواند‎ ‎مانند‎ ‎دیگر‎ ‎تبهکاران‎ ‎از‎ ‎مجازات‎ ‎فرار‎ ‎کند. این‎ ‎برهان‎ ‎غلطی‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎نوع‎ ‎براهین‎ ‎را‎ ‎ابراز‎ ‎می‎ ‎کنند،‎ ‎نشان‎ ‎می‎ ‎دهند‎ ‎که‎ ‎خودشان‎ ‎احساس‎ ‎خطر‎ ‎می‎ ‎کنند. ‏‎ ‎‎ ‎
ما‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎تحت‎ ‎تعقیب‎ ‎قرار‎ ‎دادن‎ ‎البشیر‎ ‎را‎ ‎کافی‎ ‎نمی‎ ‎دانیم. اما‎ ‎در‎ ‎دنیای‎ ‎کنونی‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎تاسیس‎ ‎دادگاه‎ ‎جزایی‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ - ‎که‎ ‎ده‎ ‎سال‎ ‎از‎ ‎تصویب‎ ‎اساسنامه‎ ‎اش‎ ‎می‎ ‎گذرد‎ ‎وشش‎ ‎سال‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آغاز‎ ‎به‎ ‎کار‎ ‎کرده‎ ‎‏- این‎ ‎امید‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎مدافعان‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎روز‎ ‎قوت‎ ‎بیشتری‎ ‎گرفته‎ ‎که‎ ‎دوران‎ ‎فرار‎ ‎از‎ ‎مجازات‎ ‎به‎ ‎سر‎ ‎آمده‎ ‎و‎ ‎جنایتکاران‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎روزی‎ ‎به‎ ‎کیفر‎ ‎اعمال‎ ‎خود‎ ‎می‎ ‎رسند. ‏‎ ‎

‎ ‎‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎می‎ ‎رسد‎ ‎در‎ ‎عرصه‎ ‎حقوق‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎تحول‎ ‎جدیدی‎ ‎رخ‎ ‎داده‎ ‎که‎ ‎در نتیجه آن، پی گیری جنایتکاران‎ ‎نه‎ ‎تنها‎ ‎شامل‎ ‎عمر‎ ‎البشیر‎ ‎ویا‎ ‎پینوشه‎ ‎دیکتاتور‎ ‎اسبق‎ ‎شیلی‎ ‎می‎ ‎شود،‎ ‎بلکه‎ ‎می‎ ‎تواند‎ ‎شامل‎ ‎افرادی‎ ‎از‎ ‎دیگر‎ ‎کشورهای‎ ‎جهان‎ ‎و‎ ‎ازجمله‎ ‎خود‎ ‎آمریکا‎ ‎نیز بشود. برای‎ ‎مثال‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎طی‎ ‎هشت‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎دو‎ ‎جنگ‎ ‎افغانستان‎ ‎و‎ ‎عراق‎ ‎مرتکب‎ ‎جنایات‎ ‎جنگی‎ ‎و‎ ‎اقدامات‎ ‎خلاف‎ ‎قوانین‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎شدند. آیا‎ ‎چنین‎ ‎تفسیری‎ ‎درست‎ ‎است؟‎ ‎
‎ ‎
بله. از‎ ‎وقتی‎ ‎که‎ ‎کنوانسیون‎ ‎جهانی‎ ‎ضد‎ ‎شکنجه‎ ‎در‎ ‎سال‎ ۱۹۸۴ ‎به‎ ‎تصویب‎ ‎رسید،‎ ‎فصل‎ ‎جدیدی‎ - ‎هم‎ ‎در‎ ‎حقوق‎ ‎بین‎ ‎الملل‎ ‎و‎ ‎هم‎ ‎در‎ ‎حقوق‎ ‎جزای‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ -‎به‎ ‎وجود‎ ‎آمد‎ ‎که‎ ‎اسم‎ ‎آن‎ ‎‏”اصل‎ ‎صلاحیت‎ ‎جهانی”‏‎ ‎است. در‎ ‎این‎ ‎کنوانسیون‎ ‎پیش‎ ‎بینی‎ ‎شده‎ ‎که‎ ‎اگر‎ ‎شکنجه‎ ‎گر‎ ‎ملیت‎ ‎کشوری که در آن مقیم است‎ ‎را‎ ‎نداشته‎ ‎باشد‎ ‎ولی‎ ‎آن‎ ‎کشور‎ ‎عضو‎ ‎کنوانسیون‎ ‎ضدشکنجه‎ ‎باشد،‎ ‎حتی‎ ‎اگر‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎مسافر‎ ‎به‎ ‎آنجا سفر‎ ‎کند،‎ ‎کشور عضو‎ ‎کنوانسیون‎ ‎موظف‎ ‎است‎ ‎شکنجه‎ ‎گر‎ ‎را‎ ‎دستگیر،‎ ‎محاکمه‎ ‎و‎ ‎مجازات‎ ‎کند. یعنی‎ ‎مساله‎ ‎ریشه‎ ‎ای‎ ‎و‎ ‎کلاسیک‎ ‎حقوق‎ ‎جزا‎ ‎که‎ ‎جرم‎ ‎باید‎ ‎در‎ ‎خاک‎ ‎یک‎ ‎کشوری‎ ‎اتفاق‎ ‎افتاده‎ ‎باشد‎ ‎تا‎ ‎آن‎ ‎کشور‎ ‎صلاحیت‎ ‎رسیدگی‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎عمل‎ ‎را‎ ‎داشته‎ ‎باشد‎- ‎‏ یا‎ ‎اصل‎ ‎سرزمینی‎ ‎بودن‎ ‎جرم‎- ‎‏ به‎ ‎تمام‎ ‎معنی‎ ‎دگرگون‎ ‎شده‎ ‎است. ‏‎ ‎‎ ‎
پینوشه‎ ‎در‎ ‎انگلیس‎ ‎مرتکب‎ ‎شکنجه‎ ‎نشده‎ ‎بود. اما‎ ‎چون‎ ‎متهم‎ ‎به‎ ‎شکنجه‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎انگلیس‎ ‎و‎ ‎اسپانیا‎ ‎هم‎ ‎کنوانسیون‎ ‎ضد‎ ‎شکنجه‎ ‎را‎ ‎پذیرفته‎ ‎بودند،‎ ‎دولت‎ ‎اسپانیا‎ ‎از‎ ‎دولت‎ ‎انگلیس‎ ‎تقاضا‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎پینوشه‎ ‎را‎ ‎دستگیر‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎اسپانیا‎ ‎مسترد‎ ‎کند. می‎ ‎دانید‎ ‎که‎ ‎فقط‎ ‎‎ ‎کهولت‎ ‎سنی‎ ‎آقای‎ ‎پینوشه‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎مانع‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎اقدام‎ ‎قضایی‎ ‎شد. این‎ ‎اصل‎ ‎صلاحیت‎ ‎جهانی‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎روز‎ ‎بیشتر وارد‎ ‎حقوق‎ ‎جزای‎ ‎کشورها‎ ‎می‎ ‎شود. طی‎ ‎سه‎ ‎سال‎ ‎گذشته‎ ‎در‎ ‎مورد‎ ‎آمریکا‎ ‎هم‎ ‎در‎ ‎چارچوب‎ ‎همین‎ ‎اصل‎ ‎و‎ ‎کنوانسیون‎ ‎یاد‎ ‎شده،‎ ‎فدراسیون‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎جوامع‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎ده‎ ‎دادخواست‎ ‎علیه‎ ‎رامسفلد‎ ‎و‎ ‎علیه‎ ‎دیک‎ ‎چنی‎ ‎به‎ ‎کشورهای‎ ‎اروپایی‎ -‎که‎ ‎ما‎ ‎مطلع‎ ‎شده‎ ‎بودیم‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎کشورها‎ ‎می‎ ‎خواهند‎ ‎سفر‎ ‎کنند‎ ‎یا‎ ‎سفر‎ ‎کرده‎ ‎بودند‎– ‎‏ داده است. از‎ ‎آلمان‎ ‎وفرانسه‎ ‎تقاضای‎ ‎تعقیب‎ ‎و‎ ‎توقیف‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎کرده ایم. در‎ ‎دو‎ ‎سه‎ ‎مورد‎ ‎خبر‎ ‎داشتیم‎ ‎که‎ ‎متاسفانه‎ ‎مقامات‎ ‎آن‎ ‎کشورها‎ - ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎به‎ ‎رامسفلد‎- ‎‏ خبر‎ ‎داده‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎یا‎ ‎به‎ ‎آن‎ ‎کشور‎ ‎سفر‎ ‎نکند‎ ‎یا‎ ‎سریعا‎ ‎کشور را‎ ‎ترک‎ ‎کنند. قصد‎ ‎ما‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎شکایت‎ ‎ها‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎دنیا‎ ‎را‎ ‎روز‎ ‎به‎ ‎روز‎ ‎برای‎ ‎مرتکبان‎ ‎این‎ ‎جنایت‎ ‎ها‎ ‎کوچک‎ ‎تر‎ ‎کنیم. در‎ ‎آمریکا‎ ‎هم‎ ‎با‎ ‎روی‎ ‎کار‎ ‎آمدن‎ ‎دولت‎ ‎اوباما‎ - ‎که‎ ‎اعلام‎ ‎کرده‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎قوانین‎ ‎ضد‎ ‎موازین‎ ‎حقوق‎ ‎بشر‎ ‎واز‎ ‎جمله‎ ‎تجویز‎ ‎شکنجه‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎سال‎ ۲۰۰۱ ‎به‎ ‎بعد‎ ‎توسط‎ ‎جورج‎ ‎بوش‎ ‎به‎ ‎سیستم‎ ‎قضایی‎ ‎آمریکا‎ ‎تحمیل‎ ‎شده‎ ‎بود ‏‎ ‎را‎ ‎لغو‎ ‎می‎ ‎کند -‏‎ ‎امیدواریم‎ ‎دادگاه‎ ‎فدرال‎ ‎آمریکا‎ ‎روزی‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎جنایات‎ ‎رسیدگی‎ ‎کند. عضو‎ ‎آمریکایی‎ ‎فدراسیون‎ ‎بین‎ ‎المللی‎ ‎جوامع‎ ‎حقوق‎ ‎بشر،‎ ‎که‎ ‎مرکز‎ ‎آن‎ ‎در‎ ‎نیویورک‎ ‎است‎ ‎این‎ ‎شکایت‎ ‎ها‎ ‎را‎ ‎تسیلم‎ ‎مراجع‎ ‎آمریکایی‎ ‎کرده‎ ‎است. ما‎ ‎امیدواریم‎ ‎روزی‎ ‎در‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎شاهد‎ ‎محاکمه‎ ‎جورج‎ ‎بوش،‎ ‎رامسفلد،‎ ‎دیک‎ ‎چنی‎ ‎و‎ ‎دیگر‎ ‎کسانی باشیم‏‎ ‎که‎ ‎طی‎ ‎سالهای‎ ‎گذشته‎ ‎جنایات‎ ‎صورت‎ ‎گرفته‎ ‎را‎ ‎سامان‎ ‎داده اند. ‏‎ ‎‎ ‎