توماس اردبرینک
برای یک زندانی سیاسی در ایران، در زندان بودن مانعی برای ابراز عقیده نیست.
زندانیان سیاسی، فعالان و سیاستمداران و روزنامه نگاران که اکثرشان بعد از انتخابات مخدوش ژوئیه 2009 و به دنبال انتخاب شدن محمود احمدی نژاد دستگیر شدند، در یک سری نامه تابو شکن، از داخل زندان درباره شکنجه می نویسند و رهبران ایران را نقد می کنند و بقیه را به ادامه اعتراض تشویق می کنند.
مقامات رسمی دولت و حامیانشان در رسانه ها می گویند که انتقاد آنها تهدید امنیت ملی محسوب می شود و از مقامات قضائی خواسته اند که به آن پایان بدهند.
عبدالله مومنی، از رهبران دانشجویی، در آخرین نامه اش با جزئیات کامل در مورد اینکه چطور ده ها بار توسط بازجویانش مورد ضرب و شتم قرار گرفته است و هفته ها در سلول کوچک انفرادی بوده است و بزور وادار به اعتراف به اعمالی شده است که مرتکب نشده است، می نویسد.
مومنی 34 ساله، در نامه ای که سه هفته پیش در وبسایت مدافعان حقوق بشر منتشر شد از دولت چنین انتقاد می کند:« همه این شکنجه ها توسط حکومت اسلامی و به بهانه حفظ نظام، صورت می گیرد. آیا وجود این برخوردها بدین مفهوم نیست که حکمرانان و حاکمان فعلی نظام جمهوری اسلامی در آزمایش عدالت اخلاق و انسانیت مردود شده اند؟» مومنی از این نامه استفاده کرده است تا از خواستار تشکیل یک کمیته حقیقت یاب شود تا در مورد بازجویی زندانیان تحقیق کنند.
مومنی یکی از آن 500 زندانی است که به گزارش سازمان های حقوق بشری در زندان هستند و اکثرشان بعد از انتخابات دستگیر شده اند.
روز چهارشنبه، دولت اوباما با اعمال تحریم های تازه به منظور تنبیه مقامات رسمی ایران که در زندانی کردن، کشتن و شکنجه و ضرب و شتم شهروندان ایرانی در جریان ناآرامی های بعد از انتخابات سال 2009، فشار هایش را بر روی احمدی نژاد بیشتر کرد.
در جریان دادگاه های گروهی، بسیاری از زندانیان اعتراف کردند که در توطئه غرب که برای براندازی جمهوری اسلامی از طریق ترتیب دادن اعتراض های خیابانی، دست داشته اند. اما بعد از دادگاه گفتند که این اعترافات تحت فشار از آنها گرفته شده است. اکثر فعالان مخالف دولت که مومنی هم جزو آنهاست به زندان های طویل المدت محکوم شده اند.
هنوز مشخص نیست که این پیام ها از چه طریق به بیرون از زندان اوین که اکثر زندانیان سیاسی در آنجا هستند، می رسد. اما اعضای خانواده و دوستان این زندانیان اصالت نامه ها را تایید کرده اند و وبسایت ها و تلویزیون های مخالف در خارج از کشور این نامه ها را منتشر می کنند و باعث خشم مقامات ایران شده اند.
عباس جعفری دولت آبادی، دادستان تهران به آژانس خبری دولتی ایران گفت: “زندان های ما تبدیل به مرکز تولید اظهارنظر ها و بیانه ها شده است.در کجای دنیا زندانی از داخل زندان بیانیه می دهد؟
این آژانس خبری که توسط حامیان نزدیک احمدی نژاد اداره می شود، مقامات قضائی را متهم کرد که به طور پنهانی از زندانیان سیاسی حمایت می کنند. ایرانا، می نویسد: “این جنایتکاران حرفه ای دارند به فتنه گری خود ادامه می دهند.” اخیرا درگیری های مهمی بین دولت و قوه قضائیه اتفاق افتاده که یکی از آنها عدم توافق بر سر آزاد کردن سارا شورد، یکی از سه آمریکایی هایی که از ماه ژوئیه 2009 در ایران زندانی شدند، بود مورد دیگر حکم زنی که محکوم به زنا شده است.
تصمیماتی که در دادگاه های غیر علنی گرفته می شود هم به خارج درز می کند. دفاعیات عیسی سحرخیز در دادگاهش را که در ماه ژوئیه برگزار شد، بطور همزمان در همه وبسایت های مخالف دولت، باوجود اینکه دادگاه غیر علنی بود، گذاشته شد. سحرخیز در دفاعیاتش که توسط فعالان ایرانی در خارج از کشور ترجمه شده بود، اظهار داشت که دستگیری او از سوی قوه قضائیه مستبدانه بوده است.
وی به اتفاقی که در سال 2004 در جریان دادگاه افتاد و غلامحسین محسنی اژه ای روحانی با نفوذ، روی سحرخیز پرید و شانه اش را گاز گرفت، اشاره کرد. این روزنامه نگار از اژه ای شکایت کرد اما هیچ اتفاقی نیافتاد. اژه ای در حال حاضر دادستان کل کشور است.
سحرخیز نوشته است: “وحالا که اژه ای از من شکایت کرده است، من را شکنجه می کنند، کتک می زنند و دستگیر می کنند و برای مدتی نامحدود به زندان می اندازند. آیا این نشانه رفتار های تبعیض آمیز در سیستم قضائی جمهوری اسلامی نیست؟”
روز دوشنبه، به نقل از آفتاب نیوز، سحرخیز به 3 سال زندان و پنج سال ممنوعیت فعالیت سیاسی و مطبوعاتی به دلیل توهین به رهبر، آیت الله علی خامنه ای و توهین به نظام سیاسی، محکوم شد. به نقل از سهام نیوز، سحرخیز روز پنجشنبه اعلام کرد که به حکم دادگاه اعتراض نخواهد کرد تا در نمایش قوه قضائیه شریک نباشد.
سحرخیز در نوشتن نامه ای که از زندان برای دبیر کل سازمان ملل، بان کی مون و رئیس جمهور برزیل، لولا دا سیلوا روی اینترنت گذاشته شد، همکاری کرده بود. او از زندان نوکیا- زیمنس را به دلیل دادن سیستم کنترل تلفن همراه به مقامات ایرانی که منجر به دستگیری او شد، شکایت کرده است.
زندانی های دیگری هم به آیت الله خامنه ای نامه نوشته اند و از شکنجه هایشان گفته اند.
منابع خبری مخالف دولت می گویند که برخی از زندانبان ها که مسئول زندانیان سیاسی هستند توسط ماموران وزارت اطلاعات، اعضای سپاه و سایر نیروهای امنیتی اداره می شوند.
در دور اول بازجویی ها، زندانیان در زندان انفرادی هستند و بعد از آن اجازه دارند به بند های عمومی بروند و تلفن بزنند و با اعضای خانواده خود ملاقات کنند . بعد از ماه ها، بسیاری از این زندانیان به دادن وثیقه های سنگین توانستند موقتا زندان را ترک کنند و به خانه هایشان بروند.
علاوه بر اظهارات اخیر زندانیان، گروهی از خانواده های زندانیان سیاسی جلساتی را با مقامات رسمی داشتند و خواستار آزادی زندانیانشان شده اند.
مهدیه محمدی، همسر احمد زید آبادی، روزنامه نگار معروف که در حال گذراندن شش سال زندان است تا بعد از آن برای همیشه تبعید بشود، می گوید:« همسر من مقاله می نویسد؛ او امنیت ملی را تهدید نکرده است. ما تلاش می کنیم تا توجه مقامات را به پرونده او و پرونده های مشابه جلب کنیم. اما فقط باید به اقدام آنها امیدوار باشیم.»
واشنگتن پست، 1 اکتبر
