علی افشاری
گذشت زمان و ضعف حافظه کنشگران سیاسی و مدنی ایران و اقدامات عامدانه و جهت دار بعضی برای تحریف مسائل باعث شده تا ذهنیتی ایجا دشود که روحانی در عرصه سیاسی محکم تر از سید محمد خاتمی بوده و تند تر به مخالفت پرداخته است!
این نظر کاملا با واقعیت بیگانه است. از یک نظر درست است روحانی فرد سیاسی تر از خاتمی است و شاید قدرت اجرایی بهتری هم داشته باشد، اما از منظر سیاست ورزی سالم . متعهد به آزادی خواهی و موازین دمکراسی فاصله سید محمد خاتمی با حسن روحانی زیاد است. در اصل مزیت های ادعایی برای روحانی مربوط به سویه های منفی سیاست ورزی است که در نگاهی ریشه ای عامل استمرار معضلات تاریخی کشور است.
مقایسه موضع رئیس دولت در انتخابات های مجالس هفتم و دهم در برابر رد صلاحیت های فله ای به خوبی روشن کننده است که بر خلاف نظر مبلغان پر هیاهوی روحانی که شماری از انها سال های اصلاحات را تجربه نکرده و یا از دور دستی بر آتش داشته اند، خاتمی اصولی تر و محکم تر به اعتراض و مقاومت پرداخت. اهمیت این مساله زمانی روشن می شود که دامنه و شدت رد صلاحیت ها در انتخابات مجلس هفتم از مجلس دهم تا این مرحله کمتر بود.
خاتمی تا پای تهدید به عدم برگزاری انتخابات پیش رفت. استاندارانش مواضع محکم تری گرفتند. اما روحانی تا کنون به گفتار درمانی مالوف دل خوش ساخته وبا تاکید بر پایبندی به قانون که در قاموس بخش حقیقی و حقوقی قدرت در جمهوری اسلامی مبسوط الیدی شورای نگهبان و تعیین محدوده رقابتی انتخابات توسط مصلحت سنجی رهبر بخش تخلف ناپذیر آن است، هیچ چشم اندازی از عمل موثر و متناسب نشان نداده است.
تاکید وی بر اینکه مجلس نباید برای منتخبان یک جناح باشد، در جایگاه رئیس دولت و مجری انتخابات یک تعارف سیاسی بیش نیست و تا زمانی که به عمل متناسب تبدیل نشود، ارزشی ندارد و تغییری در اوضاع ایجاد نمی کند . رئیس جمهور فعال سیاسی نیست و قرار نیست فقط به ارائه رهنمود و توصیه و انتقاد و حملات کلامی به تند رو ها بپردازد بلکه باید پراتیک و برنامه ای برای گسترش اعتدال ادعایی داشته باشد. آخر ساده اندیشی در نگاه خوشبینانه و سیاست ورزی مکارانه و عوام فریبانه در نگاه بدبینانه است که کسی با علم به موانع فکر کند در جمهوری اسلامی با رئیس جمهور شدن به اعتبار رای مردم و بیان سخنرانی های خطبه وار و رایزنی های پشت پرده با آمر اصلی رد صلاحیت ها می توان مشکلات را بر طرف نمود!
خاتمی در سیاست داخلی و فرهنگی به مراتب کارنامه قابل دفاع تری از حسن روحانی دارد. البته او ضعف های قابل اعتنایی داشت و من از منتقدان و معترضان به مماشات های وی بودم و هستم اما در مقابسه با حسن روحانی به مراتب بهتر عمل کرد. از انصاف و احترام به حفظ واقعیت های تاریخی بدور است که این تفاوت را نادیده گرفت ویا وارونه نشان داد!
