به شهادت تاریخ همه حکام و زمامدارن دیکتاتوری که بنیان حکومت خود را بر پایه های رعب و وحشت بنا نهاده اند همواره کوشیده اند حقوق ملت های تحت سلطه خود را، در آنجا که مربوط به دخالت مستقیم در منافع و آینده آنها می شود، نادیده بگیرند و در نهایت حذف کنند
آنچه در همه بیست سال گذشته، زیر نگاه ناباورانه ما آرام آرام به امروزکشید ه است واز یک حق مسلم (انرژی هسته ای حق مسلم ماست) به یک بلای خانمانسوز مبدل گردید، همین ماجرای انرژی هسته ای است که امروز شر آن دامنگیر ما ملت ایران است
در خبر ها امده بود که شبکه خبر سیمای جمهوری اسلامی درسایت رسمی خود ، این پرسش را که کدام شیوه در قبال تحریم اخیر غرب را، ترجیح می‌دهید، با سه پاسخ گزینه ای، به نظر سنجی می گذارد و نتیجه آنقدر غیر قابل پیش بینی بود که برگزارکنندگان این همه پرسی مجبور به حذف آن از سایت خود می شوند چرا که، 63 درصد از شرکت کنندگان در این نظر سنجی برای رهایی از بن بست های تحریم های اخیر، خواهان چشم پوشی ازعنی سازی می شوند و این در حالیست که در تمام این سال ها که زعمای قوم در حال پختن کیک زرد بودند، هم زمان، شبانه روز از تریبون های رسمی و منابرخود، گوش مردم را از بی اثر بودن عواقب تنعات این پخت و پز، پر می کردند.
می گویند بعد ازپیروزی دول متحد در جنگ جهانی دوم، در نشست تهران سران کشور های متحد و پیروز آن جنگ خانمان سوز جهانی، اعلامیه ای را منتشر می سازند که دریک ماده از آن اعلامیه آمده بود “دولتهای کشور های متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی و ممالک متحده انگلستان، در حفظ و استقلال و حاکمیت ارضی ایران، با دولت ایران، اتفاق نظر دارند. امضا : وینستون چرچیل، استالین، و روزولت. این اعلامیه در نهم آذرماه۱۳۲۲ شمسی (۲۹ نوامبر ۱۹۵۳) در ایامی منتشر شد که ایران، ضعیف ترین دوران سیاسی خود را می گذارندو ازاین رو پس از انتشاراین اعلامیه، مردم کوچه و بازار در بین خود به طنز می گفتند، ما محکوم به استقلال هستیم.”
چنین طنزی نیز در ماجرای دست یابی نظام جمهوری اسلامی به سلاح هسته ای هم بار دیگر اتفاق افتاد و باز مردم از سرطعنه به القائات نظام در تاکید بر فعالیت های هسته ای، از شعار “انرژی هستی، حق مسلم ماست” بعنوان طنز و مزاح استفاده می کردند تا اینکه مجامع بین المللی برای متوقف کردن فعالیت های هسته ای نظام، اقدام به صدور قطعنامه های تحریمی میکنند اما اقایان مسئولین مست از باده قدرت خاصه رئیس جمهوربرگزیده رهبری نظام، در واکنش به آن غضب های جهانی، نه تنها قطعنامه های تحریمی را کاغذ پاره خواند بلکه در گفتمانی به دور ازشان مقام مسئول یک کشور، رو به مجامع بین الملی، با تمسخر اعلام کرد “آنقدر قطعنامه صادر کنید تا قطعنامه دانتان پاره شود” وبا ضرس قاطع آن کاغذ پاره ها را بی تاثیر درچرخه اقتصاد کشور خواند، از سویی حامیان نظام هم به تاسی ازرهبری نظام و رئیس جمهور منتخب خود نیز، شبانه روز سعی در القا این باورغلط در مردم را داشتند که همه آن نشست ها و اجلاس های بین المللی جز ایجاد نگرانی در ملت، تاثیری درچرخه اقتصادی کشور و ایضا معاش ملت نخواهد داشت.
میگویند خوراک وزغ (قورباغه) یکی از غذا های لذیذ در بین فرنگیان خاصه فرانسویان است که روش پخت آن در بین جماعت فرانسوی بدین قرار است که قورباغه را در ظرفی پر از اب بر روی اجاق قرار میدهند و همزمان با گرم شدن اب، بدن قورباغه نیز گرم می شود و به تدریج همه اعصاب بدن حیوان با پخته شدن از کار افتاده وفلج می شود ودیگر قادربه هیچ حرکتی نخواهد بود و لاجرم تن به مردن تدریجی میدهد و این همان روشی است که مجامع بین المللی با صبوری و درایت و با اعمال محدودیت های گام به گام، نظام اقتصاد جمهوری اسلامی را ازهم پاشیدند تا بدانجا که در تمامی سالها یی که با قطنامه های صادر شده ازسوی مجامع بین الملی درظرف اب جوش تحریم ها قرار داده شدند هرگز به تاثیرگذاری آن کاغذ پاره ها واقف نگشته و با اتکا به فروش نفت این سرمایه ملی، خود را در امان میدیدند، اما امروز چنان پایه های اقتصادی و سیاسی نظام، به لرزه افتاده است که دیگر حتی قادر به فروش تنها محصول در امد زای خود یعنی نفت هم نیست.
حال در چنین شرایطی که همه زعمای قوم از رهبری تا دولت دست نشانده او به تکاپو افتادند تا راه خروج ازبن بست جهانی را کشف نمایند، در یک فرصت مغتنم که آن هم نه از سوی دشمنان نظام بلکه عاملان حکومت در صدا و سیمای تحت رهبری نظام با برگزاری نظر سنجی برای مردم جان به لب رسیده فراهم گردید ، این ملت همیشه در صحنه که همواره در طی سی و سه سال گذشته، بعنوان یک شعارپرطمطراق ورد زبان اقایان بوده است ، نه به خشم و نه با راهپیمایی و نه حتی با کوکتل مولونف، راه عافیت را با اعلام حذف فعالیت های هسته ای به گوش زمامداران امروز این آب و خاک می رسانند، و با چنین پیام رسا و صریح ملت، این پرسش خاصه از رهبری نظام مطرح است که، حضرت آقا حالا چه می گوئید؟