شاید آن روزی که مردم در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای ایران هلهله کنان پیروزی حسن روحانی را به جشن و پایکوبی نشسته بودند، ویا آن روزی که او سخن از ترمیم و مرمت ویرانه های بر جای مانده از دولت محمود احمدی نژاد به میان آورد و دولت خود را دولت تدبیر و امید نامید،گروه رقیب که گلوگاههای اقتصادی و سیاسی را سالهاست در دست دارد، با پوز خندی در دل می گفت: باش تا صبح دولتت بدمد!
از آن روزی که حسن روحانی سکان دار این کشتی طوفان زده شد، هر وقت با هر کسی که از ایران می شناسم، گفت و شنودی دارم، در شروع صحبت بارقه هایی از امید را از تک تک کلامش حس می کنم اما به محض اینکه حرفها و پرسشهایم به چند وچون قیمت مایحتاج روزانه مردم و بخصوص اجاره مسکن می رسد، ناله آن کسی که پشت خط است بلند می شود.
همه آنها یک جمله را مرتبا تکرار می کنند وآن اینکه هیچ کالایی نیست که درعرض یک هفته بشود با قیمت ثابتی خریداری کرد. تمامی اجناس، امروز یک نرخ دارد و فردا نرخی دیگر.
تلفن را که قطع می کنم، ذهنم مرتبا در حال رفت و برگشت از گذشته به امروز است. برای لحظاتی صحنه های مختلف از سالهای ریاست جمهوری محمد خاتمی را به خاطر می آورم و با وضعیت امروز آن را مقایسه می کنم.
خوب بیاد دارم که در زمان انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴، من در صفی طولانی درمیدان امام حسین تهران منتظر ایستاده بودم تا نوبتم برسد و بتوانم رایم را در درون صندوق بیندازم. همینطور که ایستاده بودم صحبتهای افرادی را که قبل و بعد از من ایستاده بودند می شنیدم ومی دیدم که هم قصد داشتند به خاتمی رای دهند و هم از وضع اقتصادی ناراضی بودند.اکثریت کسانی که در اطراف من بودند، هم به خاتمی رای می دادند و هم از بیکاری و نداشتن درآمد می نالیدند.
البته این در حالی بود که در زمان محمد خاتمی اکثریت کرسی های مجلس ششم از آن نمایندگان اصلاح طلب بود و امروز نمایندگان اصول گرا نه تنها با دولت روحانی همراهی ندارند که با احضار مکرر وزرای دولت به مجلس، سازهای مخالف را یکی پس از دیگری کوک می کنند.در همین جا خوب است از نمایندگان مجلس پرسیده شود که در دوره محمود احمدی نژاد چند وزیر مورد استیضاح مجلس قرار گرفتند؟
اینک تداوم بازداشت فعالین سیاسی و دانشجویی، حمله سربازان گارد ویژه به بند ۳۵۰ زندان اوین و ضرب و شتم شدید زندانیان، ادامه وخامت وضعیت اقتصادی مردم که گلوگاه آن را سالهاست سپاه پاسداران و افراد سابقه دار حکومتی و اطرافیان آنها تصرف کرده اند، همه و همه یادآور روزهایی است که در دوره خاتمی بر مردم و دولت اصلاح طلب او گذشت.
خوب بخاطر دارم که در آن سالها طی دیداری که با مصطفی تاج زاده داشتم، پس از صحبت در مورد مسائل مختلف، با هزار افسوس گفت: ما امروز در عرصه بین المللی با وجود داشتن چنین رییس جمهوری سربلندیم ولی در بین مردم خود بخاطر بحرانهای متعددی که این آقایان بوجود می آورند، سرافکنده.
امروز هم بسان آن روز است.از سویی حسن روحانی گامهای موثری در جهت حل بحران مسائل هسته ای برداشته و جزء چهره های تاثیر گذار در جهان شناخته می شود و از سوی دیگر در اجرای پروژه ها و برنامه هایی که به مردم قول آن را داده است، روز به روز ناتوان تر به نظر می آید. این همان پروژه تکراری جناح راست است که یکبار در زمان دولت محمد خاتمی با موفقیت به اجرا درآمد و امروز نیز براحتی از سوی آنها در حال اجراست، آرام و نرمک، نرمک.
آنچه که بارز و آشکار است اینکه، اصول گرایان نیازمند حل بحران بین المللی هستند که طی دو دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد با آن مواجه بودند و البته با حل مرحله به مرحله این بحران به هیچ وجه قرائنی دال بر قصد همراهی آنها با دولت حسن روحانی برای حل مشکلات اقتصادی و سیاسی دیده نمی شود و اتفاقا بنظر می رسد که پاشنه کفشهای خود را کشیده اند تا بحران اقتصادی امروز ایران را پیچیده تر کنند.
اما آنچه که بیش از هر چیز، ما بدان نیازمندیم، همراهی تنگاتنگ جامعه مدنی و نیز رییس جمهور و دولت اوست. باید توجه داشته باشیم که حمایت و همراهی جامعه مدنی و رییس جمهور می تواند شرایط را برای تحقق خواسته های متعدد مردم مهیا کند البته با مفروض دانستن این پیش فرض که حسن روحانی از نظرات تیم های متعدد اقتصادی و دیدگاههای متنوع فعالین سیاسی بهره گیرد.در غیر این صورت، بحران اقتصادی شرایط نارضایتی عموم جامعه را که قبل از هر خواسته ای نیازمند یک رفاه حداقلی هستند، به همراه خواهد داشت و سرنوشت دولت اصلاحات گریبان دولت تدبیر و امید حسن روحانی را نیزخواهد گرفت.