“زنان بد حجاب یا بیمار روانی هستند که از اختلال شخصیتی رنج میبرند یا فاقد هویت که به دنبال انحرافات اخلاقی هستندویاگروهی هیجان مدار که فقط می خواهند هیجان خود را تخلیه کنند!”… این آخرین تقسیم بندی است که سردار رادان فرمانده تهران بزرگ، علی الظاهر بر اساس “پژوهش های علمی دانشگاه ناجا” (که معلوم نیست بر چه پایه و روشی تهیه شده) و بنابر وظیفه تازه تعریف شده نیروی انتظامی مبنی بر حفظ ارزشها ارائه کرده است.
ظاهرا این نیرو موظف شده است این چهارگروه زنان را با چند ویژگی که سمبل زنان “خیابانی” و “بد حجاب” است شناسایی و به شدت با آنها برخورد کند.
از دید ایشان هر زنی که شال کوچک بر سر دارد، شلوارش کوتاه است و یا مانتوی کوتاه بر تن دارد از مصادیق زنانی است که جزو منحرفین، بیماران روانی و یا بی هویت وهیجان مدار جامعه هستند. و خوشبختانه چون هیچ مشکلی در تهران بزرگ به اندازه مساله پوشش زنان، موجب آزردگی خاطر مردم تهران را فراهم نکرده، محمود سالار کیا سخنگوی قوه قضاییه در گفت وگو با خبرنگار فارس از “ایجاد شعب خاص در دادسرا برای رسیدگی به پرونده های زنان بد حجاب و زنان خیابانی” خبر می دهد.
در همین راستا فرمانده نیروی انتظامی تهران بزرگ، در حالی دلیل اقدامات خود را حفظ امنیت اخلاقی وامنیت درونی جامعه بیان می کند که معلوم نیست چراهیچ گاه اقدامات ضربتی این نیرو مزاحمین خیابانی، تهیه و توزیع کنندگان فیلم های پورنو ایرانی که در بر دارنده حداکثر سوء استفاده از زنان برای سود اقتصادی است را در بر نمی گیرد؟ و چرا باند هایی که دختران و زنان را دزدیده ومورد تجاوز قرار می دهند، شامل نمی شود؟ اینها حوادثی هستند که شرح آنها هر روز صفحات حوادث روزنامه ها را به خود اختصاص می دهد و دیگر تبدیل به خبرهای عادی و روزمره شده است… اصولا اگر تنها نوع پوشش زنان تامین کننده امنیت درونی جامعه است، چرادر شهر قم که اکثرا ملبس به چادر مشکی به عنوان “حجاب برتر” هستند، در همین هفته گذشته یکی از بزرگترین باندهای فساد و فحشا کشف می شود؟ آیا این به این معنا نیست که باید علت کاهش امنیتی جامعه را در عوامل دیگری جستجوکرد؟
به عبارتی چگونه تنها درصدی ناچیز از زنان قادرند به عنوان “هنجار شکن” اینچنین روابط درونی جامعه را دچار اختلال کنند که فرمانده محترم چنین بر خورد گسترده ای را با آنها وعده می دهد؟ برخوردی که تاکنون حتی برای مقابله با مواد مخدر که چون نقل ونبات سر هر کوچه وبرزنی یافت می شود و نسل جوان ایرانی را به سمت تباهی و نابودی می برد نیز اعلام نشده است؟
چرا این نیرو برای مقابله با شبکه های قاچاق دختران به دبی و کشور های حاشیه خلیج فارس که زنان را برای حداکثر سوداقتصادی و لذت مردان ترانزیت می کنند برنامه های قاطعانه طراحی واجرا نمی نمایند، یا به ساماندهی دخترانی که به هر دلیل راه فرار از خانه را برگزیده اند و شبها را در هر ناکجا آبادی می گذرانند، نمی پردازند؟ همچنین از جناب سردار باید سوال کرد که منظور ایشان از این جمله که 80 درصد افراد بد حجاب اظهار کرده اند که حاضرند پوشش خود را به شرطی اصلاح کنند که جامعه ای که در آن زندگی می کنند تغییر کند چیست؟
این تغییر به چه مفهوم و در چه سطحی و با چه مصادیقی است؟ از سوی دیگر ایشان اظهار امیدواری کرده است که پلیس بتواند از روند بد حجابی بکاهد، ولی بیان نکرده که چرا جامعه ایرانی طبق گفته ایشان به سرعت به سمت بد حجابی پیش می رود و چرا با وجود کنترل سالانه و برخوردهای دوره ای پلیس و تاکید حکومت برای رعایت حجاب، این روند معکوس ادامه داشته و موجب کنترل و یا محدود شدن بی حجابی در سطح جامعه نمی شود؟ به راستی اگر واقعا این گونه است، چرا همچنان حکومت در پلیسی امنیتی کردن مساله حجاب پافشاری می کند ؟ آن هم در جامعه ای که شعار اسلام مداری می دهد. اسلامی که بر دین غیر تقلیدی و توام با شناخت و با شعار لا اکراه فی الدین تاکید می کند…
سردار رادان در ادامه از روش های برخورد با زنان خیابانی خبر داده و تاکید می کند که با این زنان “ارشادی، انتظامی و قضایی” برخورد خواهد شد ولی ایشان معلوم نکرده اند که با چه مدل از زنان ارشادی و با چه مدلی انتظامی و قضایی برخورد خواهند کرد و چه ملاک هایی برای این زنان باعث تفاوت برخورد خواهد شد و اساسا زنان خیابانی چگونه بر اساس نظر ایشان با ارشاد و تذکر راهنمایی می شوند؟
جالب است که ایشان اعلام کرده که 93 درصد مردم از نیروی انتظامی درخواست کرده اند که با بدحجابان مقابله شود و افزوده اند چون منطق فرهنگی وجود ندارد اقدام فرهنگی با مساله حجاب نیز وجود ندارد. باید ایشان را به ورود به همین منطق فرهنگی دعوت کرد تا شاید بتوان از این مسیر به جامعه ای مدرن و متعادل که زنان را در خدمت مردان تعریف نمی کند دست یافت. جامعه ای که زنان در آن به واسطه انسان بودن از حقوق و تکالیفی مانند دیگر آحاد جامعه برخوردارند. منطقی که در آن راه انداختن راهپیمایی هایی که معلوم نیست اساسا مجوزی دارد یا نه و یا مجوز از پیش صادر شده دارند، تحت پوشش مبارزه با بدحجابی، توجیهی ندارد و جز بدتر کردن شرایط، گسترش فضای رعب و وحشت، مساعد شدن فضا برای اهانت به بخشی از جامعه زنان و تشدید ناهنجاری ها، به فرجامی نمی رسد.