سئوالی که جنجال اخیر ایران پیش میآورد این است: ایران از گرفتن 15 ملوان انگلیسی چه منظوری دارد؟ اما سئوال اساسی تر این است که: ایران چه می خواهد؟ برای این سئوال پاسخ روشنی وجود ندارد. به نظر میرسد قواعد متعارف روابط بین الملل در مورد رفتار رئیس جمهور ایران، محمود احمدی نژاد، صادق نباشد.
در ظاهر، به نظر میرسد که این زمانی مناسب برای جنگ ایران با بریتانیا نباشد. ایران بیش از پیش منزوی شده است. تحریمهای بیشتری پس از رای متفق شورای امنیت در انتظار این کشور است. همسایگان سنی ایران، به ویژه عربستان سعودی، آشکارا از محدود کردن رشد قدرت ایران سخن میگویند. و دولت بوش ایرانیان را در عراق دستگیر میکند و رزمناوها و موشکهای پاتریوت را به خلیج فارس میفرستد.
علاوه بر این، بریتانیا از زمره دشمنان کم خطر ایران است. این کشور همراه با فرانسه و آلمان بسته اقتصادی ای به ایران پیشنهاد کردند، که آمریکا تمایلی به انجام آن نداشت. این سه کشور اروپایی باز هم آماده هستند تا در صورت تعلیق قابل تائید اورانیوم، مزایایی اقتصادی در اختیار ایران قرار دهند.
اما اگر دلیل اقدامات ایران روشن نباشد، نیت این کشور را میتوان درک کرد. اگر رژیم ایران متوجه شده که نمیتواند با جهان دوستی کند، در این صورت هدف این کشور میتواند نمایش قدرت، اراده و بازدارندگی در مقابل غرب باشد، تا از این طریق حمایت داخلی را جلب نماید. حمله به ایالات متحده آمریکا هم احمقانه و هم خطرناک است، اما ایجاد جنجالی با متحد آمریکا که در حال خروج از عراق است، هم اوضاع آمریکا را نامناسب جلوه میدهد و هم توطئه ای برای جنگ تلقی نخواهد شد.
به این ترتیب آیا انگیزه احمدی نژاد سربسر شدن با دشمن غربی است؟ اگر این طور باشد، به نظر میرسد این بحران گروگانگیری هفته ها یا ماهها طول بکشد، تا ایران بتواند بیشترین استفاده تبلیغاتی ممکن را از ملوانان بیگناه بریتانیا ببرد.
انگیزه احمدی نژاد هرچه می خواهد باشد، یک چیز بروبرگرد ندارد: اقدام ایران باعث تقویت جناح تندرو آمریکا شده که ایران را یک کشور سرکش میداند که رهبرش هولوکاست را انکار میکند و از تروریسم و زیر پا گذاشتن هنجارهای بین المللی حمایت مینماید، چه با اتم چه بدون اتم.
منبع: لوس آنجلس تایم