جامپائولو پیولی
نشست بغداد در مورد برنامه اتمی ایران با طولانی شدن جلسات بین مذاکره کنندگان، در آغاز “تشویق آمیز” تلقی شد اما در واقع نتیجه ای که ای آن گرفته شد “اختلاف نظر قابل توجه” بود. اما شاید این علامت بدی نباشد. قرار بعدی 18 و 19 ژوئن در مسکو است و این درحالی است که گروه 20 در لوس کابوس در مکزیک گرد هم جمع می شوند و توجه ها از روی کرملین برداشته می شود.
تهران یک ماه دیگر برای خود زمان خرید اما ممکن است این آخرین فرصت باشد. گروه 1+5 که شامل آمریکا، انگلستان، روسیه، چین، فرانسه و آلمان است، یک گروه کامل است. اول ماه ژوئیه، اگر توافقی صورت نگیرد، تحریم های شدید نفتی و بانکی ایران آغاز می شود. شرکت های بزرگ بین المللی به کار خود در ایران پایان می دهند. فیات دیروز اعلام کرد که از ایران می رود.
باب گفتگو در حال بسته شدن است. رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی، یوکیا آمانو، اعلام کرد که توافق با ایران بر سر “بازرسی های سرزده” باعث آرامش است. اما در همان گزارش آمده است که غلظت اورانیوم غنی سازی شده در سایت فوردو، از 20 درصد بالاتر بوده و به 27 درصد رسیده است و این هشدار بزرگی برای همه بخصوص اسرائیل است.
پیشنهاد گروه 1+5 متوقف شدن غنی سازی اورنیوم 20 درصد و فروش اورانیوم انباشته شده در ازای مشروعیت حق استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی و لغو شدن برخی از تحریم ها همچنان مطرح است اما به نتیجه نهایی نرسیده است.
تهران می خواهد که همه تحریم ها لغو شوند و برای همکاری با سایر قدرت های جهان آماده است. نشست مسکو می تواند فقط منجر به لغو تحریم ها شود اما ایران باید به بازرسان آژانس اجازه دهد که به همه سایت ها دسترسی کامل و آزادانه داشته باشند.
حتی گفته های آیت الله خامنه ای که ساخت سلاح اتمی را “گناه کبیره” توصیف می کند، در این مبادله ارزش دارد. اما ایران این بار می خواهد که به توافق برسد. سرپرست گفتگو کنندگان ایران، جلیلی، تندور هست اما دیوانه نیست. او تلاش می کند با کمترین توافق “حق استفاده از اورانیوم” را حفظ کند اما دلش نمی خواهد رشته مذاکرات از هم گسسته شود. از همه مهم تر اینکه او می داند مهم ترین کار درحال حاضر حفظ سانتریفوژها است که این خطر وجود دارد برای سال ها خاموش بمانند.
وبلاگ کوتیدیانو، 26 مه
