مانلی

معرفی عباس حبیبی بدرآبادی؛

شاعری متفاوت از کارگاه شعر براهنی

ایلیا معمار

 

 

عباس حبیبی بدر ابادی جزء جدی ترین چهره های کارگاه شعر براهنی در دهه هفتاد بود که با انتشار نخستین مجموعه از اشعارش با عنون از کلید تا آخر به عنوان یکی از مطرح ترین شاعران متفاوت نویس ایرانی شناخته شد. او در طول دهه هفتاد با انتشار اشعارش در مطبوعات فرهنگی و ویژه نامه های متعددی که برای آثار او منتشر شده در کنار شاعرانی مانند: شمس آقاجانی، محمد آزرم و علی قنبری تحت عنوان شاعران زبان جریانی تازه را در شعر نو فارسی ایجاد کردند که منتقدان فروانی داشته است، در دهه هشتاد این گروه از شاعران کمتر آثارشان به دلایل مختلف نشر یافته تا ابتدای دهه نود که مجموعه تازه اکثر چهره ای سرشناس این نگره توسط نشر بوتیمار منتشر و عرضه شد، کتاب جدید عباس حبیبی با عنوان گوش درد قرن چهرده هجری یکی از متفاوت ترین مجموعه های منتشر شده در بیست سال اخیر است که انتشار آن در سال 91 جریان های انتقادی جدیدی را در شعر نو فارسی به خصوص میان نسل جدید علاقه مند ایجاد کرده، مهمترین مشخصه شعر حبیبی جسورانه بودن او در به کار گیری تکنیک های بیانی و روایی بی سابقه در شعر نو می باشد.

عباس حبیبی بدرآبادی متولد 1352 تهران اصالت یزدی(بدر آباد یزد) دارد او لیسانس مهندسی کامپیوتر و فوق لیسانس مدیریت از دانشگاه تهران است.

 

سامان جنگلی

شیرِ خیالش / را چرخانده دور هزار

یکی از تو / برای ساق­های گیاهی

یکی برابر تن / ندانسته برابر سامان­های جنگلی

آب بگیرد را / می­نوشد را   نعره می­رود را / بخش می­کند

پرتاب               

من یک عالم “می­روم” دارم که نگفته­ام

من یک عالم “نگفته” دارم که…

وقتِ تبریک گم می­کند شیر، اندازه­هایش را

یکی از تو   برابر صبح

میمون­های غم را به کسی لو می­دهد.

در وصفِ بهار و لغز بی­پدر

1

بچه­ی رنگِ کم

            پُر است از ترس و هیچ وقت

نزولِ رنگ کمْ فقط

            شکلِ لحظه­های بین لکه­ها

حق دارد

            این دستگاهْ رنگِ کم ثبت نمی­کند

حق دارد

            بین ترس وُ هیچ که می­آید

            هیچْ کس، هیچی نمی­فهمد

وای منوچهری بوقلمون هم دیگر رنگ ندارد

وای منوچهری رنگ هم دیگر رنگ ندارد

وای منوچهری کمْ­رنگ هم دیگر کمْ­رنگ ندارد

2

کجاست ساز و برگ یکی پرده  در به در

که نمی­رود  سوی برگ و ساز یکی بی­پدر

ما را جمجمه جوید از سرِ درد

گریید ــ زایید   با بخت   از   سرِ درد

ساز و برگِ یکی بی­نهایتِ بی­پردهْ   طاق زده

ساز و برگِ آه ه ه    ــ یکی آه زده

                                                وایِ بی پدرْ از سرْ درد

وای منوچهری که بهار است و همه چیز خوب ظاهرن

                                                                           اما…

…

ندارد

کاش پا داشتم

کاش پا داشتم/ کاش زبان

کاش پا داشتم وَ زبان داشتم وَ زن می­گرفتم وَ

…

کاش پا/ کاش پر/ حالا که شاخه­های نور

                        راه راه می­کندم کاش

                        چشم داشتم وَ به چشمم خیانت نمی­کردم

…

در نمایش مجسمه­ی نمکی

در نمایش اصلن خود کویر/ خود لوت

شاعرِ بدره  نوشته بود

                        با من نقش کبوترِ بی­پر و پا

                                                با تو نقش فاحشه را

…

کجای کار بودم که ضامنِ نارنجک پریده بود از دستم

کجایِ کار/ کی پریده بود/ از سینه تا بالای حلق/ تا زبان

کاش پَر داشتم/ کاش…

پاداشم نقش فاحشه در نمایش بدر…

مردم می­آیند زیارت عارف/ وسط بیابان

کاش پا داشتم من هم بیایم.

وقتِ رفتن

با از تو زنده وُ

                از تو می­کشد زوزه

“دندان­هایی دارم عجیب

                         می­شود   باورت؟”

رفتم آیینه بازار وُ     کلاهِ پردار وُ     لباس عروسک

وَ عینک تا بزنی رنگ بیشتر بشود

وَ عینک تا بجنبی دو برابر بجنبد آیینه

 

لباس عروسک مفتی بیفتد وُ

                                 جنس عجیب چاقو

بجنبی زوزه­ای وُ

                  گُل گیرت آمده

سعی کن نسوزد       دندان­های عجیب من

صفحه پر از سگ و شغال   و سعی­ات را بکن دوستِ من

قدیس می­شوم ناگهان             قد

                                       دیس   دوستِ من

با تو      سراغ می­روم عجیب       می­شود باورت؟

زده با نور      دندانِ من افتاده

می­خواهی آبی باشم، حرف گوش می­کنم

حرف گوشم… پَرتم کنی زیر

چه دست­های    چه مشت­های    چه زوزه­های به موقعی

که هی

  هی         وقتِ رفتن است

                                      بغلت و بیا