واین وایت
ناظران می گویند اگر سایت های مهم اتمی ایران مورد حمله قرار گیرد تلفات ان بیشتر از ۱۰ هزار نفر خواهد بود. همچنین از آنجا که برخی از سایت‌های هسته‌ای ایران در حوالی مراکز پر جمعیت قرار گرفته است؛ مواد سمی آزاد شده از حمله هوایی به تاسیسات اتمی می‌تواند میزان تلفات شهروندان را بالا‌تر از این هم ببرد.
خسرو سمنانی در مقاله‌ای می‌نویسد اگر به طور خالص ایالات متحده نصمیم بگیرد در چنین عملیاتی شرکت کند ضایعات چنین حمله‌ای از تصور ایران بالا‌تر خواهد رفت و تا جزئیات آن به دست نیاید تصویر دقیقی از میزان تلفات ایران ممکن نیست.
اول از همه، طراحان نظامی اسرائیلی یا آمریکایی، احتمالا در این فکر هستند که از شیوه‌های حملاتی هوایی که پیش‌تر تجربه شده است استفاده کنند. (همچون حمله اسرائیل در سال ۱۹۸۱ به مجتمع هسته ای اوسیراک عراق) حمله به مراکز تاسیساتی مشخص در ساعات شلوغ فعالیت های اتمی به حداکثر تلفات ختم می شود چرا که در آن زمان بسیاری از کارشناسان هسته ای در سایت ها حصور دارند و کشته شدن آن ها باعث می شود توانایی اتمی ایران کاهش پیدا کند.
با این وجود اسرائیل و ایالات متحده حملات شبانه را ترجیح می دهند ، به طور واضح به خاطر منافع نظامی، از همین رو حداکثر تلفات ممکن است به دست نیاید.
اما یکی از زوایای گیج کننده طراحی چنین حملاتی آن جاست که تلفات بالا می تواند عاملی تعیین کننده باشد برای خودداری آمریکا و اسرائیل از دست زدن به این حمله.
مخالفت با دامنه با حمله هوایی نسبته محدود اسرائیل، بسیاری از کارشناسان را به این نتیجه رسانده که حمله ایالات متحده به تاسیسات هسته ای ایران باید بسیار گسترده تر باشد. به ویژه آنکه ایالات متحده قادر است نیروی هوائی بسیار عظیمی تدارک ببیند و موشک های کروز را به کار اندازد.
برای روشن کردن مسیرهای رسیدن به اهداف ذکر شده، من در میان آن دسته از ناظرانی قرار دارم که انتظار دارند امواج چنین حمله ای دامن پایگاه های های موشکی ایران را نیز بگیرد، هم طور نیروی دریایی آن کشور که خطری برای ایالات متحده محسوب شود، و نیز نیروی هوایی ، پایگاه های هوایی و سیستم دفاع ضد هوایی.
در آخر حتی ممکن است تلاش شود که جلوی آزمایش، تولید و انبار موشک های بالستیک ایران نیز تا حد ممکن گرفته. فراموش نکنیم که جاه طلبی های موشکی ایران رابطه ای مستقیم با بلند پروازی هایش برای ساختن سلاح اتمی و سوار کردن کلاهک دارد.
منبع : لوبلاگ – ۱۹ اکتبر
