حسین زمان درروزهای پایانی اردیبهشت چنین نامشان می دهد: داعشی های وطنی.خواننده دلباخته عشق و آزادی رااز خواندن محروم کرده بودندو حالا از تدریس.
پیشتر، مصطفی تاجزاده آنان را “طالبان شیعه” نامیده بود. عمر بر سر “انقلاب اسلامی” گذاشته و از کرسی معاونت وزارت کشور پائینش کشیده اند تا شش سال تمام بر موکت نمور سلول انفرادی بنشیند.وحالا در روزهای آخرزندان که ازقضا هیئت بلندپایه طالبان هم مخفیانه به تهران آمده اند، باید به اتهام نامه نگاری سالی دیگر در حبس سرکند. حکم از دادگاههای “ عدل علی” می آید که قضات اسلامیش همه زیر نگین “حضرت آقا”- نایب برحق امام زمان- از سحرگاه تا شام تخم عدل می پاشند.
جرم احمد زید آبادی، سنگینتر است: قلم نفروخته و خط بنام ظلم ننوشته و به هیات روزنامه نویسان حکومتی انقلابی بزرگ میهن را بفرموده تروریست نخوانده است. معلوم است که بعد ازشش سال زندان، یکراست باید به تبعیدگاه گناباد برود.
در این خرداد پر خطر که می رسد، جناب وزیر خارجه که صبح ها لباس محمد مصدق تنش می کنند و شب ها با قبای امیر کبیر می آرایندش که به حضور “قبله عالم” مشرف شود، براستی حق دارد که از وضعیت حقوق بشر درجمهوری اسلامی دفاع کند.قهرمانِ قهرمانان عصر”تدبیر و اعتدال” به اشپیگل می گوید:
-دردولت جدید وضعیت حقوق بشر بهترشده است.
راست می گوید حضرت وزیر. این هم سند بروز:
سرداراسماعیل احمدی مقدم که بعنوان فرمانده کل پلیس در سرکوب جنبش سبز “غوغا” کرد، بعدها با روزنامه “برادر حسین بازجو” حرف های مهمی زد. سردار مختلس به روزنامه ضدملی کیهان تهران گفت که “پلیس در پی ناآرامی‌های پس از انتخابات مناقشه‌برانگیز سال ۱۳۸۸ قصد بازداشت ۴۰ نفر از چهره‌های موثر و رهبران معترضان را داشته، اما آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر ایران، اجازه بازداشت میرحسین موسوی و مهدی کروبی را نداده و مسئولیت برخورد با آنان را خود به عهده گرفته است. به گفته او اگر مخالفت رهبر ایران نبود برخوردی شدیدتر از «حصر خانگی» با آنان می‌شد”.
این هفته رد جناب سردار که می خواست برخورد شدیدتری از “حصرخانگی” با موسوی وکروبی بکند، در راس یک شبکه فساد پیدا می شود.” شایعه پرس “که هنوز موثق ترین رسانه جمهوری اسلامی است می گوید که آقا زاده ایشان هم نفردوم شبکه ای بوده که بدنه اش را “برادران- سرداران نیروهای انتظامی” تشکیل می داده اند. برای رعایت “حقوق بشر”- به روایت محمد جواد ظریف- حضرت سردار را دوروز بازداشت و بعد رها کرده اند.
در ارگان های دیگر هم که زیر نگین “حضرت آقا” هستند، تقوا و پاکی چنان حاکم است که کسی به کمتر از ۴۰۰ میلیارد تومان در سال دست هم نمی زند. صندوق صدقات سراسر کشور را که تا دیروزدراختیار”حزب موتلفه” بودو حالا به سپاه پاس داده اند، خالی می کنند و وجوهی را که مردم برای کمک به فقرا پرداخته اند، بالا می کشند و البته بعدازامضای امامان جمعه.
و با حضور یکی از این امامان منصوب “مقام معظم” است که در بندر ماهشهر “مردم” بساط کنسرت دارای مجوز راجمع می کنند و بجایش بساط نماز می گسترند.
بیرون مرزهای “نظام مقدس” هم زمین و زمان بهاری است. دکتر علی اکبرولایتی- طبیب و حبیب آقا- سومین مقام مهم جمهوری اسلامی است که دستان خونین بشار اسد را می فشارد و بقای دیکتاتور دمشق را تبریک می گوید. بعد هم برای آمریکایی که خودش واسطه مذاکرات با اوبوده، شمشیر چوبین از نیام بیرون می کشد: “این کشور به یک دن‌کیشوت تبدیل شده که فقط در توهم ابرقدرتی است و با تکیه به گذشته‌اش، دیگران را تهدید می‌کند.”
و آیت اله خامنه ای در میان انبوه نظامیان مژده می دهد که “دشمن پررو و وقیح” نقشه دارد جنگ های نیابتی را به مرزهای ایران بکشاند.
دیگراردیبهشت تمام است و عاشقان ایران نگران بر باد رفتن گلهای سرخ فضای توفانی میهن را رصد می کنند. رضا علیجانی از دام های وزارت اطلاعات می نویسد. فرج سرکوهی نگاهی دوباره دارد به “کین نامه های امنیتی” و فریدون خاوند “قدرت ایران” ووسویه های آن را می کاود.
خانم ها! آقایان!
گوش کنید. این حسین زمان است که در باره داعشی های وطنی سخن می گوید. پاره ای از حرفهایش را اینجا می گذارم. متن کامل را می توانید در هنرروز- حرف روز- بیابید:
“نزدیک به دوازده سال محرومیت از فعالیت های هنری را تحمل کرده ام تا هنر فروشی نکنم. نزدیک به بیست و هفت سال معلمی کردم و از تخته کلاس جدا نشدم تا اینکه حدود سه سال قبل توسط کسانی که تحمل شنیدن هیچ صدای مخالفی را ندارند از تدریس نیز محروم شدم. البته تا چند روز پیش نمی دانستم این محرومیت خواست چه کسانی بوده تا اینکه مطلع شدم همانها که با یک نامه به وزارت ارشاد فرمان ممنوع الفعالیت شدنم در عرصه هنر را صادر کرده بودند، با نامه ای دیگر دستور داده اند مانع از تدریسم بشوند. با این تصور که با تحت فشار گذاشتنم ساکتم نمایند، غافل از اینکه مرگ را به خم شدن در برابر این داعشی های وطنی ترجیح می دهم.”
