آن اپلبوم
بر خلاف عقیده بسیاری از منتقدان، علت تازگی حضور احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا در این واقعیت نهفته نیست که نهاد برجسته جامعه دانشگاههای شرق آمریکا رئیس جمهور ایران را دعوت کرده تا در محوطه دانشگاه سخنرانی کند. ما قبلا ً شاهد این قبیل اعتراضات، هیجانات شدید، عناوین زننده خبری روزنامه نیویورک دیلی و استدلال های مخالف در مورد آزادی سخن بوده ایم.
در واقع تازگی حضور احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا در این واقعیت نهفته است که او به هر حال می خواست سخنرانی کند. اگرچه رئیس رجزخوان دانشگاه کلمبیا از روی حماقت به شبکه خبری فاکس نیوز گفت، “اگر هیتلر مایل به شرکت در یک مناظره و گفتگو بود، دانشگاه با خرسندی او را نیز برای سخنرانی دعوت می کرد”، اما تصور قبول این دعوت از جانب هیتلر غیرممکن است. هیتلر حضور نمایشی خود را در ملأ عام با نهایت دقت- با پرچم، لباس های یکدست و انبوه جمعیت- ترتیب می داد و هرگز قصد ایجاد تشویق ها و فریادهای فریبنده را نداشت. او علاقه مند نبود که با جلوه دادن موقعیت خود بعنوان “دموکراتی” که در سطح بین المللی مورد پذیرش است، کسی را تحت تأثیر قرار دهد. هیتلر علاقه مند بود قدرت خود را برای آلمان ها به اثبات برساند. این مطلب در مورد جوزف استالین و از میان رهبران خودکامه معاصر در مورد کیم جونگ دوم رهبر کره شمالی نیز صادق است.
اما دستور کار احمدی نژاد از دستور کار حاکم خودکامه سنتی متفاوت است. هدف او صرفا ً در اختیار گرفتن قدرت در ایران از طریق فشار صرف نیست. هدف او تضعیف گفتمان آمریکا و غرب در مورد دموکراسی است که تهدیدی ایدئولوژیک برای رژیم ایران به شمار می رود. زمستان سال گذشته وی گروهی از انکارکنندگان واقعه هولوکاست را برای گفتگو به تهران دعوت کرد و مدعی شد که هدف از این گفتگو تأمین پناهگاهی برای “مخالفان” غرب و یا اندیشمندان غربی است “که نمی توانند در اروپا عقاید خود را آزادانه در مورد هولوکاست بیان کنند.” احمدی نژاد در هفته جاری نیز اعلام کرد که دیدار او از نیویورک به مردم آمریکا که “به طرق مختلف رنج کشیده اند و از دسترسی به اطلاعات صحیح محروم اند، ” کمک خواهد کرد.
احمدی نژاد به ظاهر غیردموکرات اکنون اینجاست، در یک دانشگاه آمریکایی، دانشگاه کلمبیا، سخنرانی می کند و سؤالات دانشجویان را برای پاسخ دادن می گیرد. ببینید اکنون چه کسی دموکرات واقعی است.
این نوع بازی هم آزاردهنده و هم خطرناک است، به ویژه زمانی که توسط مردی انجام می شود که رژیم او دانشگاهیان را به “جرم” برگزاری کنفرانس های علمی به حبس می اندازد و دائما ً به دستگیری دانشجویان ایرانی مبادرت می ورزد. ایران هم اکنون در حال تجربه موج بی سابقه اعدام های سیاسی و محکومیت های مرگ است و فشار بر رسانه ها بار دیگر آغازگردیده است.
در چنین فضایی بسیار ساده لوحانه است که تصور کنیم رئیس جمهوری ایران وارد یک “مناظره جدی” با دانشجویانی شود که به گفته لی بالینگر رئیس دانشگاه کلمبیا “قدرت گفتگو و تعقل” خود را به کار می گیرند. در چنین شرایطی دانشگاه کلمبیا به جای اینکه به رسانه ها میدان دهد در خدمت اهداف احمدی نژاد باشند، می توانست اقدام بهتری برای نادیده گرفتن او انجام دهد. احمدی نژاد از داشتن تریبون در آمریکا محروم نیست. درست هفته گذشته او در یک مصاحبه “60 دقیقه ای” نقطه نظرات خود را اعلام کرد و رسانه های مختلف مرتبا ً بیانات وی را منتشر کردند.
با این وجود، ممانعت از سخنرانی او نیز پس از دعوت وی اشتباه بود چرا که این اقدام اهمیتی به مراتب بیش از آنچه که وی استحقاق آن را دارد، نصیب او می کرد و کلام “من اینجا دموکرات واقعی هستم” را دستاویز او قرار می داد. در عوض دانشگاه کلمبیا می بایست یک عمل متقابل و صحیح را پیش می گرفت. اگر رئیس دانشگاه کلمبیا واقعا ً به مبادله علنی نظرات اعتقاد داشت، می بایست یک مناظره میان احمدی نژاد و یک مخالف ایرانی و یا فعال حقوق بشر برگزار می کرد، کسی از فرهنگ خود او که می توانست با زبان خودش با وی بحث کند. دانشگاه کلمبیا شاید حتی می توانست بر یک مبادله مناسب تأکید کند: احمدی نژاد در نیویورک سخنرانی می کند و دانشگاه کلمبیا نیز یک ملحد برجسته غربی مانند ریچارد داکینز، کریستوفر هیچنز و یا آیان هیرسی علی را به قم بفرستد تا با آخوندها در مورد مواضع آنها مناظره کند.
ما بار دیگر در اینجا به جای مناظره در مورد آزادی سخن در ایران، در مورد آزادی سخن در آمریکا صحبت می کنیم، موضوعی که ما در مورد آن بیشتر می دانیم. این دقیقا ً آن چیزی است که احمدی نژاد می خواست.
منبع: واشنگتن پست، 25 سپتامبر