گزارش روز از نشست رسانه ای رضا گوران کارگردان نمایش جاده مارپیچ طولانی
اثری سرشار از لحظات انسانی
آقای گوران،شما منهای کارگردانی تئاتر نویسنده ی نمایشنامه های موفقی چون خاموشی دریا بوده اید.آیا انتخاب متن محمد چرم شیر در اولویت کاری اتان بود؟
قبل از اجرای نمایش جاده طولانی مارپیچ تصمیم گرفتم نمایش دیگری را با اقتباس از متن خانه در مرداد به صحنه ببرم که این نمایش بعد از تصویب در شورای هنری مجموعه تئاترشهر مورد موافقت شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش قرار نگرفت. البته بعد از این جریان، شورای نظارت پیشنهاد انتخاب متن دیگری را برای اجرا به من داد که بعد از بررسی فراوان، نمایشنامه جاده طولانی مارپیچ، نوشته محمد چرم شیر، را انتخاب کردم.
شکل همکاری اتان با محمد چرم شیر به عنوان نویسنده ی این متن چگونه بود؟
نمایشنامه جاده طولانی مارپیچ اقتباسی آزاد از دو فیلم پیش از طلوع و پیش از غروب است، این اجرا به نوعی اولین همکاری مشترک من و محمد چرم شیر است که در کنار یک سال و نیم فعالیت من برای آماده سازی اجرای نمایش هملت تجربه دلنشینی بود. این نمایش دو شخصیتی عاشقانه ای آرام است که می تواند به لحاظ شیوه اجرایی درکنار کارهای قبلی من قرار گیرد.
اولین باری است که با نویسنده دیگری نمایشی را به صحنه می برم. البته تمام سعی ام بر این بود که این بار به متن وفاداری بیشتری داشته باشم. در کارگردانی هم سعی کردم به فراخور متن ردپایی بر جای نگذارم و فضا را طوری طراحی کنم که مخاطب با آدم های نمایش تنها باشد؛ بنابراین در شیوه کارگردانی کار خارق العاده ای انجام ندادم.
در گفتگوهایتان به پرداخت روابط انسان ها تاکید فراوان دارید.به نظرتان این مهم در اجرای نمایش به درستی شکل گرفته است؟
در زمانه ای که سلیقه تماشاگران تغییر کرده و بیشتر به سمت آثاری می روند که در آن خندیدن، آن هم نه در قالب هنرمندانه، حرف اول را می زند، این نمایش می تواند آن ها را با اثری روبه رو کند که در آن لحظه های انسانی زیادی وجود دارد.
فکر می کنیدبا اجرای جاده مارپیچ طولانی مهم ترین کاری که برای مخاطب انجام داده اید چیست؟
کاری که من و گروه اجرایی در این نمایش کردیم، ایجاد یک فضای آرام برای مخاطبان است؛ فضایی که نیاز امروز جامعه ماست؛ بنابراین همین که تماشاگر بعد از بیرون رفتن از تالار آرامش داشته باشد برای من کافی است، البته شاید این تنها هدفم نباشد، اما می تواند برای من راضی کننده باشد.
در این چند روزی که از اجرای نمایش گذشته، با استقبال خوبی از سوی تماشاگران مواجه شدیم. این امر نشان دهنده تاثیری است که نمایش روی تماشاگر داشته، اما با این حال همچنان معتقدم که برای جلب مخاطب حاضر نیستم به هر راهی دست بزنم، زیرا ما برای کسانی کار تولید می کنیم که دارای نگاه و دغدغه اند، بنابراین باید تمام تلاش خود را به کار گیریم تا اثری را به مخاطب ارائه دهیم که به شعور او توهین نشود و این کار را برای هر کارگردانی سخت می کند.
در اوضاعی که کمتر گروههایی فرصت تولید یک اثر نمایشی را دارند و آن ها که برای اجرای کارشان با بیشترین موانع اقتصادی و سخت افزاری مثل محل تمرین و سالن اجرا مواجهند،به عنوان نویسنده و کارگردانی که تقریبا هر سال یک یا دو نمایش را به صحنه می آورید،وضعیت تولیدات هنرهای نمایشی را در سطح حرفه ای آن را به چه شکلی ارزیابی می کنید؟
گاهی متوجه می شوم که برخی از دوستان تئاتری در مورد من به شدت غرض ورزانه صحبت می کنند. این در شرایط فعلی برای من اصلا توجیه پذیر نیست و نمی دانم در زمانی که ما به حمایت از یکدیگر احتیاج داریم چرا این دوستان با صحبت های غرض ورزانه ما را متهم می کنند. اگر کار بی کیفیتی ارائه می دهیم، باید برای توجیه آن دنبال راه حل باشیم. من به عنوان یک هنرمند هیچ گاه ادعای اصلاح کردن اخلاقیات را ندارم، اما معتقدم باید نهایت تلاش خود را انجام دهم تا اثری شایسته مخاطب ایرانی ارائه کنم.